Op 6 januari 2012 vond ik in mijn mailbox een berichtje van EllydeB: ‘Goedemorgen Berthi, Regelmatig lees ik jouw blog via de blog van Jeanny en weet dus van je textielkaartenproject. Ik ben nu op de Philippijnen en heb een kaart die mogelijk geschikt is, maar kan geen adres van je vinden. Wil je mij a.u.b een adres geven zodat ik de kaart naar je toe kan sturen.’

Je begrijpt dat ik enorm verrast werd door deze mail en ik in mijn bureaustoel rechtop ging zitten. Het eerste waar ik aan dacht: Hoe bijzonder is het toch dat iemand die in het buitenland is en mijn adres niet heeft, de moeite neemt om een mail te sturen.

Enkele uren later volgt een nieuwe mail van EllydeB: ‘Vandaag gaan er twee kaarten voor je op de post. Hoelang ze onderweg zullen zijn is altijd weer een verrassing, maar het belangrijkste is dat ze aankomen en dat hopen we maar.’ Een dag later: ‘Het zijn inmiddels drie kaarten geworden. Eén voor het verlies zullen we maar zeggen. Het zijn kaarten van “minderheden”. Twee van boven Manilla en een van het eiland Mindanao, dat is het eiland waar de overstromingen zijn en waar de moslims wonen. Post duurt meestal 2 à 3 weken. Ik hoop dus iets sneller dan de kaarten uit Gujarat. Ik vind het trouwens een prachtig verhaal.’

Alle drie de textielkaarten vielen op 28 januari 2012 tegelijk op mijn deurmat. Razend snel, slechts 17 dagen waren ze onderweg geweest en dat terwijl volgens EllydeB het postkantoor er niet hoopvol uitzag op de Philippijnen. Zo zie je maar weer!

EllydeB: ‘Zoals belooft hier een kaart vanuit de “Philippines”. Je ziet hier een groep moslimvrouwen een dans uitvoeren. Deze dans wordt uitgevoerd na het beëindigen van de ramadan (In speciale kleding). De moslims bevinden zich alleen op het eiland Mindanao.’

Op de kaart zie je een fragment van het Bonok-Bonok Maradjaw Karadjaw Festival in Surigao, dat gevierd wordt op 9 september zoals de tekst vermeld op de achterkant van de kaart. Surigao is de thuisbasis van de etnische stam de Mamanwa. Dansen worden opgevoerd ter ere van de beschermheilige van de stad San Nicolas de Tolentino en tevens is het voor de Surigaonons een manier van dankzegging tonen aan de heidense goden voor een overvloedige oogst en een goede gezondheid.

Bonok-Bonok is een rituele dans waarbij het ritme meestal begint met een langzame beat en geleidelijk aan sneller wordt, waardoor de dansers op het tempo van de muziek meegaan. De vrolijke kleding, de kralen, de hoofdtooien, arm- en enkelbanden van de vrouwen en mannen geven extra aantrekkingskracht aan de dans. De ceremoniële kleding heeft eveneens een sierlijk ontwerp, en is van verschillende kleuren.


EllydeB: ‘Op de achtergrond op deze kaart zie je de rijstvelden (terrassen) en op de voorgrond een groep mensen die in traditionele kleding een dans uitvoeren. Met deze dans vragen ze om een goede oogst. In hun handen hebben ze een instrument van bamboe waar ze muziek mee maken en natuurlijk zingen ze erbij.’

Op de eerste kaart wordt de Bonok-Bonok dans uitgevoerd om de heidense goden te danken voor de overvloedige oogst en op de tweede kaart wordt met deze dans om een goede oogst gevraagd. Ook hier weer prachtige kleurrijke kleding.


EllydeB: ‘Dit is de laatste kaart van de drie. ook hier zie je een groep die een dans uitvoeren. Ze gingen op het ritme van de “gangsa”, een soort gong. De vrouw in het midden heeft een pot van klei op haar hoofd waar voedsel in zit. Dit voedsel offeren ze om voor een goede oogst te vragen.’

De Ifugao zijn een van de 70 inheemse bevolkingsgroepen in de Philippijnen. De Ifugao leven voornamelijk in de gelijknamige provincie Ifugao in het bergachtige noorden van het grootste Philippijnse eiland Luzon. Samen met vijf andere stammen uit de regio worden ze ook wel aangeduid met de verzamelnaam Igorot. De Ifugao zijn net als de andere stammen van de Igorot berucht vanwege hun verleden als koppensnellers.

Wikipedia zegt het volgende over hun klederdracht: ‘De traditionele klederdracht voor de Ifuago bestond standaard uit een lendendoek (wanoh) voor de man en een rok (ampuyo) voor de vrouw. Soms werd bij de rok ook een soort blouse (lamma) gedragen. Van de lendendoek bestaan meerdere uitvoeringen. In Centraal-Kiangan bijvoorbeeld werd een simpele versie, genaamd mayad, gedragen door de lagere sociale klassen. Daarnaast was er een variant genaamd binuhlan, die met name werd gedragen door de rijke elite en die in verschillende kleren kon zijn uitgevoerd. Ook voor de rok waren diverse uitvoeringen waaraan ook kon worden afgeleid tot welke sociale klasse de dame behoorde. Naast de standaard klederdracht droeg men op feesten en bij speciale rituelen weer andere kleding. Voor feestelijke gelegenheden hadden zowel mannen als vrouwen bovendien nog extra uitdossingsmogelijkheden. Zo kon een man uit Centraal-Kiangan kiezen voor bijvoorbeeld veren op het hoofd, oorhangers en een bronzen beenplaat(?). Ook droeg men wel een bolo aan een speciale riem, een tas en een speer bij speciale gelegenheden. Vrouwelijke accessoires waren onder andere een bronzen ketting, kralen op het hoofd, oorringen, en kralen om de nek.’