Lisa Borgnes was altijd gefascineerd door het borduurwerk van haar oma en moeder. Zij waren enorme borduursters. Wat Lisa niet aansprak, was het naborduren van een patroon. Zij wilde haar eigen leven gaan borduren, met haar eigen obsessies en eigen waarheden. Ze leerde zichzelf de traditionele werkwijze van het borduren. Lisa gebruikt geen fijn linnen zoals de vrouwen uit de zeventiende en achttiende eeuw en ook niet de onderwerpen uit die periode zoals religie en huiselijkheid. Ze kiest voor jute omdat de grofheid van deze stof symbool staat voor de moderne tijd. Over het algemeen zie je geborduurde teksten waarvoor zwart borduurgaren wordt gebruikt. Op haar lappen lees je bekommernissen van de afgelopen tien jaar – de Noughties – zoals Botox en plastische chirurgie. Nadat Lisa Borgnes had gelezen over de plastische chirurgie van Heidi Montag borduurde zij de volgende tekst op een van haar lappen:
In Galerie ACME is tot en met 29 mei 2010 werk van Lisa Borgnes te zien.
eerlijk gezegd vind ik dat juist wel zo aardig op z’n tijd, het naborduren wat een jong meisje in vroeger tijden maakte en proberen om de charme van toen in je werk te krijgen. Alhoewel er niets mis is met zelfdoen natuurlijk. Ook dat vindt ik heerlijk maar toch….. het is soms gewoon lekker, ontspannend eventjes niet creatief te hoeven nadenken en gewoon lekker voortborduren en ondertussen van alles en nog wat bedenken in je hoofd.
Ik ga overigens voor de “age and softening grace” jij ook denk ik 😉
Dan kan ik het niet laten en toch even verder kijken met ogen die bijna dicht vallen van de slaap .
Het kleurgebruik het grauwe linnen met die zwarte letters vind ik erg mooi uitkomen .
We krijgen weer een beeld om iets van iedeeen op linnen te brengen .
dat is een mooie combinatie van oud en nieuw!
Galerie ACME is een beetje ver weg, maar een klikje op LISA BORGNES is zeker de moeite waard.
Wat mij opvalt is het jonge plubliek wat daar een bezoek brengt.
Wat heeft ze ook een mooi breed borduurraam.
Elma
Dit werk spreekt me heel erg aan. De kleurencombi vind ik prachtig. De teksten doen me denken aan tegel spreuken, maar dan in een eigentijds jasje.
Oh ja Elma dat borduurraam was ik al helemaal verliefd op geworden !
Die tekst van Lisa komt in mijn zwarte boek (dat is een boek waarin ik teksten opschrijf die me op de een of andere manier pakken). Vergelijk bv. prinses Irene eens met Daphne Dekkers. Die laatste wordt een tweede Marijke Helwegen!
De tekst ven Lisa is me uit het hart gegrepen en dat ze ervoor kiest om die in een ’traditionele’ doek te verwerken vind ik mooi meegenomen.
En nu ga ik de raad van Elma eens opvolgen.
Ik klikte hoopvol op de link, misschien wel in Amsterdam ? Helaas het is iets verder weg.
De tekst is mooi gekozen, al vind ik dat iedereen moet doen en laten waar hij of zij zich zelf goed bij voelt.
Zou het niet naar werken zijn op dat jute ? Wel erg mooi.
Moeilijk om te verwoorden wat ik voel bij het bekijken van het werk van Lisa Borgnes. Mooie stof, mooi kleurgebruik maar het blijft zo steken in herhaling van zetten. Het leeft niet of komt dat door mijn Europese manier van kijken.
Age and softening grace achter een borduurraam, tja dat lijkt me wel wat (maar nu nog even niet).
Anneke SK
Jute is best goed te bewerken zeker de soorten die nu in de handel zijn.
De teksten zijn wel aangepast aan de tijd , maar een beetje kleur zou het wel vrolijker maken.
Hier wordt ik vrolijk van. Tegeltjeswijsheid anno nu leuk!!!!
En ze heeft wel een punt.
Who will you be?
Dus ook ik kies voor de age and softened grace.
Ik ben 52 en dat mag iedereen weten ook 😉
Moest trouwens ook lachen om die 125 blikjes diët redbull…hebben wij een pepdrankje nodig om te kunnen handwerken???
Handwerken Ãs ons pepmiddel ;-)))))
Mijn tantes maakten vroeger slaapkamervloerkleedjes van jute met vrolijke wolkleuren geborduurd .
Ik zal proberen als ik de laatste tante van 90 nog iets hierover kan vragen .
Ze maakte eens een groen kussen met een Sunbonnet-Sue plaatje , als een stitchery alleen de omlijningen geborduurd in zwart op zachtgroene stof . Het was een borduurpakket dat ze uit Duitsland had gekregen . Dat kussen is al lang terziele , maar heel gelukkig heb ik de tekening kunnen redden . dat wacht nog steeds met de bijpassende stof . Of het nog eens af zal komen is de vraag . Alleen al dit nog in mijn bezit te hebben is al een plezier op zich . Er zit hier een enorme herinnering aan over de tijd dat tante er aan werkte .
Als klein meisje , toen ik zelf nog geen naald kon vasthouden heb ik de borduurperiode gevolgd . Toen het kussen klaar was kreeg mijn moeder het cadeau .
Zo was het vele vele jaren een mooi pronkstuk met een verhaal .
Hihihi, dit mag ik wel!
Het heeft wel wat weg van het ondeugende “Subversive cross stich”, maar dan in versvorm en met antieke letters.
De tekst op foto3 in de galerie vond ik ook heel actueel:
In days gone by, a work like mine
would have admirers all in line.
No more are home arts prized like rubies,
Today we must have perky boobies.
(Vrije vertaling: Vroeger stond men in de rij voor dit soort werk. Huisvlijt is niet meer onbetaalbaar. Tegenwoordig moeten we pronte borsten hebben.)