Het tafellaken van Puck vertelt…

Vandaag een bijzonder mooi verhaal van PuckvdM. Het onderwerp is een tafellaken en niet zo maar eentje, nee, een fraai wit linnen tafellaken uitbundig bedrukt met rode en roze rozen, dat gekocht was bij het deftige warenhuis Maison de Bonneterie.

PuckvdM: ‘Midden jaren zestig trouwden we en betrokken een zolderkamertje in de De Pijp in Amsterdam. Dat was mazzel hebben. De woningnood was zo schrijnend, dat veel lotgenoten geen andere keus hadden dan intrekken bij hun ouders. Een dergelijk vooruitzicht leek ons een gruwel en dat we voor ons liefdesnestje, waar je je kont niet kon keren, anderhalf keer de huur van hun hele etage aan hospita en hospes afdroegen was misdadig natuurlijk en toch, we waren dolgelukkig samen te kunnen zijn.

Geld hadden we niet. Kapsones wel. HIJ beschikte over een opklapbed en daarmee was in het noodzakelijkste huisraad voorzien. Wij zouden nooit op sinaasappelkistjes gaan zitten of ons anderszins behelpen, hadden we elkaar beloofd. Ben je mal. Nee, zodra we ons iets konden permitteren gingen we voor het allermooiste.

Het duurde even voordat we ons de antieke tafel met vier elegante stoeltjes konden veroorloven ter aankleding van onze zogenaamde loft onder het dak. De uitzet had ik – de bruid, dat hoorde toen zo – ingebracht in de boedel waaronder een prachtig wit linnen tafellaken uitbundig bedrukt met rode en roze rozen en gekocht bij het deftige warenhuis Maison de Bonneterie. Doordeweeks aten we van een nederig boerenbontje. Op zon- en feestdagen kwam het chique rozenkleed tevoorschijn. We voelden ons rijk en gelukkig.

Een televisie hadden we niet. Radio wel en daarnaast las HIJ voor. Hele dikke pillen en dat deed HIJ meesterlijk. Om zelf ondertussen iets te doen te hebben besloot ik mijn lievelingskleed in de adelstand te verheffen door het te borduren. In een hoekje probeerde ik of het ergens naar leek wanneer ik rozen en blaadjes opvulde met platsteken. Toen het resultaat beeldschoon was, zette ik door. Steeds wanneer hij vertelde, hing ik aan zijn lippen en handwerkte.


Na jaren zonder uitzicht op huren van een eigen woning betrokken we een koophuis in Purmerend. Daar werden onze twee zoons geboren en – het kon niet uitblijven – een televisietoestel aangeschaft. Nee, van voorlezen kwam toen niet veel meer en zo gebeurde het dat de tas met tafellaken inclusief borduurspullen verbannen werd naar een donkere hoek helemaal achterin de linnenkast. Soms kwam het er even uit en borduurde ik een paar rozen, knopjes. Of blaadjes. Nooit lang want ik had geen tijd, geen zin of was gewoonweg te moe met als gevolg dat er geen schot in kwam. Dat ik bij aanvang van de klus nogal onbezonnen te werk was gegaan, besefte ik terdege. Stel je voor: negen enorme boeketten met rond elk een stuk of vier, vijf satelliettuiltjes met hier en daar nog wat klein spul. Ojee, dat laken komt nooit af, prakkiseerde ik wel eens om het vervolgens weer een paar jaar links te laten liggen.

De zonen werden ouder. Het huwelijk verbleekte tot verzuurde en nee, er waren geen derden in het spel. Talloze doorwaakte nachten stapte ik huilend uit bed en nam, om mijn handen wat te doen te geven, het rozenkleed weer op. Dan stroomden de tranen rijkelijk en drupten er vanzelf ook wel op het borduurwerk. Professionele hulp en wederzijdse goede wil ten spijt werd de relatie er niet beter op. Voor we elkaar echt naar de keel vlogen, bood ik remise aan. HIJ opgelucht, de zonen ook – het was de enige oplossing.

Van borduren kwam na de scheiding niets meer – het laken herinnerde me te veel aan een hele verdrietige periode die ik vooral vergeten wilde. Het wegdoen kon ik niet, het was immers getuige geweest van groot geluk, diep verdriet en ook van het gewone, alledaagse leven ertussenin. Het was een deel van mij geworden dat ik niet wilde ontkennen maar wel (voorlopig althans) uit beeld verdwijnen moest. In de linnenkast dus.

Aan het moederschap van twee pubers, de noodzakelijke promotie van parttimer naar fulltime kostwinner, vrijwillig aangegane bestuurlijke taken en sportieve ondersteuning bij de honkbalclub, had ik mijn handen vol. Het tafellaken werd veronachtzaamd tot… er laatst iemand over begon. Over tafelkleden met een verhaal. Waar mijn rozenkleed lag wist ik precies. Even kijken dan maar?

Onderuitgezakt leunt de blauwe zak van Maison de Bonneterie tegen de achterwand van de kast. Met respect haal ik de opgevouwen verstoteling tevoorschijn om hem met aandacht te openen en te controleren op wat de tijd ermee gedaan heeft. Duidelijk zichtbaar zijn de gore sporen van vergankelijkheid. Vergeling in alle kleuren denkbaar maar geen storende vlekken en godzijdank hebben de motten het textiel ook versmaad. Een paar rode en roze reservedraden worden zichtbaar – hier ongeveer moet ik zo’n 24 jaar geleden gestopt zijn. Ah, zie je wel, daar steekt de naald nog in het kleed. Wie dat wil, kan zo verder. Ik pak het naaldje beet en terwijl ik het slepend uit de stof trek worden roestplekjes zichtbaar precies daar waar het metaal de eenzaamheid getrotseerd heeft. De aanblik ontroert me. Vertedert me ook, gek genoeg.

HIJ rust al lang in vrede. De pijn is doorstaan – de tranen zijn gedroogd. Zal ik dan zelf…? Maar kom, laat ik het eerst eens wassen en hopen dat het groezeligste grauw met het waswater wegspoelt. De roestplekjes mogen best blijven. Ook zij vertellen een verhaal. Mijn verhaal.’

21 gedachten over “Het tafellaken van Puck vertelt…

  1. Wat een mooi verhaal, over het tafelkleed. Zo heb ik ook een tafelkleed gehad,en weg gedaan uit mijn jeugd.Altijd spijt van gehad.Was nu weer top geweest.Lekker fleurig geborduurd.
    En een beige met bruin, hi hi dit verhaal roept dit bij mij op. De beelden komen weer terug.Jaren niet naar gekeken en met verhuizing weg gedaan. Wie weet heeft iemand anders het nog af gemaakt.

  2. @José, het verhaal van Puck is ontroerend mooi en ontzettend leuk dat zo’n verhaal mooie herinneringen naar boven brengt.

  3. Wat een verhaal… en het tafelkleed heeft het allemaal overleeft !! doet me denken aan die serie verhalen uit een tijdschrift geschreven door Seherezade
    Huilen in een theedoek.

  4. @Licia huizer, bedoel je Maria Oomkens die 25 jaar lang voor de Libelle schreef onder de naam Sheherazade?

  5. genoten van het tafelkleed verhaal en een oplossing voor pc problemen kan ik niet geven. Fijne zondag allemaal Basje

  6. Ja |Berthi…je zet de puntjes weer op de i…dat was ze !!

  7. Zo herkenbaar! Er zullen over de hele wereld vast nog meer projecten achter in de kast liggen te wachten tot het leed een beetje verzacht is.

  8. Puck bedankt voor het delen van je verhaal–ja ieder huisje heeft z’n kruisje.
    Hier geen tafellaken maar een quilt vol verhalen-al jaren in een verhuisdoos.
    En het boek van Maria Oomkes ligt hier in de kast-past goed bij dit verhaal.
    Zo te zien is het een prachtig tafelkleed en ik hoop dat je het nu afmaakt Puck.

    gezellige zondag en tel je zegeningen
    groetjes,Truus

  9. Al een paar maal heb ik met ontroering je levens verhaal gelezen.
    Zo te zien ben je al een heel eind met je tafelkleed.
    Heb je nog wel genoeg borduurgaren? Heb je gewerkt met spijtgaren van DMC?
    Wat een vragen allemaal.
    Hopelijk dat het je lukt om elke dag een klein stukje te borduren, het rozenkleed met zijn prachtige kleuren verdient het.

  10. Zucht! Wat een verhaal! Het deed me denken aan het voorgedrukte tafelkleed dat ik van mijn moeder kreeg toen ik het eerste deel van de lerarenopleiding afsloot. Acht rozenboeketten waren het. Nooit af gemaakt. Er ontbreekt nog een bos. Zo’n kleed borduurde bijna iedereen in mijn omgeving. Gewoon voor je uitzet. Die spaarde je toen nog bijenkast.

  11. afgelopen week bij de borduurmiddag in Huizen was er een dame die na 20 jaar haar tafelkleed met Hardangerborduurwerk ging afmaken.
    Maar ik spande de kroon. In 1959 kocht ik bij de Bijenkorf een tafelkleed met opgedrukte kruisjes. In die tijd moest je een gevulde linnenkast hebben .Dus verkochten ze er 12 servetten bij. Je raad het al. Natuurlijk lang niet klaar. Twee lieve borduurdames hebben het 12 jaar geleden afgeborduurd. Maar na zoveel jaar zijn de maten van de tafels veranderd Dus kleed veel te kort en een heleboel servetten die er ook maar lagen. Je raad het al. het bleef in de kast. Zo kwam ik op een goed idee en heb ik aan ieder uiteinde 4 servetten genaaid. Afgezet met prachtig bij passend band. Maar dat verdiende een grapje. Dus op borduurband heb ik de begintijd en de eindtijd = 50 jaar en mijn initialen GVD er op gezet. Nu wordt het iedere keer onder grote hilariteit gebruikt. Ik heb dus toch mijn zin.

  12. Hartverwarmend, al die reacties. Blijkbaar is het een herkenbaar verhaal en ik beschouw ’t als een aanmoediging, om het borduren weer op te pakken. Elke dag een klein stukje zoals iemand zei, en als ik tijd van leven heb… zal ik eens kunnen zeggen: pffft… eindelijk klaar! Als dat me lukt, laat ik het jullie weten. Afgesproken?
    Een ♥-elijke groet, Puck

  13. Lieve Mam,

    Het tafelkleed als metafoor

    Stof als drager van de tijd

    Alle liefde er in gestoken

    Liefde en rozen de eeuwige verbintenis
    Toepasselijker zal het nooit worden
    Liefde vanuit het hart

    Liefde doorgeven in schrift

    Liefde als verhaal

    Jouw verhaal

    Ik heb het met trots gelezen

    Jouw geschiedenis mijn geschiedenis

    Het vermogen om de liefde in woord vorm te geven en over te dragen.

    Een talent dat niet iedereen is gegeven.

    Kortom

    Wat een geluk dat ik jou 9 maanden langer ken dan de rest van de wereld.

    Een hele dikke kus

    In omarming

    Voor altijd

    Je Zoon Bee

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *