John Craske werd in 1881 geboren en groeide net als zijn broers op om visser te worden. Op zijn elfde ging hij al naar zee, maar rond 1905 besloot zijn vader Edward – eveneens visser – een kleine viswinkel te beginnen. Zijn zoons zouden meehelpen om de zaak te runnen. Tot zijn oproep voor het leger in 1917 werkte John in de vishandel. Een maand na zijn intrede in het leger werd John overvallen door een ernstige aanval van influenza. Een Amerikaanse dokter constateerde dat hij hersenabcessen had en niet meer zou genezen. Zijn vrouw Laura nam de zorg over na zijn thuiskomst in oktober 1918. John wilde de hele dag in de openlucht zijn. Hij wilde naar zee. Hij was met zijn gedachten bij de zee.
In 1923 begon John met schilderen. De zee, de boten op zee en de kust gezien vanaf de zee waren zijn onderwerpen. Toen hij te ziek werd om op te staan en te schilderen, ging hij borduurwerken maken. De schilderijen maakten veel indruk op Julia Blackburn. Ze zag meer dan alleen afbeeldingen van de zee en boten op zee en de kust. Het waren ook afbeeldingen van het leven zelf, de onbestendigheid daarvan, onze worsteling om het hoofd boven water te houden en verder te leven te midden van al die angst en onzekerheid. Julia Blackburn wilde meer weten over deze man alhoewel ze wist dat dit een lastige zoektocht zou gaan worden omdat er weinig bekend was over John Craske.
De rode draad in het verhaal is de opsporing naar de tekst ‘My Life Story of The Sea’ van John Craske, dat op het moment dat Julia Blackburn het dreigt op te geven, alsnog boven water komt. Helaas blijkt de tekst niet te zijn wat de schrijfster had gehoopt. Het maakt de indruk alsof John was gevraagd iets op papier te zetten en hij daar braaf gehoor aan had gegeven, als een scholier die zijn huiswerk deed. Nergens geen melding dat de zee tijdens zijn ziekteverloop meer dan eens zijn redding had betekend, of te vertellen waarom hij die keer op keer wilde afbeelden.
Op een dag in 1927, het kan ook 1928 zijn geweest, klopte Valentine Ackland – die later ging samenwonen met Sylvia Townsend Warner – aan op de deur van het huisje van het echtpaar Craske. Ze was meteen onder de indruk van een schilderij, kocht dit en gaf het de naam ‘The James Edward’. Dorothy Warren, een vriendin van Valentine Ackland die een galerie in Londen had, was eveneens onder de indruk van het schilderij. Zij wilde een expositie organiseren met het werk van John Craske. De dames gingen terug naar East Dereham om nieuw werk te kopen. Omdat schilderen steeds moeilijker werd voor John Craske had hij zich een nieuwe techniek eigen gemaakt, hij maakte zijdewerk. Dorothy Warren kocht een paar schilderijen, borduurwerken en aquarellen voor haar galerie. Op de eerste avond van de tentoonstelling werd een borrel gegeven en in diverse Londense kranten verscheen een mooie recensie. Een tweede expositie volgde in 1933 die op een mislukking uitdraaide. Er kwamen geen recensies en er werd vrijwel niets verkocht. Voor John Craske maakte dit weinig verschil, want hij had weer een ernstige terugval gekregen. Laura negeerde het doktersadvies om hem ’te laten gaan’. Sylvia Townsend Warner moedigde haar vrienden aan om werk van John Craske te kopen omdat het echtpaar het zo moeilijk had. Hoeveel werk er uiteindelijk verkocht is, is onduidelijk. Julia Blackburn heeft ongeveer zestig doeken kunnen opsporen waaronder zijn laatste borduurwerk ‘Duinkerken’ dat hij niet heeft kunnen afmaken. Hij stierf op 26 augustus 1943.
Voordat Julia Blackburn begon aan haar zoektocht naar John Craske wist zij dat dit moeilijk zou worden en dat er wellicht niet veel informatie boven water zou komen. Heeft zij daarom al haar uitstapjes zo gedetailleerd beschreven waardoor het meer een reisverslag is geworden? Diverse verhalen zoals bijvoorbeeld het verhaal over de parkiet, de kleine alk, meneer Hagger en Einstein zijn overbodig. Het boek beslaat 352 bladzijden, maar had kunnen volstaan met de helft zodat het meest interessante gedeelte overbleef; de borduurwerken en exposities van John Craske.
Draad van Julia Blackburn is uitgegeven door De Bezige Bij, geïllustreerd, ISBN 9789023499657, prijs € 29,99.
Bijzonder verhaal van deze man en zijn borduurwerk. Waren er vroeger meer mannen die borduurden net als de schaapherders die breiden?
John Craske was een man met talenten.
Goed weekend
groetjes Truus uit Drenthe
@Truus, als je ver genoeg teruggaat wellicht wel, maar tegenwoordig borduren meer vrouwen dan mannen. John Craske is uit nood begonnen met borduren en hij had talent. Toen hij niet meer kon schilderen, ging hij met naald en draad schilderen. Prachtig werk heeft hij gemaakt!
Jij ook een fijn weekend!
Mooie en heel bijzonder borduurwerk. Interessant verhaal Berthi.
Ontroering, dat is nog de beste omschrijving van wat ik voelde bij lezing van het bericht over de handwerkende visserman/soldaat/oorlogsinvalide. Mij deed het denken aan: Tafelkleden met een verhaal. Weet je nog? Een aandoenlijk project van mijn krant Het Parool begin 2014 want… ik hád een kleed met een verhaal. Toen de krant halverwege het project stopte, vroeg jij of ik mijn verhaal met de wereld wilde delen via jouw blog. Dat is gebeurd.
Terug naar vandaag of meer, naar gisteren. Mij schoot onmiddellijk het verhaal te binnen van een inmiddels ook zoon op leeftijd die ook een tafelkleed had met een verhaal dat mij tot tranen roerde.
Deze zoon, zelf een zeventiger inmiddels, vertelde zijn verhaal. Hij was de oudste van een gezin: man, vrouw, een stuk of vijf kinderen en waarom het huwelijk gestrand was (volgens mij was van overspel geen sprake, het zou heel goed dodelijke verveling kunnen zijn geweest) ben ik vergeten maar feit is dat vader de echtelijke woning moest verlaten, een verbitterde vrouw achterlatend die in de loop der jaren zoveel wrok had gekoesterd dat vier van de kinderen haar kant hadden gekozen en met de vader gebroken. De oudste zoon was de enige die stiekem contact onderhield met zij vader. Hem was opgevallen bij de heimelijke bezoeken dat er stof en garens in de woning aanwezig waren. Voorzichtig om uitleg gevraagd wilde vader daar geen enkele verklaring voor geven.
Na vaders dood en bij het uitruimen van zijn behuizing kwamen er minstens vijf werken tevoorschijn. Eén ervan zal me altijd bijblijven. Op de maat van een eenpersoonslaken was een zeegezicht geborduurd. Of meer een strandgezicht. Wat zo bijzonder was, was het standpunt van de maker. Dat was van iemand die tot zijn middel in de branding stond en schilder-borduurde van daaruit wat hij zag richting strand. Een adembenemende positie. Bij navraag bleek dat de maker alle praktische obstakels had genomen door het personeel van de handwerkwinkel ernaar te vragen en uit te horen.
Mensen en verhalen – er valt zoveel te vertellen.
@Puck van der Meer, natuurlijk herinner ik het verhaal van jouw tafelkleed. Hier staat het verhaal te lezen: http://berthi.textile-collection.nl/2014/06/28/het-tafellaken-van-puck-vertelt/ En nu kom je weer met zo’n bijzonder verhaal. Dank je voor het delen Puck!