Ziekenhuis De Weezenlanden


Zo’n tien jaar geleden vond de fusie plaats tussen het ziekenhuis De Weezenlanden en het Sophia Ziekenhuis in Zwolle. Zij gingen verder onder de naam Isala Klinieken. Sinds afgelopen vrijdag vinden beide ziekenhuizen hun huisvesting in één groot pand en de naam is vanaf nu Isala. Van de nieuwbouw van dit ziekenhuis zijn veel foto’s te bekijken op de website van Frans Paalman. Maar ik ga vandaag met je terug in de tijd en wel naar het ziekenhuis De Weezenlanden. Kijk en zie het verschil met de huidige tijd. Er is ontzettend veel veranderd in een relatief korte periode, zowel aan de kleding van de verpleegkundigen als de inrichting van het ziekenhuis en de materialen. De foto’s dateren van de jaren zestig en zeventig uit de vorige eeuw. Meer informatie is te vinden bij het Historisch Centrum Overijssel.


Keuken en kantoor ineen.



De apotheek.


De kinderafdeling.


OK-verpleegkundigen.




Het laboratorium.


Spoelkeuken en Sterilisatie – Apotheek.


De zaal.


De gang naar de grote keuken.


In Zetten was het Nationaal Museum voor de verpleging en Verzorging. Het museum toonde de geschiedenis en ontwikkeling van de verpleegkunde vanaf 1850. Het museum gaf met diverse tentoonstellingen onder andere een beeld van de veranderende rol van de verzorgende beroepen door de revolutionaire ontwikkeling van de geneeskunde. Het museum was onderdeel van het Florence Nightingale Instituut, een kenniscentrum over de ontwikkeling van de verpleegkunde in de afgelopen eeuwen, maar vanaf medio 2012 is het museum gesloten. Men gaat nu verder als een virtueel museum dat vanaf 2014 beschikbaar is.

26 gedachten over “Ziekenhuis De Weezenlanden

  1. Hallo Berti!

    Dat is bijzonder….dit bericht dus….want over een aantal dagen zal onze schoondochter er gaan bevallen! Ze zal blij zijn dat de omstandigheden inmiddels iets zijn veranderd……

    groetjes
    Francisca

  2. @Francisca, wat een toeval… ik denk dat er zeker iets veranderd zal zijn!:-) Heel fijn voor je schoondochter om naar zo’n prachtig nieuw ziekenhuis te mogen gaan.

  3. In het Sophia Ziekenhuis is in de loop der jaren heel wat veranderd. in 1950 als 6 jarig meisje werd ik er samen met mijn moeder opgenomen in een aparte afdeling met besmettelijke ziekten, wij hadden roodvonk. Mijn moeder en ik lagen samen op een kamer en er mocht geen bezoek komen. Buiten stond voor het raam en bankje waar mijn vader op kon staan en naar ons kijken. Oma uit Arnhem had de twee andere broertjes opgehaald die de ziekte gelukkig niet kregen. Ik weet niet hoe vaak het was, als ik er aan denk voel ik nog de prikjes die wij steeds kregen, die deden erg veel pijn.

  4. Berthi, wat een geweldige foto’s laat je hier zien! Er is erg veel veranderd in de ziekenhuizen. Het nieuwe gebouw van de Isala kliniek is echt heel mooi geworden. Wij kregen thuis een uitleg toegestuurd (Gerard is daar onder controle voor zijn diabetisch) hoe je je nu moet aanmelden als je voor een afspraak komt. Echt een hele studie!! alles is geautomatiseerd. Zal de eerste keer wel even wennen zijn als we daar weer komen. Maar het gebouw zelf vind ik erg mooi geworden. Leuk om van jou een log daar over te lezen!

  5. Wat grappig, bij ons in de krant stond een heel verhaal over dit ziekenhuis. Ik heb het uitgeknipt en opgestuurd naar een kennis die daar eerstdaags heen moet.
    Ze zeï: je hebt daar geen balie meer met een receptioniste maar een Praatpaal.
    Zou dat het nou zijn ?? de meeste mensen zijn bloednerveus als ze naar het Ziekenhuis moeten en dan is een vriendelijk woord/gezicht erg welkom !!

  6. @Elma, zo’n indrukwekkende ervaring vergeet je nooit meer.

    @Marijna, gelukkig zijn er veel vrijwilligers die de bezoekers graag een handje helpen met het hoe en wat.

  7. Sommige dingen veranderen ten goede,maar dat er steeds meer geautomatiseerd wordt,vind ik niet altijd een vebetering.Gelukkig dat de gastvrouw/-man er nog is.
    De oude vloeren zijn weer een inspiratie voor een quilt–er zijn ook zo weinig boeken waar je ideeen uithaalt!(lol)
    gezellige dag
    groetjes,Truus uit Drenthe

  8. Ik heb geen leuke herinneringen aan de Weezenlanden en het Sophia. Mijn schoonzus lag, na een ernstig verkeersongeluk, 10 dagen in coma in het Sophia en overleed daar. Mijn schoonvader overleed in 1978 in de Weezenlanden. Maar de foto van de apotheek spreekt me erg aan, herkenbare potten en dan die witte schorten, die heb ik ook nog wel gedragen in de apotheek.
    Bedankt voor de mooie reportage. Maar wat is er inderdaad veel veranderd. De poliklinieken die nu ook ’s avonds open zijn !
    Groet Margriet

  9. wat voor ons nostalgie is of zelfs herinnerd wordt op z’n negatiefs, is hier in Hongarije nog heel gewoon hoor. Maar het zegt (gelukkig) niks over de (hoge) kwaliteit van de medische wetenschap, de artsen en verpleging, wèl iets over de grote luxe waarin wij leven……

  10. Wat een herkenning deze serie foto,s .
    In ziekenhuis de Weezenlanden heb ik meerdere keren mijn moeder bezocht
    En het Sophia zieken huis kende ik nog beter .
    Vader is er opgenomen geweest en verder veel familie leden
    Het Sophia ziekenhuis was in de jaren 50 eigenlijk moderner dan de Weezenlanden
    De uniformen en de kapjes die ze droegen , wat is er veel veranderd
    In 1986 ben ik hier in Antoniushove acuut opgenomen geweest en moest er meerdere keren bloedgeprikt worden ook in de nachtelijke uren .
    De kapjes waren al afgeschaft , maar in de nacht kwam er een prikzuster met haar zaklantaarn en zij droeg nog een kapje , als enigste .

    Al de foto,s van de Weezenlanden heb ik met grote belangstelling bewonderd
    De sfeer kan ik proeven de lange gang met de prachtige tegelvloer
    En het insigne is verdwenen , eigenlijk jammer en wat was er mis met de kapjes .
    Ooit begonnen voor een goede hygié’ne
    Ze bedekten ook meer het hoofd en waren langer
    Ik heb van de moderne korte kapjes er nog twee in voorraad
    De oudere kapjes gingen naar de wasserij en werden stijf gestreken
    De moderne korte versie kon je na gebruik weg gooien
    Ooit had ik een leuk plan zoals zo vaak en veel ervan wordt nooit werkelijkheid
    Voor mijn nichtje , die inmiddels zelf Oma is , zou ik een pop aankleden als verpleegster en voor haar zelf ook een zusters uitrusting compleet met kapje
    Het echte kapje was snel geregeld , ga naar een vriendin en vraag haar om een kapje . Ze gaf er twee omdat de zusters de papieren kapjes zo slap vonden dus gingen ze dubbel dragen
    Ergens in een map liggen nog een paar kapjes te rusten
    Daar heb ik inmiddels al een nieuw plan voor bedacht
    Daar ga ik het nu even niet over hebben , mocht het zover zijn zal ik jullie op de hoogte houden

    Nadat ik later zelf in een ziekenhuis ging werken ( psych )
    Wij hadden goede contacten met Antoniushove ziekenhuis in Voorburg
    Een van de chirurgen werkte ook in ons ziekenhuis , zo eens in de week om er patienten te bezoeken
    Ik moet nog vaak aan deze dokter denken
    Persoonlijk ben ik vaak bij hem geweest
    Soms ook onverwachts dat ik een ongelukje kreeg en struikelde over een klein houten blokje . Op weg naar het hoofdgebouw had ik een erge pijn aan mijn pols en sprak een van onze hoofd verpleegster aan , wat moet ik doen net gevallen en wat is het pijnlijk .Haar antwoord ga even naar de rontgen kamer daar is nog een dokter bezig .
    Er werd en foto gemaakt , Hoewel een psychiater natuurlijk ook een gewone artsen opleiding heeft gehad is het minder gemakkelijk met minder ervaring een foto te beoordelen Ik werd naar het ziekenhuis verwezen
    Inmiddels is er gebeld dat ik in aantocht ben , ik moet mij direct melden
    En zo was ik snel aan de beurt . Het was niet zo ernstig een kneuzing
    Wat was het altijd fijn om zo het ziekenhuis binnen te gaan , we wisten niet beter
    Geen lange wachttijden Ik vraag me af of deze service nog bestaat tussen ziekenhuizen

    Over verpleging zusters en doctoren kan ik lang door vertellen , maar nog een ding ik duik weer even in het verleden
    Hier bij me staat een stapeltje boeken gekregen in mijn kuurtijd
    Dit stapeltje is voor mij erg belangrijk om terug te kijken naar die tijd die mij de weg zou wijzen naar mijn verdere leven ,
    Ik had contact met een zieken programma en kreeg als abonnee een blaadje toe toegestuurd “DUIKELAARTJE” gestencild heel eenvoudig uitgave van de CJMV Chr, jonge mannen vereniging Wat heb ik dit blaadje stukgelezen en jammer zoveel bewaard , maar had ik nog maar een paar exemplaren van toen
    Met kerst 1946 kregen we een boekje toe gestuurd , …..EN NOCHTANS BLIJDSCHAP !
    Dit boekje heeft veel verhalen en veel foto,s over oude tijden in de ziekenhuizen De oorlog komt nog ter sprake en de militaire geneeskundige troepen
    Dit boekje is een juweeltje en ik moest weer even er in bladeren na al de terug blikken bij de ziekenhuizen in Zwolle

  11. @Frouke, … en niet alleen in Hongarije. Er zijn nog heel veel plaatsen te noemen waar de gezondheidszorg wordt toegepast zoals op de foto’s is te zien, en misschien zelfs nog wel primitiever.

    @Margriet, ai, niet leuk, zowel je schoonzus als je schoonvader overleden in deze ziekenhuizen. Maar… ben jij net als ik apothekersassistente geweest? Ik heb geen schorten meer gedragen met de schuine banden.

    @Gerrie, wederom dank voor dit bijzondere verhaal uit het verleden!

  12. Ja Berthi, ik ben ook apothekersassistente geweest. Heb mijn diploma in 1969 gehaald en in die tijd droeg je wel schorten met van de schuine banden. Er zaten van die losse knopen bij, die geloof ik ook gebruikt werden bij kussenslopen. Maar dat weet ik niet zeker meer. Er is veel veranderd in de apotheekwereld. Er wordt nagenoeg niets meer zelf gemaakt. Wel jammer, want een zalfje maken vond ik altijd leuk werk. Nu wordt alles in fabrieken gemaakt, ook speciale bereidingen.
    Over nostalgie gesproken !

  13. @Margriet, wat leuk zeg. Ik wist dus niet dat jij ook apothekersassistente bent geweest. Ik heb nog wel in mijn opleiding pillen moeten draaien terwijl die toen eigenlijk al bijna niet meer in de apotheek werden gemaakt. Een zalfje maken was leuk, maar niet met teer. Op vrijdag kwamen er altijd veel recepten binnen van de huidspecialist, blijkbaar had hij dan zijn speciale spreekuur.
    Ik heb het allereerste begin van het computergebruik in de apotheek meegemaakt, maar wat ging er veel mis in het begin. Veel ingebrachte informatie was plotsklaps verdwenen en moest dan weer opnieuw ingevoerd worden.
    Nooit zal ik vergeten dat ik op een bloedhete dag mijn praktijkexamen moest doen. Mijn zetpillen waren ‘uitgezakt’ (jij kent die term vast wel) en moest deze dus opnieuw maken. De examinator plaatste de zetpillen daarna in de koelkast, wat normaal gesproken dus niet mocht. Een aardige man die mij dus een handje hielp.
    Verhalen van nog niet zo lang geleden. Ik volgde de ‘nieuwe’ opleiding, waar het aantal plantjes waar je alles van moest weten was verminderd naar 50 stuks. Volgens mij kwamen er in jouw opleiding veel meer plantjes aan bod.

  14. Ja de plantjes, die vergeet je nooit meer. En al die synoniemen uit je hoofd leren. En zetpillen maken in van die metalen blokken. Later waren ze van plastic. Ik heb uiteindelijk niet zo heel lang in een apotheek gewerkt. Tijd er tussen uit vanwege de kinderen. Heb de laatste 20 jaar bij een huisarts in de apotheek gewerkt. Is toch heel anders. En zo’n 40 jaar geleden had je onderscheid tussen ziekenfonds en particuliere patienten. Ik werkte in een apotheek waar de particulieren een handgeschreven etiketje met een gouden randje kregen en de ziekenfonds patienten een gewoon wit etiket met een blauw randje. Heb ik altijd heel raar gevonden. En de apotheker wilde ook niet dat de patient een bijsluiter kreeg, die werd verwijderd en ook het etiket werd van een flesje afgeweekt, zelfs van een flesje Otrivin. Moet je nu eens kijken wat er allemaal meegaat aan papier ! Is misschien ook wel eens wat teveel van het goede ! Terug naar de zestig en zeventiger jaren ? Kan er heel veel bespaart worden ! Ha Ha.
    Leuk al die herinneringen. Nu werk ik niet meer en kan ik de hele dag handwerken.
    Groet Margriet

  15. Het is niet te geloven hoe groot de verandering in zo’n betrekkelijk korte tijd is, al wist ik dat ook uit eigen ervaring. Ik studeerde aan het Utrechts Conservatorium, dat deels in een oud ziekenhuis in Utrecht (Joannes de Deo) is gehuisvest. Het draagt nog steeds deels de sfeer van een ziekenhuis en in mijn tijd stonden er op de bovenste verdieping zelfs nog enkele bedden.

    Verder vertelde mijn oma vaak over haar verpleegsterstijd, in de jaren 20-30 van de vorige eeuw. Wat het meeste opviel was de enorme eerbied die ze voor “de prof” had, al is een ziekenhuis ook nu nog sterk hierarchisch.

  16. @Margriet, ik heb zo’n 12 jaar in de apotheek gewerkt en ben er nu al 28 jaar uit. En om eerlijk te zeggen heb ik ook geen behoefte om terug te keren naar dit vak. De afgelopen jaren heb ik zoveel andere dingen gedaan die leerzaam en ontzettend leuk waren. Toen de kinderen klein waren heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan op de basisschool, zoals het overblijven en mee jeugdactiviteiten organiseren. Dus, geen tijd meer voor de apotheek!:-)
    Ach ja, die metalen blokken… niet meer voor te stellen. Het onderscheid tussen particuliere en ziekenfondspatiënten heb ik niet meegemaakt, wel dat de bijsluiters verwijderd moesten worden. Als de patiënt wilde weten waar het medicijn voor gebruikt werd, mochten we daar geen antwoord op geven. Hij/zij moesten we verwijzen naar de arts. Nu word je inderdaad overspoeld met informatie.
    O, en dan het niezen bij b.v. salicylzuur? Op een gegeven moment kwam er in de apotheek een piepklein afzuigkapje waar je met dit soort stoffen onder moest werken. Het hielp iets, maar ideaal was het toen nog niet. Tja, en dan nu te weten dat er bijna niets meer wordt gemaakt in de apotheek. Al met al dus ook veel veranderd in de apotheek net als in de ziekenhuizen.
    De tijd van de apotheek ligt achter ons en nu storten we ons op het handwerk/textiel!

  17. @Miriam Klaassen, ik hoop dat de verhalen van je oma zijn vastgelegd. Het is jammer als dat verloren zou gaan.

  18. Nog even over de z.g verpleegsters knopen , altijd wit en er is naar mijn beste weten wel degelijk verschil in verpleegsters knopen en knopen voor slopen
    Voor slopen zal het midden gedeelte dunner zijn de knopen die banden en een taille van de schort moet verbinden lijkt mij juist dikker , waarvoor het midden stukje wat breder zal zijn

  19. @Gerrie, ik heb geen idee of er verschil zit in de knopen. Ik ben op internet gaan zoeken en vond op Marktplaats een advertentie van knopen die als verpleegstersknopen te koop worden aangeboden:
    http://www.marktplaats.nl/a/antiek-en-kunst/antiek-kleding-en-accessoires/m698687321-verpleegsters-knopen.html?c=a2384ef0ece270f44503df9f8598c624&previousPage=lr

    Dit lijken dezelfde knopen te zijn als de volgende voor de slopen:
    http://kleinvakman.nl/index.php?item=9-slopenknopen-15-mm&action=article&group_id=64&aid=824&lang=nl

    Hetzelfde principe, maar misschien iets dunner?

  20. de medische sector is heel wat meer gevorderd nu maar de menselijke maat – die uit de foto’s hier wel blijkt – dreigt verloren te gaan.

  21. Lieve Berti,

    Voor een collega ben ik op zoek naar foto’s van de Weezenlanden uit de periode 1978-1988. Heb jij die misschien voor mij??? (of iemand anders). Of weet je toevallig of er hier foto’s staan die echt uit die tijd zijn??

    Alvast bedankt!

    Groetjes,
    Renée

  22. Dag Berthi,

    Ik kwam deze site tegen toen ik op internet aan het zoeken was naar informatie over de oude ziekenhuizen Sophia en Weezenlanden, ziekenfonds AZZ en apothekers. Ik ben namelijk met een boek bezig over de jaren ’50, ’60, ’70 in Zwolle en ben nu bezig met dit onderwerp. Ook ben ik op zoek naar foto’s van die tijd van beide ziekenhuizen, apothekers, het consultatiebureau op de Burg. van Roijensingel, schoolarts, schooltandarts. Ik had de GGD gemaild en die hebben erg hun best gedaan om foto’s te vinden maar helaas. Bij het HCO heb ik gezocht maar kon geen passende foto’s vinden. Mijn vraag is dan ook, waar kan ik informatie over de ziekenhuizen vinden van bovenstaande tijd? En zou ik het mailadres mogen van degene die de prachtige foto’s heeft gemaakt? Ik hoor graag van u.

    Met vriendelijke groet,
    Minke Kraijer

  23. Ik lees de naam De Weezenlanden, maar de foto’s zijn volgens mij allemaal van het RK ziekenhuis. De naam Weezenlanden kwam volgens mij pas toen het nieuwe ziekenhuis er stond. Maar bij de naam Isala was dat anders, die naam kwam niet toen het ziekenhuis er kwam, maar eerder. Namelijk bij de fusie, begin deze eeuw.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *