Diverse mails vind ik elke dag in mijn mailbox, van spam tot mooie berichtjes over mijn blog. Zoals de mail van Lia waarin zij schrijft dat ze de textielpost van dit jaar echt een uitvinding vindt. Zeker voor haar want als thuisblijver geniet ze van de ervaringen van anderen.
Hoe komen lezers op mijn blog? Daar zijn diverse kanalen voor te bedenken, bijvoorbeeld via Google of een vriendin. Inge Leonora-den Ouden stuurde mij haar verhaal over haar ontdekking van mijn blog omdat ik zo van verhalen houd.
Inge Leonora-den Ouden: ‘Zondagmorgen was ik, als gewoonlijk, op de vergadering in de Koninkrijkszaal van Jehovah’s Getuigen. Ik werd daar aangesproken door Thea. Ze had voor mij wat uitgeknipt, omdat ik schilder. Het waren foto’s uit een Libelle van een poosje geleden. Er stonden schilderijen op. Ik zag dat het voorstellingen van klederdrachten waren, op een aparte manier geschilderd. Zonder bril op kon ik echter niet lezen wat erbij stond. Ik stopte de foto’s in mijn tas. Later, weer thuis, haalde ik ze uit mijn tas om eens goed te kijken. Ik zag dat er een deel van het artikel achterop stond. Daarin las ik, dat het ging om schilderijen van Amerikaanse schilders uit eind 19e, begin 20e eeuw. De meisjes in klederdracht waren van ene Melchers. De tentoonstelling was in het Singermuseum in Laren. Ik ging zoeken op het internet. Ik googelde “melchers singer laren”. Eerst vond ik de website van het Singermuseum. Daarop was een leuk filmpje te zien van twee acteurs die de schilderijen van hun commentaar voorzagen en er uitleg bij kregen van iemand van het museum. Toen ging ik kijken wat Google nog meer had gevonden. Zo kwam ik bij de weblog van Berthi. Daar las ik eerst het artikel over de tentoonstelling in het Singermuseum. Het was een heerlijk grondig en toch leesbaar geschreven artikel, voorzien van goede foto’s. Dit mooie artikel maakte me nieuwsgierig naar de rest van het weblog. Het onderwerp van dit weblog bleek Textiel te zijn! Zo veel te lezen over Textiel! Juist nu ik had besloten me niet meer zo veel met Textiel bezig te houden, maar meer aan Schilderen te doen! Ik vrees dat ik er niet vanaf kom. Textiel blijft een verslaving. Al die mooie artikelen op Berthi’s weblog, die MOET ik wel gaan lezen … ik kan niet anders.’
Singer Laren: Dutch Utopia. Zo zagen ze ons graag. Maar zo waren we niet. De expositie is te zien tot en met 16 januari 2011.
Leuk dat je op Berthi’s log terecht bent gekomen. Prachtige schilderijen met curacao als inspiratiebron op je website.
Wat leuk om door de ontdekking van Berthi’s weblog door Inge herinnerd te worden aan de tentoonstelling in Laren! Was me ontschoten, nu toch misschien nog een kans om hem te gaan zien…..zo via een omweggetje, héél bijzonder! Dank!
Zo zie je maar weer: dank zij het internet wordt de wereld kleiner. “Onbekend maakt onbemind” wordt daardoor misschien een gezegde dat niet helemaal meer waar is….of is dit ook Dutch Utopia?
Berthi,leuke mail van Inge. Ze zal hier en al googelend op internet nog veel moois tegenkomen.
@Inge, doordat Thea zo attent was om aan je te denken en de foto’s uit Libelle van de mooie schilderijen aan je te geven (naastenliefde=om de ander denken) ben je Berthi tegengekomen, het zal een stukje van je leven worden. Niet alleen over handwerken, maar over veel onderwerpen zul je dagelijks kunnen lezen.
Als je verf van je schilderij moet drogen, kun je dagelijks alles bijlezen. Een reactie plaatsen, daar genieten wij van.
Het is wel een goed onderwerp. Hoe ben je op de weblog van Berthi gekomen?
Om maar gelijk met mijn eigen verhaal te beginnen. Van Maaike W. kreeg ik een mail, het gaat niet goed met HZG.(gelukkig bestaat HZG nog, dankzij de grote inzet van een aantal mensen) Daar moest ik meer van weten en dat was mijn eerste bezoek aan Berthi. Daar moest ik op reageren. Nog totaal geen ervaring met het achterlaten van een reactie en mijn naam niet vermeld wilde hebben, reageerde ik met mijn voorletters El(isabeth) Ma(rgaretha) dus Elma. Nu ga ik met twee namen door het leven wat mij prima bevalt en ook zo wil houden.
Wie volgt met haar (zijn) verhaal)?
Hoe ik bij Berthi terecht kwam:
In 2006 mochten de cursisten van Iet van de Vrande hun “Ton Schulten’s” exposeren in de
Brouwerij in Asten. Berthi bracht er een bezoek en schreef er een logje over(17 juni 2006).Dat was voor mij de ontdekking van het log van Berthi!!!!!Mijn dag begint nu meestal met het lezen van haar log.En dat is elke dag GENIETEN!
na de Textiel kaarten nu een nieuwe serie” ?? Hoe is het gekomen….?””
Om in onze vaktermen te blijven. Nu wil ik ook het naadje van de kous weten. Even snuffelen in het archief. Mijn 1e reactie was om 13.29 uur op 18 mei 2007, de 2e als Elma op 21 mei om 22.40 uur.
Je vergeet de tijd als je in de archieven zit te snuffelen.
Als echte plattelander is het nu tijd om te eten 12.00 uur.
Mooie tekeningen en schilderijen.
Hoe kwam ik bij Berthi. Heel gewoon door Elma. De eerste tijd deed ik niets anders dan bijna alle logjes lezen die ik maar kon vinden. Nu ontbijt ik ’s morgens altijd samen met Berthi en Marianne M. Soms Als ik ’s avonds terug kom van mijn dienst kijk ik alvast om het hoekje. Heerlijk al die onderwerpen die langs komen. En ondertussen al heel wat mensen in het eggie leren kennen. Net een familie reunie. Wat nog een voordeel is dat ik weet hoe laat sommige mensen naar bed gaan en hoe vroeg ze alweer op zijn. En wat ze verder allemaal uit spoken. Ik noem geen namen hoor. Het is een aanvulling van mijn leven geworden. De jus bij de dagelijkse hap.
Bij de stedelingen hier is het nu etenstijd. Heerlijk met een gebakken eitje.
MMmmmm.
en elk woord over jouw blog is waar!
Net als Elma heb ik in het archief proberen terug te zoeken wanneer ik op de blog van Berthi terecht ben gekomen. Het moet ergens in de laatste maanden van 2007 zijn geweest. Het hartenproject was in volle gang en ik baalde dat ik er niet eerder van had geweten. In de drie jaren die sindsdien zijn verstreken, ben ik steeds meer gaan waarderen, dat Berthi ons elke dag weet te verrassen met leuke, informatieve en leeswaardige nieuwtjes.
SSSSSTTTT Hilda 😉
Hoe ik hier terecht kwam?
Ja dan moet ik ook gaan zoeken. Ik weet wel dat ik al eens eerder via de site van Merkwaardig op haar website kwam. Daar ontdekte ik een knop weblog ( bij de links) en nieuwsgierig klikte ik daarop. Want wat een weblog wás wist ik toen nog niet.
Later bezocht ik de hartententoonstelling, schreef daar in het gastenboek en stuurde ook nog een kaartje.
En zo is het gekomen……..
En verder sluit ik me aan bij de anderen: één grote familie, geen dag zonder, een bezoekje aan Berthi hoort er voort gewoon bij!
Elma, je naam is gewoon een begrip hier. Nooit geweten dat het eigenlijk een alias is 😉
Hoe ik hier kwam? Geen idee wanneer het was, maar wel dat ik al schriftelijk (?) of per mail contact had met Berthi (die ik dus nog nooit in t echt ontmoet heb, hihi)over haar boek over de mangeldoeken. Nou das al een eeuw geleden volgens mij….Ik ga er maar niet naar zoeken! Ik lees dat sommigen van jullie smorgens kijken, nou ik dus meestal snachts, als ik eindelijk mn bed ga opzoeken, dus de computer ga afsluiten. Vaak wacht ik dan nog even met reageren tot de volgende dag, maar nachtelijke reacties zijn er ook bij. Dat is nou juist het fijne, je kunt reageren wanneer je maar wilt. Leuk is ook dat ik via Berthi Elma leerde kennen, en dat wèl in t echt! Hoera!
@Elma, enig dat door jouw reactie zoveel leuke verhalen los komen over: Hoe ben ik op de weblog van Berthi gekomen. Door deze verhalen merk ik dan weer hoe de tijd met je aan de loop gaat… Zoveel jaren alweer zoveel vaste lezers. Voor mij nog steeds een beetje onwerkelijk.
@Mien B., ik zie de ‘Ton Schulten’ quilts in Asten zo voor me. Het maakte veel indruk op mij en dat vergeet je niet.
@Lies Huizer, een aardig onderwerp voor een dagje!:-)
@Elma, 3,5 jaar geleden de eerste reactie… wat is er veel gebeurd en gedaan in die tijd.
@Hilda, de jus bij de dagelijkse hap… grappig gezegd!
@lheurebleue, poeh, wat een eer!
@Saskia, van alles wat, zullen we maar zeggen!:-)
@Ine, dat ontzettend leuke kaartje zie ik zo voor me en zit keurig opgeborgen in de map van het hartenproject.
@Frouke, wie weet komen we elkaar toch eens ergens in het land tegen. Zou erg leuk zijn.
Inge en Berthi,
Wat leuk dat deze tentoonstelling besproken werd. Ik ben zeker van plan er nog naar toe te gaan.