Op 6 januari 2012 vond ik in mijn mailbox een berichtje van EllydeB: ‘Goedemorgen Berthi, Regelmatig lees ik jouw blog via de blog van Jeanny en weet dus van je textielkaartenproject. Ik ben nu op de Philippijnen en heb een kaart die mogelijk geschikt is, maar kan geen adres van je vinden. Wil je mij a.u.b een adres geven zodat ik de kaart naar je toe kan sturen.’
Je begrijpt dat ik enorm verrast werd door deze mail en ik in mijn bureaustoel rechtop ging zitten. Het eerste waar ik aan dacht: Hoe bijzonder is het toch dat iemand die in het buitenland is en mijn adres niet heeft, de moeite neemt om een mail te sturen.
Enkele uren later volgt een nieuwe mail van EllydeB: ‘Vandaag gaan er twee kaarten voor je op de post. Hoelang ze onderweg zullen zijn is altijd weer een verrassing, maar het belangrijkste is dat ze aankomen en dat hopen we maar.’ Een dag later: ‘Het zijn inmiddels drie kaarten geworden. Eén voor het verlies zullen we maar zeggen. Het zijn kaarten van “minderheden”. Twee van boven Manilla en een van het eiland Mindanao, dat is het eiland waar de overstromingen zijn en waar de moslims wonen. Post duurt meestal 2 à 3 weken. Ik hoop dus iets sneller dan de kaarten uit Gujarat. Ik vind het trouwens een prachtig verhaal.’
Alle drie de textielkaarten vielen op 28 januari 2012 tegelijk op mijn deurmat. Razend snel, slechts 17 dagen waren ze onderweg geweest en dat terwijl volgens EllydeB het postkantoor er niet hoopvol uitzag op de Philippijnen. Zo zie je maar weer!
EllydeB: ‘Zoals belooft hier een kaart vanuit de “Philippines”. Je ziet hier een groep moslimvrouwen een dans uitvoeren. Deze dans wordt uitgevoerd na het beëindigen van de ramadan (In speciale kleding). De moslims bevinden zich alleen op het eiland Mindanao.’
Op de kaart zie je een fragment van het Bonok-Bonok Maradjaw Karadjaw Festival in Surigao, dat gevierd wordt op 9 september zoals de tekst vermeld op de achterkant van de kaart. Surigao is de thuisbasis van de etnische stam de Mamanwa. Dansen worden opgevoerd ter ere van de beschermheilige van de stad San Nicolas de Tolentino en tevens is het voor de Surigaonons een manier van dankzegging tonen aan de heidense goden voor een overvloedige oogst en een goede gezondheid.
Bonok-Bonok is een rituele dans waarbij het ritme meestal begint met een langzame beat en geleidelijk aan sneller wordt, waardoor de dansers op het tempo van de muziek meegaan. De vrolijke kleding, de kralen, de hoofdtooien, arm- en enkelbanden van de vrouwen en mannen geven extra aantrekkingskracht aan de dans. De ceremoniële kleding heeft eveneens een sierlijk ontwerp, en is van verschillende kleuren.
EllydeB: ‘Op de achtergrond op deze kaart zie je de rijstvelden (terrassen) en op de voorgrond een groep mensen die in traditionele kleding een dans uitvoeren. Met deze dans vragen ze om een goede oogst. In hun handen hebben ze een instrument van bamboe waar ze muziek mee maken en natuurlijk zingen ze erbij.’
Op de eerste kaart wordt de Bonok-Bonok dans uitgevoerd om de heidense goden te danken voor de overvloedige oogst en op de tweede kaart wordt met deze dans om een goede oogst gevraagd. Ook hier weer prachtige kleurrijke kleding.
EllydeB: ‘Dit is de laatste kaart van de drie. ook hier zie je een groep die een dans uitvoeren. Ze gingen op het ritme van de “gangsa”, een soort gong. De vrouw in het midden heeft een pot van klei op haar hoofd waar voedsel in zit. Dit voedsel offeren ze om voor een goede oogst te vragen.’
De Ifugao zijn een van de 70 inheemse bevolkingsgroepen in de Philippijnen. De Ifugao leven voornamelijk in de gelijknamige provincie Ifugao in het bergachtige noorden van het grootste Philippijnse eiland Luzon. Samen met vijf andere stammen uit de regio worden ze ook wel aangeduid met de verzamelnaam Igorot. De Ifugao zijn net als de andere stammen van de Igorot berucht vanwege hun verleden als koppensnellers.
Wikipedia zegt het volgende over hun klederdracht: ‘De traditionele klederdracht voor de Ifuago bestond standaard uit een lendendoek (wanoh) voor de man en een rok (ampuyo) voor de vrouw. Soms werd bij de rok ook een soort blouse (lamma) gedragen. Van de lendendoek bestaan meerdere uitvoeringen. In Centraal-Kiangan bijvoorbeeld werd een simpele versie, genaamd mayad, gedragen door de lagere sociale klassen. Daarnaast was er een variant genaamd binuhlan, die met name werd gedragen door de rijke elite en die in verschillende kleren kon zijn uitgevoerd. Ook voor de rok waren diverse uitvoeringen waaraan ook kon worden afgeleid tot welke sociale klasse de dame behoorde. Naast de standaard klederdracht droeg men op feesten en bij speciale rituelen weer andere kleding. Voor feestelijke gelegenheden hadden zowel mannen als vrouwen bovendien nog extra uitdossingsmogelijkheden. Zo kon een man uit Centraal-Kiangan kiezen voor bijvoorbeeld veren op het hoofd, oorhangers en een bronzen beenplaat(?). Ook droeg men wel een bolo aan een speciale riem, een tas en een speer bij speciale gelegenheden. Vrouwelijke accessoires waren onder andere een bronzen ketting, kralen op het hoofd, oorringen, en kralen om de nek.’
Wat geweldig dat de kaarten aangekomen zijn………
weer een stukje bijzondere informatie erbij
Zo leuk om telkens weer wat meer te leren over andere volken, hun gebruiken en kleding! Genieten Berthi!
Ik vindt met name de tweede kaart heel mooi. Die kleuren, geweldig.
‘kVroeg me af of deze kleding ook geverfd is door de “luizen”
Fijn Berthi dat we mee mogen genieten. Groetjes Paulie
Prachtige kleding op deze mooie kaarten uit weer een heel ver land. Leuk ook om te lezen hoe je deze kaarten gekregen hebt.
@Licia Huizer, elke keer spannend of de kaarten uit een ver land aankomen. Tot nu toe gaat dat erg goed. Alleen de kaart uit Sri Lanka van Eline en Luuk is nooit aangekomen. Vol vertrouwen hadden zij de kaart afgegeven in het hotel. De kaart zou gepost worden. Niet dus. Waarschijnlijk is de postzegel eraf gehaald en doorverkocht. Kaarten afgeven in het hotel werkt vaak niet.
@lupineke, net als jij leer ik telkens iets nieuws d.m.v. de textielpost. De kaarten zijn een bron van informatie.
@Paulie Smit, het zou zo maar kunnen! Ik las wel op een site dat ze deze kleding zelf weven.
@Mieke S, het verhaal achter de kaart gaat een steeds belangrijker plaats innemen.
nu eindelijk een beetje bijgelezen en zoals altijd is er weer heel veel moois en nieuws op je weblog te vinden. Wat heb je inmiddels een prachtige verzameling textielpost, zo leuk om te lezen hoe je hiermee ook weer zo verrast bent.
ik las ook over de verfstof van de cochenilles en onlangs zag ik inp een zeer interessante uitzending van de BBC over kleurstoffen, dat precies diezelfde kleurstof, gemaakt van het bloed van luizen dus, gebruikt wordt om snoepjes te kleuren. Dat is toch een heel smerig idee vind je niet?! Goed voor de lijn zulke informatie ;- )))
Het textielkaartenproject is bekend over de hele wereld, wat weer een prachtige kaarten waar je goed kunt zien wat de mensen daar voor een kleding dragen.
leuk dat op voorhand aangekondigd werd dat je de kaarten zou ontvangen. soms zeggen mensen: ‘ik heb jou net een email gestuurd’ en later ‘heb je de email ontvangen?’. vind ik in deze digitale tijd erg schattig …
Ik wil graag een textiel kaart naar je sturen. Wat is je adres? Ik kan het nergens op de site vinden.
Dank je
Nolleke
Ik breid mijn eigen textielpostkaarten uit door mee te doen aan Postcrossing.
@Nolleke, ontzettend leuk dat je me een textielkaart wilt sturen. Via de mail krijg je mijn adresgegevens.
Postcrossing is een geweldig initiatief waar ik natuurlijk ook al eens aan heb gedacht, maar Textielpost is ontstaan via mijn blog en dat vind ik best speciaal en bijzonder.