Als je naar bovenstaande afbeelding kijkt, is de kans groot dat je denkt dat het hier om een foto gaat. In werkelijkheid is het een wandtapijt dat kunstenaar Craigie Horsfield heeft laten maken door Flanders Tapestries.
Craigie Horsfield fotografeert mensen, plaatsen en voorwerpen om hem heen; zijn vrouw, vrienden, fragmenten van interieurs en straatbeelden. De thema’s en de stijl zijn sober, klassiek en tijdloos. De textuur van de foto’s zijn sensueel en houtskoolzwart. Sinds drie jaar laat Craigie Horsfield een deel van zijn foto’s verwerken tot wandtapijten in het West-Vlaamse textielbedrijf Flanders Tapestries. Speciaal voor de tentoonstelling CRAIGIE HORSFIELD Schering en inslag/Confluence and consequence heeft Craigie Horsfield een aantal nieuwe tapijten gemaakt. Verschillende ervan zijn gebaseerd op foto’s die hij maakte in het Moscow Circus tijdens de Barcelona Conversation (1996), een sociaal project van Craigie Horsfield in Barcelona.
De expositie is te zien tot 16 januari 2011 in het Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen. Een interessant filmpje over de gigantische tapijten is hier te zien.
Dat is grote kunst in afmeting als zowel heel kunstig gemaakt .
Zo,n onderwerp als eerste en het omzetten in patroon , al weten we tegenwoordig dat er veel computerwerk om de hoek komt kijken .
De kleurschakeringen en het relief er in verwerken het geeft een enorm mooi bijna niet te begrijpen beeld hoe dit uitgevoerd is . Het is de moeite waard om zo,n tentoonstelling te bezoeken van heel dichtbij natuurlijk het weefsel willen bestuderen . Maar de geweldige machines bezig zien , daar zou ik ook wel eens even wat dichterbij willen kijken .
Al geeft het filmpje toch al een aardig beeld , en laat het ons zien dat het in elk geval een enorm groots spektakel is .
Jammer dat het nog maar tot 16 januari te zien is. Te kort dag om nog wat te plannen. Dit had ik wel in het echt willen zien! Wat een vakmanschap, van de fotograaf èn de weefster!
Onvoorstelbaar. Ik heb geen tijd het in het echt te zien. Jammer !
Het idee en het vakmanschap spreken me aan, de onderwerpen niet. Ik vond het leuk om te zien dat tapijten gestreken worden.
Een unieke samenwerking tussen de creativiteit van een kunstenaar en het vakmanschap(gebruikmakend van moderne technieken)van een vlaamse weverij.
Ook ik had dit graag in het echt willen zien.
Met Mieke eens, prachtig vakmanschap, zowel fotografisch als (vooral)computer- als weeftechnisch. De “beelden” niet (voor zo ver gezien natuurlijk)Meer spectaculair dan wat mij betreft kunst “met een ziel”, kunst om van te genieten. Tegenwoordig zie ik dat vaker: door alles wat per computer mogelijk is geworden en we dus ook allemaal in de praktijk brengen mis ik vaak het gevoelselement dat voor mij kunstwerken tot Kunst maakt. Of moeten we nieuwe dingen “leren voelen” net zoals we op een nieuwe manier leren denken door het leven en werken met computers?
Ziet er heel indrukwekkend uit, zoiets moet je in het echt zien.
Te ver weg en te kort dag voor dit Gewed. Wat een afmetingen en al hat denkwerk dat erachter zit. De afmetingen zijn indrukwekkend, maar waar hang je zoiets in je flatje ?? hihihi. BASJE
@mieke s, en als ik het goed zie ook nog eens aan de goede kant. Dat verbaasde me.
Een merklap strijk je aan de ‘verkeerde’ ofwel ‘linkse’ kant.
@frouke, voor mij springt het beeld van de mensenmassa tijdens een concert eruit. Heel knap gedaan.
Ik heb weinig met het circus, dus die beelden spreken mij veel minder aan.
Ik begrijp wat je bedoelt, maar ik denk dat we met onze moderne tijd waarin de computer een grote rol speelt, mee moeten gaan. Het zijn nieuwe technieken die kunstenaars willen gebruiken in hun projecten. Toch zal het ambachtelijke waarin het gevoelselement groter is absoluut nooit verdwijnen. Het wordt een combinatie van deze twee. Prachtig toch!?
@basje, haha gewoon verhuizen!:-) Je koopt eerst het grote wandtapijt en het huis koop je er omheen!:-)))))
Ja Berthi, ik ben het met je eens,en zeker niet anti-conmputer (ik had niet graag ons eigen boek zonder computer moeten maken…), maar wat ik bedoelde te zeggen is dat op het ogenblik vaak de techniek voor mn gevoel de inspiratie overspeelt. De kunstenaar is zó gefascineerd door alle nieuwe mogelijkheden dat het af en toe voor mn gevoel (nog) blijft hangen in experiment, spel, trucage.
En de verleiding daartoe is enorm! Dat weet ik uit ervaring met dat genoemde boek. Je moet constant keuzes maken uit een ongelimiteerd aantal mogelijkheden en toch wil je bij jezelf blijven, dat dilemmma bedoel ik dus.
INTERESSANT! een mooi filmpje,
dat er niet veel veranderd is sinds de éérste “tapijtkunst”, (destijds ook naar ontwerpen van kunstenaars gemaakt).
gr. Petra
leuke gimmick maar geef mij toch maar de ‘echte’ wandtapijten