Thera: ‘Na jaren zoeken eindelijk deze kaart gevonden met Kaukasische tapijten in een mooi straatje in Tbilisi. Niet zo super “textielerig”, maar beter iets dan niets.’

Vanuit Georgië stuurde Thera mij de volgende mail: ‘Verleden week eindelijk een kaart voor je gevonden in Tbilisi. Heeeeeeeeeeeeeeeeeel lang gezocht en hoewel er slechts een paar Kaukasische tapijten op staan, toch een hele bijzondere vondst. Toen nog de postzegel kopen bij het postkantoor. Voor 4 larie (ongeveer 2 euro)werden er van een groot vel 2 postzegels geknipt. Joekels zijn het! Ze gingen er maar net op… daarna nog 3 enorme stempels erbij en zucht… nu maar hopen dat hij aankomt.’

Thera, zoals je weet was de textielkaart er in een recordtijd. Je energie en tijd die je gespendeerd hebt aan het zoeken van een textielkaart met de nodige postzegels werd beloond. Echt super blij ben ik met deze unieke textielkaart! Het verhaal erbij maakt het nog eens extra speciaal. De postzegels op de kaart mogen er zijn, gelukkig niet van die mini zegels zoals we die in Nederland hebben. Ik hou er wel van. Zoals je wel zult begrijpen, neemt deze textielkaart een speciaal plekje in bij het project Textielpost!

Nu we het toch over tapijten hebben… vorige week vrijdag (9-12-2011) las ik in Dagblad De Limburger het artikel Tapijt van 900 euro later voor 7,3 miljoen geveild van Oene van der Wal:

‘Door een blunder van een veilingmeester is een Beierse vrouw miljoenen euro’s misgelopen. De man uit Augsburg taxeerde haar Perzische tapijt op 900 euro. Bij de veiling leverde het maar liefst 19.700 euro op. Een mooie deal, zo leek het. De 73-jarige vrouw was in haar nopjes. Totdat enkele weken later een tweede veiling plaatshad, bij Christie’s in Londen. Daar verwisselde het tapijt in 2010 voor een recordbedrag van 7,2 miljoen euro van eigenaar. Het was daarmee in een klap het duurste tapijt ter wereld. De vrouw eist nu via de rechter een schadevergoeding van 350.000 euro. Volgens haar kwam de veilingmeester in grote haast bij haar thuis om naar het tapijt te kijken. “Alsof het een rommelmarkt was”, aldus de vrouw. “Als ik had geweten wat het was, had ik het geweigerd”, zei de schuldige voor de rechtbank. Zijn kleine veilinghuis veilt jaarlijks zo’n 250 tapijten, maar doet geen miljoenenzaken. Het standaardwerk “Survey of Persian Art”, waarin het stuk staat afgebeeld, kende hij niet. Het zeventiende-eeuwse vazentapijt is afkomstig uit Iran. Daar werden de handgeknoopte tapijten speciaal voor het hof in Kerman gemaakt. Het kunstwerk was jarenlang in bezit van een Franse adellijke familie. In 1987 kocht een Duitse handelaar het. Hij gaf het aan zijn werkster, die het tapijt vervolgens naliet aan haar vriendin, de nu gedupeerde vrouw. Volgens de advocaat van de falende veilingmeester zegt de opbrengst niets over de waarde van het tapijt. Het komt vaak voor dat een werk veel meer opbrengt dan geschat. Veilinghuis Christie’s ging er van uit dat het enkele tonnen zou opbrengen. De man is bereid 40.000 euro compensatie te betalen, maar daarmee neemt de vrouw geen genoegen. Het juridische getouwtrek kan nog weken duren. Een handelaar uit Hamburg is intussen lachende derde. Hij zag het verschil tussen kunst en kitsch wel en bood het tapijt aan bij Christie’s.’