Geborduurd jurkje uit het jappenkamp

Vandaag was de jaarlijkse herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost-Azië bij het Indisch Monument te Den Haag. Bij de plechtigheid worden alle slachtoffers herdacht van de Japanse onderdrukking in en om voormalig Nederlands-Indië gedurende de Tweede Wereldoorlog. Het thema van deze dag was Vertrek uit Indië na 1945.

Tijdens de Japanse bezetting is er veel gehandwerkt zoals we weten en waar ik al eerder aandacht aan besteedde. Vandaag komt het geborduurde jurkje aan bod dat Biny Ockhuysen maakte.


‘Het kledingstuk en de bijbehorende bolero zien er nog bijna als nieuw uit. Voor de witte stof zijn het marineoverhemd van Anton Ockhuysen, de vader van Marijcke (68), gebruikt. Ze denkt niet dat ze het jurkje bij de Bevrijding gedragen heeft. “Ik was toen bijna vier. Ik heb het onlangs aan vrienden gegeven. Hun dochtertje van tweeënhalf, Hanna Mout, past het goed. Mijn moeder hoopte dat de Japanse capitulatie eerder dan 15 augustus 1945 zou komen. Er circuleerden in het kamp regelmatig geruchten dat het einde van de oorlog dichtbij was, maar daar bleef het bij.”

Werken aan het jurkje was gevaarlijk. “Mijn moeder had de kleuren rood, wit, blauw en oranje bewust gekozen. Wanneer een Japanner in de buurt kwam, stopte ze haar handwerk snel in de tas onder onze slaapplek. Ontdekking had haar het leven kunnen kosten. Toen we nog in ons huis in Surabaya op Java woonden, stapten eens Japanners binnen. Alles wat aan Nederland herinnerde, was toen al streng verboden. Mijn moeder had nog een wandkleed boven mijn ledikant laten hangen waarop de Nederlandse vlag was geborduurd. De officier die dit zag, begon woedend te schreeuwen en rukte het kleed van de muur. “‘ Het artikel Borduren in het jappenkamp kun je hier verder lezen!

Foto: Marijcke Ockhuysen (l) gaf in 2010 het jurkje aan Hanna Mout. Haar moeder maakte het jurkje in een jappenkamp en koos bewust voor de kleuren rood, wit, blauw en oranje. Foto: RD

In deze log is het borduurwerk Kamp-Ydillen te vinden en hier nog meer borduurwerk uit interneringskampen. Het verhaal over de Troostmeisjes staat in deze log te lezen.

7 gedachten over “Geborduurd jurkje uit het jappenkamp

  1. Een bijzonder verhaal.
    Vooral ook met de verhalen in je links.
    Doet me denken aan de tentoonstelling in het Verzetsmuseum: “Elke dag een draadje” . Die is verlengd, dus we kunnen daar nog naar toe (t/m 23 september).

  2. Hallo net weer thuis van vakantie.Wat heb ik tijdens die vakantie gelezen?Het boek Asta’s ogen van Eveline Stoel .De levenskracht van een Indische Familie.
    Dus je begrijpt dit is wel heel toevallig,dat jij er nu ook over schrijft Wat een schattig jurkje,dat zo goed bewaard is gebleven.Geweldig!

  3. @Ine, heel goed dat je hier de melding geeft van de verlenging van de expositie ‘Elke dag een draadje’.

    Hier nog enkele links over deze tentoonstelling:

    http://berthi.textile-collection.nl/2011/06/25/borduren-in-gevangenschap-1940-1945/

    http://berthi.textile-collection.nl/2011/06/10/elke-dag-een-draadje-borduren-in-gevangenschap-1940-1945/

    @Truus, dank je voor de tip! Hier lees ik dat het boek verfilmd wordt:

    http://www.nu.nl/boek/2849456/roman-astas-ogen-van-eveline-stoel-wordt-verfilmd-.html

  4. heb zo als alle jaren de uitzending gezien van het Westbroekpark, Altijd weer een heel plechtige gebeurtenis.

    Leuk verhaal over het jurkje. Vrouwen waren toen net als nu heel moedig Fijn zon -nige dag

    ]bsje

  5. Bedankt voor dit verhaal.
    Mijn Moeder had een vriendin ,die in een Jappenkamp had gezeten.Daardoor ben ik me erin gaan verdiepen.
    Later hoorde ik dat mijn schoonvader na de oorlog in Indie als kolonel is geweest.Ook weer een stuk geschiedenis.
    Ben zelf van net na de oorlog en thuis werd er niet over gepraat.
    zonnige dag.
    groetjes,Truus uit Drenthe

  6. Dit jurkje zou toch bewaard moeten blyven voor de volgende generaties.Natuurlyk met het verhaal erby. Hannie.

  7. Ontroerend verhaal. Ik heb ook mensen gekend die in een Jappenkamp gezeten hebben, maar die wilden er niet over praten. Te erg, werd er dan gezegd…
    Groet, Marjo B-W

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *