Drie boeken die het verhaal vertellen van weesmeisjes. Roeien naar de Volewijck van Suzanne Wouda werd in mei uitgegeven. Het verhaal is vlot en beeldend geschreven. Saartje Tadema van Thea Beckman blijft een mooie historische jeugdroman alhoewel sommigen het voor deze tijd een beetje traag vinden. Dan naar ‘Jetje uit het Huis’ van Rie van Rossum. De eerste druk verscheen in 1935 en de vijfde druk in 1955. De stijl en de tekeningen zijn gedateerd. Het is geen spannend boek waar veel in gebeurd, maar desondanks heb ik me kostelijk geamuseerd met dit boek. Jetje vindt het fijn op school, ze heeft een leuke vriendin en een fijne oma. Ze geniet. Het leven is traag en eenvoudig. Een boek dat de jeugd niet meer zal aanspreken. Toch is het leuk om over zaken te lezen die niet meer in ons leven bestaan, zoals de omroeper. …’Daarom hebben ze ook zoetjesaan alle omroepers afgeschaft, omdat de steden zo groot werden, en bijna alle mensen nu de krant lezen. Maar het is eigenlijk wel jammer. Ja, dat vonden de kinderen ook. Nu, hier in Katwijk had je er dan tenminste nog één, dat was een troost.’

Een ander fragment dat ik wil uitlichten gaat over de zondag. Jetje is met haar vriendin en familie op vakantie in Katwijk. …’En dan kwam de zondag, de feestelijke zondag. Ze gingen allemaal naar de kerk, behalve Broertje natuurlijk, die hield juffrouw Plas gezelschap. Jetje kreeg haar zwarte jurk uit het Huis (weeshuis) weer aan en haar zondagse kanten mutsje op. Dat had ze zelf gevraagd. Ze vond dat de zwarte jurk en de mooie muts bij de kerk en de zondag hoorden. En niemand keek haar aan, toen ze zó tussen de anderen in de kerkbank zat, want bijna alle dorpskinderen hadden zwarte jurken aan. En de meeste vrouwen droegen zwarte japonnen, net als juffrouw Plas, en mooie witte mutsen met gouden spelden van voren en twee stijve krullen haar op het voorhoofd. Dat was een aardig gezicht, als die grote kerk helemaal vol zat. Maar al dat zwart, dat was toch wel heel treurig, want dat betekende rouw, net als de jurk van Jetje. Al die vrouwen en kinderen in het zwart hadden iemand in de familie, die op de grote gevaarlijke zee verdronken was. En Jetjes vader was ook op zee verdronken. Dáárom paste haar jurk zo goed in deze kerk.’