In 1990 werd op een donderdagavond het radioprogramma ‘Man en Paard’ van de KRO uitgezonden vanuit ’t Anker in Venlo. Hans Böhm was de presentator. Een van de smaakmakers op die avond was de heer Sänger, destijds het oudste lid van de Venlose Schaakvereniging. Hij was ervan overtuigd dat schaken voor hem hersengymnastiek was. Hij had altijd een klein potloodje bij zich en een klein zakboekje om zijn zetten te noteren. Hij sprak Nederlands met een Duitse tongval. Vooruitlopend op de poëzieweek volgt hier het gedicht dat die avond werd voorgedragen door de heer Sänger:
Ik heb vijftig lange jaren
hard gewerkt als een paard.
Ik verdien nu een pensioentje
en ik heb nog wat gespaard.
Ik woon in een mooi huisje
met een tuin als een plantsoen.
Nu ga ik heerlijk rusten,
omdat ik niets meer heb te doen.
‘Ik werk door’, zei toen mijn vrouwtje,
‘ik word nooit gepensioneerd
en ik vind het billijk,
dat je mij wat assisteert.’
En nu kan ik koffie zetten
en ik was, ik strijk, ik boen,
ik dek de tafel, was de kopjes,
omdat ik niets meer heb te doen.
Ons allerliefste tuintje moet worden uitgebuit.
‘Doe het zelf maar, dat spaart ons de tuinman uit.’
En nu sta ik maar te spitten
en plant ik wortel en meloen.
Ik heb blaren aan mijn handen,
omdat ik niets meer heb te doen.
Als mijn kleinzoons zich vervelen,
doen ze niets dan kattenkwaad.
‘Ga naar opa’, zegt de moeder,
‘die weet met zijn tijd geen raad.’
Ma en oma gaan de stad in
en verteren mijn pensioen.
En ik speel dan indiaantje,
omdat ik niets meer heb te doen.
Ik heb een kippenhok getimmerd
en fok kippen met geduld.
Maar de eieren zijn niet lekker
en mijn vrouw zegt: ‘Dat is jouw schuld.’
’s Avonds lees ik in een boekje
over de verzorging van het hoen,
totdat ik doodvermoeid in slaap val,
omdat ik niets meer heb te doen.
Ik ben tachtig, ik ben tuinman,
wasvrouw, werkster, keukenmeid,
kippenboer en gouvernante;
alles voor de aardigheid.
Ik loop te zweten en te zwoegen
met een hoofd als een pioen.
Ik raak nog overspannen,
omdat ik niets meer heb te doen.
– 1990 Heer Sänger 83 jaar –
Berthi’s Weblog
en nu is hij er niet meer ….jammer ..is een leuk verhaaltje !!
@Licia Huizer, … daarom extra leuk om nog eens aandacht aan zijn leuke gedicht te geven!
Wat een enig gedicht van deze man! Zie het helemaal voor me hoe hij daar aan het zwoegen is en zijn vrouw op een stoel zit toe te kijken.
Frans Molenaar-veel te vroeg en helemaal als ik bedenk dat hij net zo oud was als mijn Zus..
Heb voor de bruiloft van een nichtje een pakje-rok met bloesjasje- van hem aan gehad.
groetjes,Truus
Prachtig gedicht!
Ja , zo kan het zomaar gaan.
Dag, Liesbeth.
Wat een leuk gedicht. Bedankt voor het delen.
Hij vergat te melden dat hij dus ook nog mooie gedichten kan maken.
Schitterend!
En met doorwerken, op welke manier dan ook, blijf je wel jong!
Super leuk dit gedicht, het is ook écht uit het leven gegrepen!
Mooi opgeschreven. En zo herkenbaar. Toen mijn man bij huis kwam wegens ziekte kwam iedereen bij ons voor hulp. “Want Jan het wel even de tied” Het hielp me niet als ik zei dat het even niet goed uitkwam. B.v. wanneer zijn moe voor de derde keer die week belde met de mededeling dat ze ‘dood lag te gaan’… (er was niks aan de hand, ze wilde de aandacht van haar zoon.) Binnen zijn ziekte is hij nog overspannen geweest. En zijn moe is inmiddels 86 jaar.
Intussen moeten hier in huis ook nog veel dingen opgeknapt worden.. .. geen tijd en energie voor.
Groetjes van Jantje..
@Truus uit Drenthe, ik hoop dat je het mooie pakje van Frans Molenaar hebt bewaard!
@Liesbeth J, het leven kan soms een onverwachte wending krijgen.
@Mieke, ik weet niet of hij nog meer zo’n leuke gedichten heeft geschreven.
@Dorien, helemaal waar!
@Monica, zo is het!
@Jantje, ach jee, dat is niet zo leuk allemaal. Ik hoop dat jullie op korte termijn de tijd en energie hebben om het huis op te knappen!
er is van dit gedicht een walsje gemaakt , meezinger.
@Marcel, leuk om te weten!
wie kent het walsje ,als meezinger gemaakt. Marcel weet jij dat misschien