Schunck, ook bekend als het Glaspaleis van Heerlen, is een voormalig mode- en warenhuis. De Firma Schunck groeide uit van een kleine weverszaak tot het grootste warenhuis in Heerlen. Gedurende meer dan een eeuw is het gerund door vier opeenvolgende generaties van de familie Schunck.
Dankzij de inwoners van Heerlen staat het gebouw er nog. De gemeente wilde het lang geleden afbreken! Nu is het Glaspaleis tot een van de meest invloedrijke gebouwen van de 20e eeuw uitgeroepen door The International Union of Architects. Tegenwoordig is het een cultureel centrum waar ook een museum in gevestigd is. Tot en met 19 juni 2011 is de expositie Niki de Saint Phalle Outside-in te zien in Schunck.
Niki de Saint Phalle (1930-2002) groeide op in een streng katholiek Frans aristocratenfamilie. Catherina (Niki) verhuisde in 1933 met haar ouders naar New York. Na haar elfde jaar raakte ze in psychische problemen na seksueel misbruik door haar vader. Ze trouwde op haar zeventiende, werd bekend als fotomodel en keerde in 1951 terug naar Europa. Na een zenuwinzinking verbleef ze in 1953 enige tijd in een psychiatrische kliniek waar ze de omstreden shock therapie onderging. Vervolgens koos ze voor een kunstenaarsbestaan dat ze beschouwde als een soort therapie die haar toestond haar angsten en woede uit te drukken. Niki’s entree in de kunstwereld sloeg in als een bom. In 1961 raakte ze in één klap beroemd met assemblages van gebruiksvoorwerpen en vooral de shooting paintings: met zakjes verf behangen schilderijen en plastieken. Met een geweer schoot ze op haar eigen kunstwerken waarbij de zakjes verf uiteen spatte. In Schunck zijn hier voorbeelden van te zien. Helaas spreekt mij dit werk niet aan.
In 1965 maakte Niki de Saint Phalle haar eerste Nana’s van papier-maché en draadstaal. De naam ontleende ze aan een prostituee in een novelle van de schrijver Émile Zola, in plat Frans is een Nana een volkse, ordinaire meid.
Later zijn de Nana’s geharde afgietsels met een coating van polyester. De gassen die bij het experimenteren met polyester vrijkwamen, hadden een fatale invloed op haar longen.
De expositie begint met de kleurrijke grafieken uit de latere periode van Niki de Saint Phalle. Afbeelding: The Lovers, 1999 – Collectie: Musée d’Art et d’Art Contemporian, Nice.
Niki de Saint Phalle Outside-In is te zien tot en met 19 juni 2011 in het Glaspaleis in Heerlen.
Gwendolyn die je in deze log ziet, is te bewonderen in de hal van Schunck.
Voorafgaande aan de lezing van Kader Abdolah afgelopen vrijdag zag ik de expositie Niki de Saint Phalle Outside-In. Saskia, Mien B. en Ine brachten afgelopen zondag een bezoek aan het Glaspaleis met De Kraai in hun hand.
Dat het glaspaleis kon blijven bestaan is een groot goed .
Soms verdwijnt er teveel door de sloophamer .
Er moet toch wel degelijk overwogen worden of het wel nodig is . Zo kan er soms nog weleens iets gered worden .
Mooi dat er in zo,n prachtige omgeving een bijzondere expositie gehouden kan worden .
Als ik in vogelvlucht het psychiatrisch verleden lees en dan de kunstjaren die erop volgen waarin uitdrukking wordt gegeven aan angsten en woede kan ik alleen maar zeggen dat het wonderlijk goed is geweest om zo een levensweg te vinden .
Bij ons in de kliniek , waar ik werkzaam was , is veel met kunst gedaan , mede door de geneesheer directeur die zelf een groot kunstenaar was .
In gedachten ga ik daar weer even langs de vele schilderingen die belevingen van angst uitbeelden .
De strijd die gestreden wordt elke dag weer opnieuw en dan gelukkig als er langzaam andere gedachten plaats mogen maken voor een beter leven .
En nu een mooie en belangrijke expositie , fijn om er hier toch enkele prachtige beelden van te kunnen bewonderen .
http://nikisaintphalle.org/
http://nl.wikipedia.org/wiki/Niki-de-Saint-Phalle
Ik val als een blok voor haar kleurgebruik en ga de expositie zo gauw ik kan bezoeken.
The Bride (te zien in Heerlen) is ook zo’n prachtig kunstwerk van Niki:
http://www.flickr.com/photos/47970395@N03/4959464655/
Deze keer geen overdadig kleurgebruik, maar een sobere uitstraling dat bij de bruid past.
Ook mij spreekt het werk van Niki-de-Saint-Phalle niet erg aan. Maar het is mooi dat ze haar vreselijke verleden in kunst heeft kunnen verwerken. Ik wist overigens niets van dat verleden, wellicht ga je dan met andere ogen naar haar kunst kijken.
Groetjes,
Janny
Hee, een stukje thuis. In mijn jonge jaren heb ik vaak bij Schunck in het glaspaleis gewinkeld. Ik zie en hoor nog zo de krakende oude lift, de houten vloeren en toonbanken. Ben zo blij dat het weer in ere hersteld is, althans de buitenkant. Van binnen ziet het er wel heel anders uit. Volgende week ben ik weer thuis en hoop de tentoonstelling te bezoeken.
@Jossie, het zijn bijna altijd de kleine details die de mens onthoudt en daardoor heel waardevol. Nu is er in het Glaspaleis een supermoderne, snelle lift!
Wij wilden een hapje gaan eten in het restaurant dat te vinden is op de vijfde verdieping van Schunck, maar helaas… geen plekje vrij. De pizzeria een stukje verderop had ook geen plaats meer voor ons. Inmiddels was er niet zoveel tijd meer over voordat de lezing van Kader Abdolah zou beginnen, we besloten dus maar naar de MAC te gaan om een snelle hap te nemen!
Een fijne dag volgende week in het Glaspaleis!
Het restaurant is op zondagen helaas gesloten.
Wist je dat familie Schunck in den beginne op de bovenste etage gewoond heeft?
Het Glaspaleis heeft geen buitenmuren. Alleen maar ruiten (van een heel speciale, vreselijk dure glassoort). Daarom was/is het zo’n bijzonder hoogstandje van architectuur.
@Saskia, nee, dat wist ik niet. Het Glaspaleis is groot genoeg om een woonvertrek te creëren op een verdieping.
Het Glaspaleis is een schitterend, bijzonder gebouw! Tja, dat het Glaspaleis is opgebouwd uit een vreselijk duur glassoort, kan ik me voorstellen. Weet je dat ik tot voor kort dit gebouw niet kende?
Soms lukt het om met inzet van de bewoners een gebouw te behouden voor de sloop.
De beelden spreken mij totaal niet aan. Het verhaal erachter is wel heel aangrijpend.
Je zult de ramen maar moeten zemen in het glaspaleis dan ben je wel even bezig.
wat goed dat het glaspaleis zo’n nieuwe functie heeft gekregen. ik hou wel van het werk van Nikki De Saint Phalle en van haar man Jean Tinguely.
Dat kun je toch geen kunst noemen!! Gekkigheid!~
Op het ogenblik is electroschok weer een gangbare en bewezen effectieve therapie tegen depressie. Christien Sleeboom
@Christien Sleeboom, het klink eng in mijn oren!