Nu al Sinterklaas…



In het nieuwe nummer van Flow zie ik Sinterklaas in zijn pakjesboot voorbijkomen. Extreem vroeg dit jaar. Ik lees verder: ‘Je moet er maar op komen: auteur Jan Carel Zadoks verzamelt sinds 1960 Sinterklaaspapier. En dat is nu, met informatie over Sintpapier door de eeuwen heen, verzameld in een boek. Het boek Sinterklaas verpakt, 50 jaar Sint Nicolaas inwikkelpapier ligt vanaf september in de winkel.’

Deze pakjesboot bracht me terug naar mijn jeugd. Regelmatig ging ik als kind op bezoek bij oma en opa. Hoe dichterbij 5 december kwam, hoe spannender het werd. De kleinkinderen zaten in de huiskamer bij elkaar zo hard mogelijk sinterklaasliedjes te zingen zodat Zwarte Piet het goed kon horen want we waren er altijd van overtuigd dat Zwarte Piet in de buurt was en heerlijke snoepjes zou strooien. Ook vouwden we papieren bootjes van krantenpapier. Deze bootjes plaatsten we aan de linkerkant op een traptrede. Hierna volgde een ongelooflijk ‘lange’ tijd met veel spanning. Zou Zwarte Piet langskomen om snoepjes in de bootjes te doen…



Jurianne Matter heeft de papieren bootjes uitgewerkt tot wensbootjes. Met elke bestemming varen ze met je mee. Als huwelijksbootje, geboortebootje, nieuwe-baan-boot, verjaardagsschip en traktatieschuitje. In ariadne at Home van augustus 2010 vertelt Jurianne Matter hoe zij op dit idee is gekomen. Jurianne Matter: ‘Het idee kwam toen ik een jaar na de tsunami in Frankrijk was en daar een goede vriendin en haar moeder wilde herdenken die tijdens de ramp waren omgekomen. Ik wilde “iets” doen, maar wist niet goed wat. Een van mijn zoons zei toen: “Waarom vouwen we geen papieren bootjes en laten we die morgen op de rivier varen?” Dat leek me een prachtig symbolisch idee. De jongens moesten me echt even helpen met het vouwen van het bootje, want dat lukte niet meer zo goed. Even later stond er een hele vloot witte papieren bootjes klaar. Ik kwam op het idee om ze uit te vouwen, te betekenen en beschrijven en daarna weer in elkaar te vouwen. Zo schreef ik alle mooie herinneringen aan haar leven en nare herinneringen aan haar dood op. De dag erna stond ik met mijn gezin langs de rivier en keek hoe de bootjes langzaam wegdreven. Een heel emotioneel moment. Ik vond het zo’n mooi ritueel, ik had er echt steun aan, dat ik dat anderen ook toewenste. Zo zijn de wensbootjes ontstaan. Om te herdenken, maar ook om te vieren: een geboorte, bruiloft of verjaardag.’

14 gedachten over “Nu al Sinterklaas…

  1. mooi idee met de wensbootjes. Ook jullie traditie om bootjes op de trap te zetten vind ik erg leuk. Ik kan eindelijk weer reacties plaatsen. Ik had een probleemje met web-log.nl Bij andere weblogs ( blogspot e.d.) had ik het probleem niet. Maar goed, ’t werkt weer 😉

  2. Een mooie Sail in het klein , wel erg broos van papier maar wel heel mooi .
    Dat er problemen waren maakte mij al ongerust . Weer erg laat en ik zie nog geen nieuw log hier . Dus wat verder dwalen op het Net .
    Weer gerustgesteld op de terugweg komt het op eens te voorschijn .
    En dan kom je warempel Sint in z,n pakjesboot tegen .
    De geheime spannende tijd gaat weer komen .
    De avonden langer en ik had een dezer dagen bij het zien van een stukje maan ook opeens het gevoel van vroeger terug .

  3. sint werd niet zo gevierd bij onsm nog niet, Maar de papoeren bootjes, Is er in het verre Oosten niet ieder jaar ietsdergelijks dat de bootjes op de riviier worden gezet met een lichtje erin en dan wegvaren met de herinnering aan overlelden mensen’ Heb daar ooit een reportage overgezien, maar weet niet meer of het China of Malaysia was,. basje

  4. Allerlei herinneringen komen terug. Wij vouwden vroeger ook bootjes, en op een laag en snel stromend beekje hielden we races.
    Deze memorybootjes zijn een geweldig idee om met kinderen hun verdriet te verwerken. Of gewoon hun alledaagse zorgen te laten verdwijnen.

  5. Wensen en gedachten mee laten varen op een rivier is volgens mij van alle tijden. In India lieten we een mandje met een kaars weg stromen op de Ganges en bij het Loi Krathong in Thailand hebben we met een bloemstukje/wierook en muntjes de rivier zelf ge-eerd. Mooie gebruiken zijn het.

  6. Pijntjes en verdriet liet ik met de wind verdwijnen. Nu nog bij de kleinzoontjes. Ik laat ze kijken, goed kijken als ik blaas: kijk, daar vliegt de pijn….en warempel, ze zien de pijn wegvliegen!
    Toen de oudste kleinzoon graag een trein wilde voor sinterklaas heb ik hem opgedragen om op vakantie in Frankrijk heeeel hard te roepen naar sinterklaas: Spanje ligt tenslotte naast Frankrijk, dan MOEST de sint het wel horen. En sinterklaas heeft het gehoord!

  7. Verzamelen van Sinterklaaspapier, daar heb ik meer van gehoord 🙂
    Wij hebben altijd een schoen gezet. Was er niet eentje die papa’s schoen wilde gebruiken, want die was groter?
    Maar we zongen net zo hard en met net zoveel spanning!
    Wensbootjes. Een mooi idee. En ook ik heb beelden van een herdenking in Hiroshima met het op de rivier laten wegdrijven van papieren bootjes met een kaarsje.

  8. joepie, is de nieuwe flow er?
    voor de zilveren bruiloft van mijn broer & schoonzus vouwde ik zo’n 100 (huwelijks)bootjes – wat een klus, maar wel leuk!

  9. Hebben jullie dat ook wel eens heb je een leuk stukje geschreven druk op de verkeerde knop en alles is weg. In het kort nu maar. Heb met de kinderen ook vele bootjes gevouwen. Daarna kwam de periode van dieren vouwen. Dat boek wordt nog regelmatig uit de kast gehaald. Je verdriet of pijn samen laten verdwijnenop de stroom van het water is al een oude traditie die je vaak nog terug ziet bij de oosterse wereld. Sinterklaasfeest. Als ik daar aan terug denk. Leuke herinneringen zoals. De hond die alle koekjes al stiekum uit schoenen snoepte en mijn moeder maar volhouden dat wij die dan wel zelf al hadden opgegeten. De buurman die vergeten was dat tussen de pepernoten knikkers zaten met het gevolg dat we deuken in de deuren en het plafond hadden. Elk jaar maar weer uitdenken hoe krijgen we de cadeautjes bij de voordeur zonder dat we gesnapt werden door de kinderen. Maar pas op ga geen dingen meer wensen die je als kind graag wilde hebben. Dat kan zeer uit de hand lopen. Ik kreeg op mijn 35e een beer maar deze was in totaal 3,5 meter hoog. Mijn man (2m)leek op een peuter zo zat hij er aan te sjorren. Met moeite kregen we de beer de kamer in. Ik heb het toen niet droog gehouden van het lachen. En de beer die is er niet meer.

  10. Wat een prachtig ritueel, om op deze manier iemand te herdenken…wouw, ik ben er ontroerd door! Ik merk dat het me echt aangrijpt, dank voor dit mooie bericht. groetjes van Lupineke

  11. Voor kleine kinderen is het verhaal van de kapitein altijd leuk.
    Vouw eerst zo’n bootje. Vertel dan een spannend verhaal van storm en ontij en een kapitein die moedig volhoudt. Dan breekt de mast (scheur het topje van het scheepje), ojee ojee wat nu? Enfin, het blijft stormen en daar gaat de voorplecht (scheur een van de punten af). Na veel drama en ach en wee gaat ook de achterplecht eraan (scheur de andere punt af). En als je dan onder het uitvouwen van de rest op sinistere toon vertelt, dat het enige wat er van de kapitein nog werd teruggevonden zijn hemd was, dan moet je die verbaasde gezichtjes zien als het inderdaad de vorm van een T-shirt heeft!

  12. Een aantal jaren geleden stierf plotseling Kars, n goede vriend en een echte ouwe zeeman.
    Hij was een kleurrijk figuur in Groningen en dus verscheen er een artikeltje in de krant met een portret van hem erin. Ik heb toen dat krantenartikel 75 keer (zo oud werd hij) gecopieerd en er even zovele bootjes van gevouwen waarbij zijn portret middenop te voorschijn kwam….Die bootjes hebben we bij zijn begrafenis allemaal uitgedeeld en iedereen heeft Kars een scheepje in zijn graf meegegeven. We zullen het nooit vergeten…zo kon hij (eindelijk) varen waarheen hij maar wilde….

  13. Ooo Hilda, zo’n beer, hoe kan die nou verdwijnen!!!!
    Ik had dat trouwens best wel willen zien ;-))))

  14. @Basje, zoals Elly al zegt is het varen van de bootjes een oud gebruik. Jurianne Matter heeft er alleen een nieuwe uitvoering van gemaakt door mooi papier te gebruiken en witte strook er langs waar je een wens op kunt schrijven. In feite kun je dit ook allemaal zelf doen.
    @Birgitte, dat was wel opletten dat je zelf niet in het beekje terecht kwam.
    @Elly, mooie gebruiken vol symboliek.
    @Mieke S, heel mooi!!!
    @lheurebleue, prachtig gebaar!
    @Hilda, mooie dierbare herinneringen die je altijd blijft koesteren.
    De beer van 3,5 m hoogte was wel erg groot!:-)
    @Saskia, leuk, leuk! Dit ken ik niet. Ik ga opnieuw een bootje vouwen en scheuren want ik wil het hemd zien!:-)
    @Frouke, heel ontroerend!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *