Tot en met 20 mei 2012 is in het Stadsarchief Amsterdam de indrukwekkende tentoonstelling In Memoriam te zien. Deze tentoonstelling is gebaseerd op de publicatie In Memoriam, de gedeporteerde en vermoorde Joodse, Roma en Sinti kinderen, 1942–1945. Schrijver Guus Luijters heeft voor dit boek de personalia van bijna 18.000 in de Tweede Wereldoorlog vermoorde Joodse, Roma en Sinti kinderen bijeengebracht. Van 2900 kinderen is ook een foto gevonden, mede dankzij de jarenlange speurtochten van onderzoekster Aline Pennewaard.
Deze foto nam ik vanmiddag om 17.00 uur in het Stadsarchief Amsterdam. Het tijdstip dat het archief gaat sluiten. De bezoekers zijn al naar huis (zoals zo vaak ben ik de laatste die vertrekt), maar ik kan je vertellen dat deze tentoonstelling ontzettend goed wordt bezocht. Elke keer als Peter en ik, of Peter alleen, in het archief waren, zagen wij vele mensen in de hal. Om eerlijk te zeggen heb ik te weinig tijd gehad om in de grote hal van het Stadsarchief de monumentale presentatie van de zeventig meter lange tafel, in vier delen, met daarop de teruggevonden foto’s van 2.900 kinderen te bekijken, gerangschikt per transport van kamp Westerbork naar de vernietigingskampen.
Op de terugweg naar het Centraal Station zagen we dat men op de Dam druk bezig was met de voorbereidingen voor de Nationale Dodenherdenking.
Deze gruwel mag niet vergeten worden!
Het grijpt maar de keel als je deze tafel ziet.
hetis indrukwekkend, ik was in gedachten bij de mensen op de dam en alle verhalen die weer voorbij kwamen uit die tijd,
Fijn weekend Basjej
Indrukwekkend. Toen ik gisteren de winkel afsloot, die op een paar minuten lopen van de Dam ligt, liep er al een hele stroom mensen die kant op.
Zo heftig om die foto’s te zien…Mooi dat je dit aan ons laat zien… maar de gruwelijkheid van al deze omgekomen kinderen laat je niet los…
Berthi@ ,als laatste bezoeker had je nog mooi de gelegenheid om ons een beeld te geven van een tentoonstelling die erg veel leed laat zien, maar nooit vergeten mag worden.
Grappig dat de foto van het monument ook nog een duifje laat zien.
Dan moet ik denken aan het liedje “Alle duifjes op de dam”
Op de tv heb ik de herdenking op de dam gezien, altijd zeer indrukwekkend.
Enorm was weer de belangstelling, met ieder zijn eigen herinnering.
Ik heb het alleen op tv gezien; die meneer die er over vertelde bij DWDD (al een paar keer) en de herdenking ook.
Het blijft ongelooflijk dat het allemaal gebeurd is, maar ik vind het erg bijzonder dat er nog steeds mensen op zo’n mooie manier mee bezig zijn. Met hart en ziel laten zien welk verschrikkelijk leed er is toegedaan en wat voor sporen dat allemaal heeft achter gelaten. Op de ziel en in het leven..
Nu een heel ander onderwerp waar ik aan denk.
Net lees ik dat de tafels waar de foto’s ophangen in 4 delen 70 meter lang zijn.
Dat zou erg mooi zijn om de pronkrollen te laten zien, wie weet ooit.
@Annelies, ik had je zo tegen kunnen komen!
@Lupineke, dit mag nooit vergeten worden! Er moet altijd aandacht voor blijven bestaan.
@Elma, de onderste foto is niet zo scherp. Ik had mijn kleine fotocamera bij me en die kan niet zo’n grote afstand overbruggen. Grappig dat jij de duif op de achtergrond ziet!
Ik ben altijd zeer onder de indruk van de herdenking.
@MoniqueB, een oorlog laat veel littekens na die voor altijd in het geheugen gegrifd staat. We moeten blijven herdenken!
@Elma, het zijn echt schitterende tafels! Dus wie weet ooit… Misschien zijn de tafels speciaal gemaakt voor deze tentoonstelling.
Berthi,hart.dank voor de fotos. Ik stuurde foto op van vermoord neefje. Hoop a.s. donderdag mevr.Pennewaard hier te ontmoeten. Ze geeft een lezing. Geniet van je blog.
Hannie.
@Hannie Gamlieli, dank voor je reactie. Vreselijk dat je neefje vermoord is, maar hij wordt nooit vergeten. Het is een drama dat een onuitwisbare herinnering op je netvlies achterlaat.
Goed dat jij een foto kon sturen van je neefje. Als je langs de tafels loopt, grijpt het je enorm aan. De bezoekers lopen rustig (niet gehaast), kijken naar de foto’s, lezen en praten zachtjes. Ik heb het dan niet alleen over oudere mensen, maar ook zeker over de jongeren. Het mag en zal nooit vergeten worden wat er gebeurd is.
Fijn dat je donderdag naar de lezing kunt gaan van Aline Pennewaard.
Ik heb van kindsbeen af op 4 mei deelgenomen aan de dodenherdenking. Vroeger in Heerlen door deel te nemen aan de optocht; later door de tv-uitzending te volgen. Onze kinderen hebben we er later ook in betrokken. Sinds enkele jaren kijk ik niet meer naar de uitzending en dat heeft te maken met het feit dat ik er een naar gevoel bij krijg: de hypocrisie: herdenken en Wilders stemmen, dat kan ik niet verkroppen. Waarbij dan dit jaar ook nog eens meespeelt dat nb het Auschwitz-comité een goedbedoelende jongere die nadenkt over het leven en daarvan op een in mijn ogen heel oprechte manier uiting aan geeft, een ‘nazaat van een oorlogsmisdadiger’ durft te noemen. Een man die op zeer jonge leeftijd een verkeerde keuze maakte….
Je zou toch zeggen dat na 67 jaar de woorden verzoening en vergeving het belangrijkste moeten zijn? Dan herdenken we toch zeker alle slachtoffers? Die Wehrmachtsoldaten die op 15-16 jarige leeftijd van huis weggerukt werden door een fout systeem zijn toch geen daders? Dat waren kindsoldaten die onze vergeving verdienen en die het waard zijn op dodenherdenking herdacht te worden.
Dit moest ik even kwijt!