Hinke Schreuders: ‘Het is een stoplap van het Diaconieweeshuis der Nederduits Hervormde Gemeente in Amsterdam, en via het Stadsarchief Amsterdam heb ik aan de hand van de naam van de maakster, weesmeisje A. van Malenstein, de geschiedenis van die maakster uitgezocht. Tot 5 generaties kon ik daarachter komen, tot en met stukken over de inboedel van haar overleden ouders en dergelijke toe. Uiteindelijk heb ik koffiegedronken bij haar kleindochter!, die in Amsterdam woont. Zij heeft nog meer borduurwerken van haar oma Aaltje van Malenstein, en wist natuurlijk nog van alles te vertellen. En had foto’s. Tegelijkertijd heb ik een serie werken gemaakt die afgeleid zijn van die doek. Die hangen in een tentoonstelling in mijn galerie, die aanstaande zaterdag opent.’
Aaltje is rechts op de foto te vinden. Hinke heeft een boekje gemaakt met foto’s en informatie rond de stoplap en de maakster. Aanstaande zaterdag wordt de expositie geopend in de Wetering Galerie en deze bijzondere tentoonstelling kun je elke vrijdag en zaterdag van 13.00 tot 18.00 uur bewonderen, tot en met 12 oktober 2013.
Wat een “beauty” !!!
wat heerlijk om bij deze lap de hele familie geschiedenis te vindne Fijn dag in je Galerie Basje
Weer zo’n prachtig werkstuk MET EEN VERHAAL en foto’s erbij….ongelofelijk hoe alles weer “”boven water komt””
Prachtig het verhaal en zeker ook het lapje. Geweldig dat er ook nog foto’s zijn van Aaltje.
Wat een leuk stoplapje! en wat een verhaal. Fantastisch dat er jonge mensen zijn die er zich zo in willen verdiepen. Dank voor het doorgeven Berthi. anneke landeweer.
Dit is een mooie aanvulling op jouw boek Berthi.Wat is dit stoplapje mooi bewaard gebleven en wat leuk om ook foto’s en een familieverhaal erbij te hebben.
gezellige en zonnige dag
groetjes Truus uit Drenthe
Wow, een uitdrukking waar ik eigenlijk een hekel aan heb, maar zo terecht bij het zien van deze lap. Dringt opeens tot me door, dat wij, je bloglezers, natuurlijk ook grotendeels in het bezit zijn van eigen werkjes en werk van onze moeders en misschien nog van andere familieleden. Als we nu allemaal eens onze eigen handwerkjes documenteren, eventueel ook via foto’s met bescrhijving in de PC, dan maken we het onze nakomers een stukje gemakkelijker, er blijft ook dan immers genoeg uit te zoeken! Iedere keer als ik werkstukken uit een weeshuis zie van jonge meisjes, valt me op, dat ze in ieder geval een gedegen opleiding kregen, hoe leuk of vervelend de ervaringen van het in een weeshuis leven verder ook waren. Heel veel arbeiderskinderen gingen op hun twaalfde van school, meisjes in een dienstje, jongens als knechtje en de enige opleiding die zij dan nog kregen was: al doende leert men. Waren er oudere meiden of knechten boven hen, dan leerden ze niet veel meer dan het basis en vaak zware werk en kwamen daardoor ook geen stapje hoger op de maatschappelijke ladder. Weeshuizen hadden in ieder geval de plicht de weeskinderen een behoorlijke, deugdelijke opleiding te verschaffen, afhankelijk van de lichamelijke en geestelijke vermogens van het betreffende kind, al waren daar nooit hogere opleidingen bij.
Prachtige lap en met de historie erachter nog waardevoller.
@Reina, een heel goed idee van je om onze handwerken nu met het verhaal vast te leggen. Het wordt al gedaan (het is al eens eerder aan de orde gekomen dit onderwerp), maar ik vermoed nog niet voldoende. Een logboekje bij welk handwerk is natuurlijk fantastisch, maar een klein geschreven briefje kan ook al voldoende zijn.
Het was absoluut niet leuk om wees te zijn, maar je kreeg een goede opleiding zodat je later in je eigen onderhoud kon voorzien. Toch heel bijzonder in die tijd.
Berthi dit vind ik echt een mooie stoplap en met de aanvulling van de maakster is het natuurlijk helemaal mooi.Groet Truus
Mooi zeg! Ik kan me voorstellen dat Hinke erg blij was toen ze een foto zag van de maakster. Op één of ander manier geeft dat een heel ander gevoel bij zulk – toch al prachtig – handwerk.
Het boekje is zeker één uniek exemplaar??
Ook al zijn de stoppen bijna versleten het is een prachtige lap.
Dat er ook nog foto’s van de maakster zijn is helemaal bijzonder.
Wouwww, wat een mooie stoplap! Leuk om veel te kunnen achterhalen.
Hallo Josefien, dankjewel – het boekje is inderdaad één exemplaar (en een voor de kleindochter van Aaltje) maar wel op bestelling te krijgen voor wie dat wil. Het is overigens vrij summier want meer bedoeld als informatie bij dan als op zichzelf staand boekje. Het zou wel leuk zijn er een website van te maken, bedacht ik me, ik heb nl. meer informatie dan in het boekje staat. Wie weet vind ik daar na de tentoonstelling tijd voor.
p.s. ook heb ik zitten denken om de stoppen als patroon beschikbaar te stellen, een deel heb ik namelijk uitgewerkt voor eigen gebruik, zou daar belangstelling voor zijn?
@Hinke, ik denk zeker dat er belangstelling zal zijn voor het patroon.
Ik zit werkelijk te GENIETEN van de stoplap!!!! Geduldwerk zeg en alsnog complimenten , allereerst aan de maaksters en aan degene die het hen leerde!
Op zeer bescheiden schaal maak ik ook een stoplapje , een is er klaar en komende herfst en/ of winter hoop ik ermee verder te gaan!
Dus wat mij betreft graag de patroontjes.
Dankjewel voor het tonen Berthi.
Marlies
Grappig ik heb van mijn moeder ook nog zo’n stoplap. In het midden staat DIA weeshuis met de twee leeuwen. Mijn moeder moest naar het weeshuis toen haar moeder aan tbc overleed en vader dus alleen achterbleef, hij werkte als tramconducteur. Ze was toen dertien jaar in 1924, haar jongere zusje en broers konden nog bij familie elders in het land terecht.
Ze vond het er vreselijk.
Haar naam was Geertje Mol
@Eljada Bos, vreselijk dat je moeder naar het weeshuis moest terwijl haar jongere zusje en broers bij familie konden gaan wonen.