Het Foundling Museum in Londen vertelt het verhaal van de kinderen die in het ziekenhuis lagen tussen 1741 en 1760. Josefien wil hier graag meer over vertellen.
Josefien: ‘In het laatste nummer van PieceWork (Amerikaans blad) staat een klein artikeltje dat mijn aandacht trok. Het artikeltje gaat over het vondelingenmuseum in Engeland. Er staat (vrij vertaald) dat het museum een schat aan stukjes (dagelijks gebruikte) textiel heeft en dat deze collectie wordt gezien als de grootste in Engeland uit de 18e eeuw. Het museum dankt deze collectie aan de vondelingen die tussen 1741 en 1760 werden achtergelaten bij het ziekenhuis door hun wanhopige moeders. Als een baby bij het ziekenhuis werd achtergelaten werd aan de moeders geadviseerd iets specifiek herkenbaars op het kindje achter te laten. Vaak was het een stukje textiel, misschien van haar eigen kleding. Dat stukje stof werd met een speld vastgehecht aan het inschrijvingsformulier van de baby. Omdat het ziekenhuis de naam van de baby en de moeder niet vastlegde moest dit stukje stof dienen als identificatiebron voor als het kind later zou worden opgeëist. De stukjes textiel variëren van kleurrijk bedrukte katoen tot gestreept linnen, zijden franje en strikken, dit in tegenstelling tot de overtuiging dat de kleding van alledag in die eeuw saai en donker was. Op Threads of Feeling zie je een diashow van een deel van de collectie. Ik vond het, naast ontroerend, ook heel informatief. Bij ieder plaatje is een beschrijving van het stukje textiel en het nummer waaronder de baby werd ingeschreven.
Voor wie meer wil weten van dit museum: kijk op de website van het Foundling Museum.’
Een zeer ontroerend verhaal .
Je kind afstaan dat is nogal wat . Een ieder met een gelukkig gezin waarin kinderen mogen opgroeien kunnen zich dat nauwelijks voorstellen dat je hiertoe kunt overgaan . Nog maar net na de laatste uitzending van Spoorloos eveneens een verhaal over een lief meisje helemaal in China geboren en opzoek naar haar eigen ouders . Het laatste wat ouders proberen mee te geven voordat ze hier toe overgaan .
Toch met een zekere tederheid en zorg de laatse handelingen verrichten .
Ik kan mij bijna niet inleven hoe zo,n situatie geweest moet zijn .
Het verhaal uit Engeland doet me ook denken aan de baby,s nu in Duitsland die je in uiterste nood in een kastje kan leggen bij een ziekenhuis de z.g BABY KLAPPE . Er is altijd nog een mogelijkheid dat het kindje terug kan naar het gezin of vaak een alleenstaande moeder .
Dat er in Engeland een textiel collectie is ontstaan als laatste herinnering aan vele baby,s die werden weggegeven .
Mogen deze lapjes van de laatste liefde iets vertellen over die tijd van heel lang geleden .
Dit verhaal van zeer lang geleden en de situaties van deze tijd zullen mij vandaag blijven volgen .
Helaas gebeurt het overal ter wereld nog altijd .
Het maakt je zo stil , het is bijna niet te bevatten , als je de lapjes stuk voor stuk voor ogen krijgt .
Zullen onze zorgen van vandaag hier door een beetje kleiner raken .
ikwerd er koud van basje
Wat dubbel: een prachtige collectie textiel en een indringend beeld van onvoorstelbaar leed….
@Gerrie, als moeder zijnde lijkt het me vreselijk om een kind af te staan. De rest van je leven gaat er geen dag meer voorbij zonder aan die gebeurtenis te denken.
Wanneer je kiest voor het geluk van het kind, want daarom deden vele moeders afstand van hun kinderen, geef je een deel van je hart weg. Bij het zien van deze kleine lapjes stof wordt je even stil van. Wat is er van die kinderen tercht gekomen en hoe heb je als ouders verder geleefd. Hoe vaak denk je zelf niet aan mensen terug waar je een band mee had. Waar zijn ze gebleven en hoe kijken zij tegen het leven aan.
Ik zag haar ook,het kleine chinese meisjedat haar ouders ontmoette,en de tederheid van die ouders.
En dan die klein stukjes stof,door de ouders meegegeven aan hun kindje,sommige spreken boekdelen.Stel het je maar eens voor,je kindje wegdoen!Dat kunnen wij niet eens!Zij moesten wel, gezien de omstandigheden.Tel je zegeningen!
Wat een leed gaat er schuil achter zo’n klein stukje textiel… Maar ook wat een rijkdom om het nu nog te kunnen zien!
Een bijzondere serie lapjes, heel ontroerend.
Aan de nummers te zien ging het om een groot aantal kinderen.
Oh, Berthi, wat een indrukwekkende collectie! En achter ieder lapje gaat een verhaal/tragedie schuil. Dat maakt het geheel bijzonder aangrijpend.
Marja B.
Nog nooit van gehoord van zo’n museum. Wat een verdriet zal het de moeders gegeven hebben. En dan al die lapjes die achter belven bij de inschrijvings papieren! Een heel ontroerend verhaal is dit.