Hier kun je lezen over het bookazine Let’s Dance dat gelijktijdig verschijnt met de expositie Let’s Dance! – Dansmode: van tutu tot pattas in het Kunstmuseum Den Haag. Vorige week donderdag bezocht ik deze vrolijke expositie en maakte enkele foto’s. Vandaag het eerste deel van een sfeerimpressie.

Let’s Dance! richt zich op danskleding van tutu’s tot pattas (sneakers). Danskleding voor professionals, maar ook de kleding waarin je in je vrije tijd de nieuwste dansen uitvoerde. Natuurlijk werd die kleding beïnvloed door deze dansen. En natuurlijk choqueerde je met een nieuwe dans, net als met een nieuwe mode, altijd de oudere generatie. Want te wild, niet zedelijk genoeg: moraal verval lag dan op de loer. Desondanks danst onze garderobe al eeuwenlang mee met alle populaire dansen. De wals, de charleston, de bunny hop, de jive, rock-‘n-roll, discodans, of house beïnvloedden wat we dragen. En subculturen zoals hiphop hebben het modebeeld blijvend veranderd, door de sneaker, hoodie en sportkleding tot belangrijke mode-items te maken. Naast professionele danskostuums, invloedrijke kostuums uit dansfilms en kleding om in te dansen, zijn in de tentoonstelling ontwerpen te zien die bekende couturiers maakten voor balletgezelschappen. Want sinds de jaren 1950 worden couturiers steeds vaker gevraagd om voor dansgezelschappen te ontwerpen. Denk aan Viktor & Rolf, Christian Lacroix, Yves Saint Laurent, Vivienne Westwood, Jan Taminiau, Iris van Herpen en Rodarte. Maar ook is er werk te zien van modeontwerpers die zich door dans lieten inspireren. Mode en dans werden bijvoorbeeld in 2018 door Maria Grazia Chiuri voor Dior letterlijk samengebracht op de catwalk. En zij is zeker niet de enige modeontwerper die de danswereld als inspiratiebron ziet. Grote wolken tule zijn momenteel bij veel ontwerpers terug te vinden, zoals bij Giambattista Valli en Viktor & Rolf. Is het de vrijheid van de dans die al deze ontwerpers trekt? Of het gevoel te willen dromen? Dans biedt de modewereld in ieder geval volop inspiratie en tegelijkertijd zorgen couturiers voor innovaties in de danswereld: het is een wisselwerking.


Natalia Goncharova, mantel in ‘boyaarstijl’ gedragen door een edelman in Le Coq D’or, 1914. Wol en imitatiebont. Bruikleen Allard Pierson Universiteit van Amsterdam. Theatercollectie.

Links: Dalcroze danskostuum, circa 1915. Zijde. Kunstmuseum Den Haag. Rechts: Balmasqué-kostuum in de stijl van Paul Poiret, circa jaren 1910. Zijde, metaal en kunststof. Kunstmuseum Den Haag.

Kostuum gedragen door Iraïl Gadescov in Polka, circa 1920. Tricot, zijde en vilt. Bruikleen Allard Pierson Universiteit van Amsterdam. Theatercollectie. Kostuum gedragen door Iraïl Gadescov, circa 1920. Beschilderd katoen met goudpapier. Bruikleen Allard Pierson Universiteit van Amsterdam. Theatercollectie.

Pablo Picasso. Kostuum gedragen door Carel Elvin als buurman in Le Tricorne, 1958 (1e editie 1919). Zijde, satijn, kant en wol. Bruikleen Allard Pierson Universiteit van Amsterdam. Theatercollectie.

Links: Mariano Fortuny. Delphosjurk, circa 1914. Zijde en glas. Kunstmuseum Den Haag. Rechts: Jurk met vleugels gedragen door Alexandra Radius in de Libelle naar voorbeeld van Anna Pavlova, 1989-1990. Kunststof en metaaldraad. Bruikleen Alexandra Radius en Han Ebbelaar. Amsterdam.

Jan Taminiau. Kostuums voor Ernst Meisners Merge. Gedragen door Igone de Jongh en Martin ten Kortenaar, 2016. Zijde, kunststof, verf en pailletten. Het Nationale Ballet. Amsterdam.

Isaac Mizrahi. Kostuums voor Sandpaper, een choreografie van Mark Morris, 1999. Kunststof. Bruikleen Het Nationale Ballet. Amsterdam.
Bron tekst: Kunstmuseum Den Haag