In maart 2011 was Mieke met een groep vrouwen op reis in Gujarat (India). Thera was er ook bij en verstuurde deze textielkaart die razendsnel bij mij op de deurmat viel. Op hetzelfde moment dat Thera haar kaart verstuurde vanuit India, stond Mieke op het postkantoor om een pakketje naar Nederland te sturen en twee textielkaarten naar mij. Mieke had op elke kaart een postzegel van 10 roepie (rupee) geplakt. Te weinig. De medewerker van het postkantoor plakte op iedere kaart drie postzegels van elk 5 roepie erbij. Voldoende porto (25 roepie, ofwel € 0,37). De kaarten bleven vervolgens op het postkantoor liggen, of… kwamen via een omweg bij mij terecht want ze zijn driekwart jaar onderweg geweest. Alhoewel… de stempels dateren van 4 november 2011. De ene kaart ontving ik op 29 december en de andere op 30 december 2011. Wat ben ik blij met de service van de (Indiase) post.
Mieke: ‘Met ’n groep zeer textiel geïnteresseerde vrouwen op reis door Gujarat. En textiel zien we en de demonstraties van allerlei borduurtechnieken. Echt TE GEK!’
Mieke: ‘De sari’s die deze Rabari’s dragen en Miwari’s zijn meestal blockprints. Wat een pracht aan kleuren. Nu, maart/april 2011, zijn de katoenfabrieken in volle productie, wat ’n balen en dat worden allemaal lappen!’
Deze twee textielkaarten komen uit dezelfde serie als die van Thera. Lees in deze log meer over het district Kutch in Gujarat.
Mieke heeft binnenkort een expositie over China in het oude raadhuis van Aalsmeer. Verborgen pracht van China is vanaf 26 januari tot en met 11 maart 2012 te zien.
Van de stoffen word je vrolijk, van de gezichten niet zo (een enkeling uitgezonderd).
@Saskia, je vraagt je af wat er in hun hoofden omgaat!
Erg bijzonder, dat de kaarten uiteindelijk toch nog aangekomen zijn! Beter laat dan nooit, zullen we maar denken 😉 Mooi, die stoffen en kleuren, enne tja, wie weet hoe lang het duurde voordat de fotograaf tevreden was… (zie je op de onderste kaart dat kleine meisje krijsen?) Zo sta ik ook eens op een klassefoto als juf, supersjacherijnig, omdat het eindeloos duurde, de kinderen stonden te vervelen en die fotograaf maar bleef zeuren…:)! Fijne dag, lieve groet Lupineke
Wat er in hun hoofden omgaat: “Wanneer vinden ze nu eens een fototoestel uit dat wél tegen de zon in kan fotograferen? We moeten steeds onze ogen dichtknijpen tegen het felle licht om de fotograaf terwille te zijn. Zo zien we er altijd boos uit.”
Zou kunnen toch?
Prachtige kaarten weer met een leuk verhaal!
Het is al weer woensdag, dus Berthi is er weer.
Prachtig dat de kaarten aangekomen zijn.
Er straalt niet veel vreugde van de gezichten van deze mensen.
Ik denk dat de mensen in India die 27-11-2011 bij de pinautomaat stonden en met de geskimde pas van Ton onze rekening plunderde wel gelachen hebben.
In 12 x pinnen was er € 1000,– afgeschreven. Gelukkig is de bank er voor verzekerd en is het geld weer terug.
Maar je wordt er niet vrolijk van en durft haast niet meer te pinnen.
Waar je geskimd bent wordt door de politie niet verteld, als bescherming voor de middenstand.
Nu over het stijgende water, onze kelder staat ook al gedeeltelijk onder water.
Nu kan het nog met emmers, straks zal de pomp er wel in moeten.
Als afsluiting nog wat leuks. Maandag beginnen alle lessen weer en ik heb er zin in. Uit Amsterdam heb ik een doosje in huis van tante Catoo, met allemaal proefjes van handwerken. Ik ben bezig div. patronen te tekenen die wij in de pronkrol kunnen gebruiken. Het resultaat zullen jullie t.z.t wel zien.
Tja, waarover praten zij… vast niet over biotex… Eigenlijk is het wel heel leuk dat zo’n stel kaarten er zolang over doet… En ze kwamen toch maar mooi aan!
@lupineke, de textielkaart roept niet de leukste herinnering naar boven!:-)
@Mieke S, zou zeker kunnen!
@Elma, jakkes, dat is echt balen! Hier word je niet bepaald vrolijk van. Pinnen zou juist heel veilig moeten zijn.
Ik zag de beelden op tv. Water, water, heel veel water. Het is te hopen dat het waterpeil snel gaat dalen.
Leuk, leuk, erg leuk, Elma! Alleen al het doornemen van het verrassingsdoosje van tante Catoo moet een genot zijn. We hebben iets om naar uit te kijken!
@Anny, je zou toch willen weten waar ze al die tijd hebben gelegen? En hoe kwamen ze ineens weer tevoorschijn? We zullen het nooit te weten komen. Het belangrijkste is dat ze alsnog zijn aangekomen.
over het reizen van postkaarten valt ook wel een boek te schrijven. een kaart kan sneller uit india komen dan uit belgie …
wat een kleurenpracht toch steeds in india!