‘Generaties zijn geschenken van de tijd en wij mensen zijn wevers van oude patronen met nieuwe draden.’
Prachtige zin die ik lees in het nieuwe nummer van de Margriet. Heleen Crul vertelt over haar nieuwe boek Tussen de generaties. ‘Opvoeding,’ zegt Heleen, ‘heeft, zoals alles, een geschiedenis. Hoe wij zijn opgevoed, en hoe er nu wordt opgevoed. Wat ik zo aardig vind, is dat je, als je zo´n boek schrijft, inziet hoe wij worden geboetseerd door de sociaal-economische omstandigheden van de tijdsgeest. Alles is mode, dat zei Belle van Zuylen al. Hoe standpunten die zijn gekoesterd, verdedigd en opgedrongen even later terzijde worden geschoven. Dan moet het toch weer allemaal anders. Ik denk dat elke generatie weer iets toevoegt. Generaties zijn geschenken van de tijd en wij mensen zijn wevers van oude patronen met nieuwe draden. Je bent allemaal deel van dat verhaal en onderdeel van een keten.’
De illustraties zijn van Esther Dijkstra. Vijftigplussers van nu zijn niet meer te vergelijken met die van toen.
Zo waar!
Ik heb een foto van mijn moeders moeder in het jaar 1943, het jaar dat ze is gestorven. Ze was toen 58 jaar oud. Als ik dat vergelijk met mezelf nu op 55-jarige leeftijd, dan is dat echt een wereld van verschil.
ja, gelukkig hoeven 50+ers niet meer in donkere kleren en met een dotje in het haar rond te lopen …
mooie zin!
Wat is er veel veranderd in een relatief korte periode, waar we met z´n allen erg blij mee zijn.
ik denk dat elke generatie niet alleen iets toevoegt maar ook iets weglaat. Ook grijpen we zo nu en dan weer terug naar oudere en vergeten opvattingen en brengen we ze in een nieuw jasje weer tot leven. Belle van Zuylen had een zeer moderne kijk op het leven. De stromingen in de diverse generaties zijn inderdaad aan de heersende mode onderhevig.
Ik ben benieuwd hoe volgende generaties weer naar (plaatjes van) de onze zal terugkijken…
wat een veranderinge heb ik over meheen zien komen. niet alleen de kleding. Ik had een vader die 20 jaar ouder was als mijn moeder en die heeft haar letterlijk verboden toen de 50 werd om “inhet grijs” te gaan. Met gevold dat ze als 80 jarige toen mij de stad heeft af laten sjpuwen om een shantung lap te vinden voor een japon, Wie met een bloemetje. Ik bezit een breimandje van haar dat gevoerd is met de resten. fijne zondag daar in het lawaaierige zuiden.
Van Heleen Crul herinner ik mij de stukjes die ze vroeger schreef in de Margriet. Ik vond ze leuk. De Margriet lees ik al heel lang niet meer.
Basje, als je net iets buiten het centrum in een Limburgse stad woont en je viert geen carnaval (meer dan de helft van de Limburgers!) is het 3 dagen stil als met kerstmis. Heerlijk!
Vaak heb ik het gevoel dat ik tot de “In between” generatie behoren. Sorry voor de uitdrukking maar ik weet er eigenlijk geen goed Nederlands woord voor. Met een been staan we in het verleden, de knusse maar ook wel behoudende vijftiger jaren en het andere been staat in de nieuwe tijd met alle verworvenheden en vrijheden.
Een voorbeeld. Toen ik in 1967 trouwde moest je heel lang op een telefoonaansluiting wachten. Het toenmalige net kon al die nieuwe aansluitingen niet verwerken.
Wat een tegenstelling met het huidige mobieltjesgebruik.
Toen werd ik, als onderwijzeres, ontslagen. Een getrouwde vrouw hoorde in haar huis was de optiek. Nu wordt een niet werkende vrouw toch min of meer als profiteur beschouwt.
Toen maakte je van een bevroren boerenkoolstronk een maaltijd (eerst de vorst erover!!) nu ligt de maaltijd kant en klaar bij de plaatselijke supermarkt.
Zelfs mijn eigen kinderen, de veertigers van nu, kunnen zich het leven zonder magnetron, televisie, auto, kinderopvang, wasmachine, koffiezetapparaat, computers enz. enz. niet voorstellen.
Ze vinden het ook nog steeds onvoorstelbaar dat moeders zo veel geduld kan opbrengen voor en zoveel tijd besteedt aan zoiets als handwerken. De innerlijke rust om iets met veel liefde te maken dat zijn ze kwijt. Alles moet vooral snel.
De huidige tijd brengt veel goeds maar ik ben blij dat ik de oude tijd ook heb meegemaakt en dus kan kiezen uit twee werelden.
Anneke SK
Mooie gedachten….ook ik nam me voor om het (natuurlijk) allemaal anders te doen als die “ouderwetse” ouders van me. En later verbaas ik mezelf door precies dezelfde woorden te gebruiken die vroeger tegen mij gebruikt werden.
De appel valt meestal niet zo heel ver van de boom.
Anneke je slaat de spijker op zn kop!
De tijden zijn gelukkig veranderd. Dan hebben we niet alleen over het uiterlijk zoals een knotje in je haar en dat het kunstgebit alleen zondags werd gebruikt. Want anders was het te snel versleten. Gelukkig geen ijsbloemen meer op je ramen. Hoewel 12 jaar geleden was dat ’s winter nog normaal bij ons.Ik ben thuis gebleven voor mijn kinderen toen ze kwamen. Heerlijk heb ik dat gevonden.Samen heb ik met hen geknutseld en in de zandbak taarten gebakken. Daar stond wel tegenover dat er geen luxe was. Geen vakantie, geen etentjes. Toen de kinderen ouder werden ben ik partime weer aan het werk gegaan. Ook nu vinden de heren gezellig dat ik thuis ben. Mijn grootouders en mijn ouders hadden te druk om met ons dingen te ondernemen.Zij moesten werken om te overleven. Ik werk om extra dingen te kunnen doen. Een extra stukje vrijheid.
mooie openingszin…
mooie openingszin…ik heb net de reacties op je blog gelezen en bij veel schrijfsters kan ik meteen aansluiten. ik ben het boek aan het lezen dat jij een tijd geleden aanprees “het geheime tijdschrift” van Jenna Bailey en die dames weten nog meer te vertellen over tijden van toen en over de rol van de vrouw en vooral over de moed en het vermogen om er het beste van te maken zonder alle modernismen van deze tijd.