Ze liggen al jarenlang op zolder van het stadhuis in Dokkum en worden er daar niet mooier op: van enkele van de veertig ‘woollies’ – grote wollen wandkleden – is inmiddels de lijst beschadigd of losgeraakt. Dat moet anders, vindt de gemeente Dongeradeel. Een zoektocht naar mogelijke plaatsen waar de kleden kunnen worden tentoongesteld verloopt tot nu toe zonder succes. Dongeradeel zoekt niettemin door.
De woollies werden jaren geleden geschonken aan de gemeente door de maker, T.C. Spruit, die woonde in de Verenigde Staten. ‘We kregen ze aangeboden omdat ze zijn gemaakt met wol uit de Parley-fabriek, die in Dokkum heeft gestaan’, zegt gemeentewoordvoerder Marjan Torensma. ‘Amerikaanse kleden dus, maar wel met Dokkumer wol.’ De wolfabriek Parley werd in 1961 in Dokkum geopend. Twintig jaar later ging het bedrijf failliet. Er werkten toen 140 mensen.
De gemeente kan niet achterhalen wanneer ze de kleden heeft gekregen. Wel is duidelijk dat bijna alle kleden sindsdien in de opslag liggen, onder meer in het voormalige telecomhok op de zolder van het oude stadhuis. Eén van de kleden hangt wel in het gemeentehuis voor de anderen was geen ruimte. Tijd om eens naar een geschikte plaats te zoeken. De gemeente schreef het TextielMuseum in Tilburg aan, maar zij hebben geen belangstelling. Wel kwam er een verzoek van een vrouw uit Venlo om twee kleden in bruikleen te nemen omdat de maker een oudoom was van de vrouw. Met dat laatste verzoek stemt de gemeente nu in, ondanks dat normaliter niet aan particulieren in bruikleen wordt gegeven.
De zoektocht gaat verder om de wandkleden aandacht te geven. Men denkt aan een expositie.
Bron: Friesch Dagblad
Foto: Marcel van Kammen
Waarom wisselt de gemeente zelf niet de kleden -elk half jaar of langer een ander kleed uit de collectie ophangen. Of denk ik te simpel?
Zonnige dag
groetjes, Truus uit Drenthe
@Truus, ik denk dat het met de afmeting van een wandkleed heeft te maken.
Een gegeven paard kijkt men niet in de bek. Veertig stuks nog wel en ik kan me heel goed voorstellen dat de gemeente Dongeradeel er danig mee in haar maag zit. Mij doen ze nogal gedateerd aan. Zouden ze ergens een plaatsje kunnen vinden, ik zou er mijn huis niet voor uitkomen.
Groet
@Puck, leuk om je reactie te lezen! Tot nu toe blijkt het niet eenvoudig om een plekje te vinden voor de wandkleden en dat heeft blijkbaar ook te maken met de afmetingen, ze zijn enorm groot. Tja, en dan moet het nog eens je smaak zijn!
Ben in 1959 geboren boven een winkel van de Wolfederatie in Assen. Mijn moeder had het vaak over Parleywol in combinatie met de Wolfederatie (toen ik wat ouder was)en mijn vader werkte destijds, 59/60, en eerder voor ik geboren was ook voor de Wolfederatie als vertegewoordiger door Nederland met een grote bus met wol (of wol artikelen neem ik aan)
Nu vraag ik me af wat Parleywol verschilt van de Wolfederatie of dat het bij elkaar hoort.En wat Assen betekende voor de Wolfederatie.(Groningerstraat was de winkel)Voor mij was het gewoon om die namen bij elkaar horen, maar nu mijn ouders zijn overleden, bedacht ik pas dat ik niet alles weet en gevraagt heb omdat het zo vanzelfsprekend was.
Mijn ouders zijn in de 60er jaren met een eigen zaak begonnen dat verder niet met het wol te maken heeft of het moet met de vloerbedekking te maken hebben wat ze ook konden verstrekken en leggen desgevraagt.
Tot slot las ik dat de Wolfabriek in 1961 was begonnen terwijl ik geboren ben in 1959 boven de winkel (al met Parleywol voor zover ik weet) De wolwinkel in de Groningerstraat in Assen van de Wolfederatie of van Parleywol of beide dus.
Weet dat het niet helemaal aansluit op de wandkleden maar neem een beetje de kans waar dat iemand meer weet over Parleywol en evt.de Wolfederatie.
Op zoek naar meer informatie over de Parley wolfabriek in Dokkum stuit ik op het verhaal van de kleden die op de zolder van het gemeentehuis liggen.
Als dochter van een oud werknemer ben ik benieuwd of dit bekend is bij meer mensen met belangstelling voor het verhaal van de fabriek..