Deze week heeft Intermediair een cover die ons allen zal aanspreken. Breien, mazen en borduren zijn de technieken die toegepast zijn. De titel Lekker breien, lekker zagen, het verlangen naar een ambacht nodigt uit om het tijdschrift open te slaan.
Als eerste komt Geert Verhaag (29) aan het woord: ‘De it, ik ben er handig in, ik doe het niet met tegenzin, maar de kantooromgeving geeft me een ingesloten gevoel, met die aircolucht. Om daar vijf dagen per week in door te brengen, achter een pc ook nog – daar is het menselijk lichaam niet voor bedoeld.’ Verhaag ging een jaar lang elke donderdag naar Langbroek voor een cursus ambachtelijk meubelmaken. ‘Het feit dat ik iets tastbaars had gemaakt, ongekend voor een it’er. Dat gaf zoveel voldoening.’
Marieke Voorsluijs (31) heeft de webwinkel Club Geluk van handgemaakte spullen. Als veertienjarige ging ze ‘voor de leuk’ op naailes, en maakte als vwo-leerling haar eigen kleren. Nu geeft ze workshops en runt ze haar webwinkel.
Ik lees verder: ‘De welvaart neem toe – maar helaas ook het gevoel van vervreemding. Juist de vérgaande arbeidsdeling maakt dat hoogopgeleide kenniswerkers gierend kunnen verlangen naar een bestaan als boswachter, postbode of ijsverkoper. Het is een verlangen naar een concrete taak met een begin en een eind, waar je zelf verantwoordelijk voor bent.’
De jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw worden in het artikel aangehaald als zijnde de populaire jaren van textiele werkvormen en doe-het-zelven. Men breide, haakte en macrameede dat het een lieve lust was, niet alleen thuis, maar ook onder vergaderingen en tijdens colleges. Het was in de mode, maar waarschijnlijk heeft er nog iets anders een rol gespeeld. Er was voor het eerst een grote groep studenten van wie de ouders het geld nog met hun handen verdienden. Kinderen die hun ouderlijk nest op die manier ontstijgen, worstelen vaak met een loyaliteitsprobleem tussen het praktische milieu van herkomst en het academische boekenleven. Hoofdarbeid, het was bijna een beetje verdacht om daar je brood mee te verdienen. Breien tijdens een college relativeerde de ernst van het academisch milieu alvast enorm. Kenniswerkers die anno nu een ambachtelijke hobby hebben, doen dat niet uit schaamte voor hun luizenlevenbroodwinning – we weten inmiddels dat je ook erg moe kunt worden van hoofarbeid. Het gaat om iets anders: de behoefte aan me-time, een soort praktische vorm van meditatie.
Eén ding weet SCP-onderzoeker Andries van den Broek zeker: ‘Hoe hoger opgeleid, hoe interessanter de vrijetijdsbesteding. Dat kun je als compensatie zien voor een gemis in het werk. Maar evengoed als een andere uiting van de vele competenties van hoogopgeleiden.’
Het volledige artikel kun je hier lezen.
Zet ons even aan het denken….en we breien er nog een paar naalden bij.
Ik snap het wel. Met je handen werken geeft ook zoveel voldoening.
Toen de Intermediair hier vanochtend op de mat viel, moest ik gelijk aan je denken, Berthi! 🙂
Ach ja, ik breide altijd tijdens de eindeloze rapportenvergaderingen en als ik mn breiwerk eens niet bij me had mopperden de collega’s: niks gezellig dat je niet breit! En niet te vergeten onder het proefwerk afnemen…dan dachten de leerlingen dat ze wel konden spieken,maar daar waren ze gauw vanaf, want ik keek gewoon over mijn pennen heen en zag alles! En hoe je het ook noemt: het nuttige met het aangename verenigen, de zinnen verzetten, het verstand op nul, meditatie, me-time, het blijft gewoon lekker om te doen toch?
enne…mijn ouders verdienden hun geld niet met hun handen hoor! Die schudden juist hun hoofd, omdat hun intellectuele dochter ook van breien hield.. van wie ze dát nou kon hebben??? loyaliteitsprobleem? Niks dr van!
Bedankt voor het attenderen op dit artikel!
Ik zal het blad kopen om aan de clienten te laten lezen. Ben begonnen om jonge vrouwen met een eetstoornis te leren breien. Om hen te leren om geduld te hebben, een proces te leren aangaan, lat laag te leggen, door te zetten ed. Zeer therapeutisch heb ik nu al ervaren.
Tijm@ Wat mooi dat je dit verteld, om mensen op deze manier te begeleiden. Hier gaat een verhaal over een vrouw uit de provincie die altijd zit te breien, ook op een verjaardag. Na elke toer steekt ze met haar breinaald een stukje worst of kaas van de schaal en al etend gaat ze rustig verder met breien.
In gedachten zie ik Frouke al voor de klas zitten met haar breiwerk, door te breien kan ze de rust vinden om de aandacht er bij te houden.
Gisteren moest ik noodgedwongen met de bus reizen, daar lukte het niet om te breien. De banken zijn zo smal dat je stijf tegen je buurvrouw aan zit. Toen heb ik maar genoten van de prachtige bomen die helemaal wit bevroren waren.
De zon scheen en het was een prachtig plaatje.
Nu vandaag maar afwachten wat het weer doet.
Krijgen wij de sneeuw met wind?
Elma
Breiend zaten mijn tantes en mijn moeder bij ons op de bank.De breipennen gingen altijd mee op visite. Dat hoorde in de familie er gewoon bij.
Toen ik begon te werken in het verpleeghuis dik 30 jaar geleden werd er ’s nachts tussen de rondes en bellen heel wat afgebreid.De bewoner vonden het prachtig en het breiwerk werd altijd deskundig bekeken. De meeste bewoners handwerkten toen zelf ook nog. Je ziet nu nog sporadies bewoners aan het handwerken.
@ Elma en ik hebben er wel eens over gehad hoe rustgevend het voor de kinderen was als ze ziek waren. Mama breidt dan is het goed en de oogjes gingen dan weer langzaam dicht.
mooie artikelen en er moet wel worden nagedacht. Ik heb een schoonzoon, ook it-er
, die heel graag in de vrije uren met zijn handen werkt, Hobby oude auto.s weer aan de praat ktijgen. Handenarbeid geeft veel voldoening, waar moeten we naar toe zonder timmerman en electricien?
Nou Elma, na iedere toer een stukje worst of kaas….er zijn bij mij net 10 kilo eraf, op die manier zitten er snel 20 weer aan! Maar niet doen.
Ik vind het leuk, al die aandacht tegenwoordig voor ambachtelijkheid. Alleen ben ik bang dat het bij een trend blijft en dat we over niet al te lange tijd weer in de tuttige hoek gestopt worden. Niet dat ik me daardoor laat beïnvloeden maar het zou jammer zijn als jongeren zich daardoor van een ambacht laten weerhouden.
En wat geweldig dat Tijm het breien therapeutisch gebruikt. Mijn kantklosdocent zei altijd: zo moeilijk mogelijke stukken kiezen: daar kun je niet bij piekeren!
Een artikel naar mijn hart omdat het toch een soort bevestiging geeft terwijl ik toch ook weleens kan twijfelen of wat ik doe wel echt toegevoegde waarde heeft terwijl ik er zoveel plezier en geluk uit haal.
Dagblad van het Noorden heeft in de editie van vandaag een bladzijde over de tijdloze waarde van spreuktegels. Daar staat op een foto een nieuwe spreuktegel : “minder blaten, meer wol” met daartussen een schaap met dikke vacht, wel handig met dit weer trouwens. Te vinden via http://www.spreuktegels.nl dan wijsheden aanklikken. Niet goedkoop, maar.. er is zelfs de mogelijkheid om een eigen spreuk te laten maken. Misschien zien we die tegel nog in Zwolle? Ik heb al een paar spreuken in mijn hoofd voor onder mijn Ravelry naam (Thriantha’s Lass) op een aparte button. Ik heb trouwens op Ravelry nog niets geplaatst. De schaaptegelspreuk is op zoveel dingen van toepassing.
Breien en borduren is inderdaad therapie.
Heerlijk rustgevend om te doen.
Dat weten we allemaal.
Het commentaar van mijn DH Rob: “Zie je nou wel, poppenhuis bouwen dus.” Hij heeft zo’n kleine veertig jaar, vanaf het allereerste begin, in de IT gewerkt en vindt het nu heerlijk om een poppenhuis met alles erop en eraan op schaal te maken. Voor we iets maken wordt wel onderzocht of de te maken voorwerpen kloppen in de tijd. Er worden dus musea bezocht, oude huizen bekeken en er wordt gelezen en gegoogeld dat het een lieve lust is. En dan prutsen en knutselen we ’s avonds gezellig verder. Maar gek genoeg, het moet wel altijd moeilijk en ingewikkeld blijven anders is het niet leuk. De combinatie van onderzoeken/weten, denken en dan doen maakt het interessant. De hersentjes willen toch ook kraken.
Anneke SK
Iets met je handen maken, al is het nog zo simpel, geeft je gewoon een goed gevoel. Je hebt energie toegevoegd aan je omgeving.
Mooi dat Tijm het therapeutisch inzet!
Een serieus tijdschrift voor hoogopgeleiden dat aandacht besteed aan ambachtelijk werk, dat juich ik toe. Wie volgt…
@Mieke S, de trend duurt inmiddels al enkele jaren en je ziet dat steeds meer kunstenaars op de één of andere manier ‘handwerk’technieken vermengen met hun ontwerp. Misschien kunnen we ons voorzichtig gaan verheugen op de nieuwe situatie waarbij de trend omgezet wordt in blijvende serieuze waardering.
O ja, 10 kilo eraf? Dat was bij jou toch helemaal niet nodig?
@Simone, grappig dat je aan mij dacht. Misschien met de gedachte in je achterhoofd dat ik er wellicht een log over zou maken?:-)
@Frouke, ik vind het altijd zo knap als mensen meerdere dingen tegelijk kunnen doen, dat is namelijk niet aan mij besteed!:-)
@Tijm, het past perfect bij je, en ik ben ervan overtuigd dat jij met dit initiatief resultaat zult hebben.
@elma, als deze dame heel wat uurtjes breit elke dag, hoeveel worst en kaas gaat er dan naar binnen?:-)
Hier sneeuwt het al vanaf een uur of elf. De straten zijn weer bedekt en er wordt niet gestrooid, het zout is op… of krijgen wij misschien badzout met een lekker geurtje op de straten?:-)
@Hilda, breien is te vergelijken met yoga. Beiden zijn heel rustgevend!
@Basje, enig dat jouw zoon ook zo graag knutselt. Hij heeft de genen van zijn moeder geërfd!
@Margriet, ik maak je link even aanklikbaar:
http://www.spreuktegel.nl/wijsheden?SID=754967bf1a6fcec058388bc4457352b4
@Maaike, iets dat jezelf maakt geeft heel veel voldoening en vertegenwoordigt een blijvende waarde.
@Elza, zo is het!
@Anneke SK, onlangs was er bij Man bijt hond een man die bouwplaten ontwerpt. Alles tot in detail uitgevoerd. Het moet kloppen met de werkelijkheid. Zijn favoriete ontwerp is de lijkkoets van Claus. Magnifiek hoe deze man dit heeft gedaan. Het is zowel hersen- als handarbeid. Je moet samen met je man beslist kijken naar het filmpje:
http://www.manbijthond.nl/fragmenten/model-papier
@Saskia, dat begint al bij peuters die zelf iets knutselen, tekenen of wat dan ook.
Bij http://www.spreuktegel.nl krijg je een echt gebakken tegel. Ook ik heb een tegeltje laten maken met onze naam, wat ik al na twee dagen in huis had.
Het is een sticker die op een tegeltje is geplakt.
Dus als je zoiets wilt bestellen, kijk goed uit wat je wilt bestellen.
Elma
Hallo Berthi,
We kijken vaak naar Man bijt Hond. Leuk programma waarin getoond wordt waar men zo al mee bezig is. Deze aflevering kenden we nog niet. Wat heerlijk toch als iemand zo blij wordt van datgene waar hij of zij mee bezig is. De lijmen en tangetjes, het komt me bekend voor. Rob maakt ook heel uitgebreide bouwtekeningen. Hij heeft werktuigbouw gedaan maar is bij toeval in de IT beland. Hij maakt zich echter totaal niet druk over wat er later, als hij er niet meer is, met z’n werkstukken gaat gebeuren. Het bezig zijn met dat is belangrijk en de rest ach dat maakt niet zoveel uit.
Fijn weekend,
Anneke SK
Wat een leuk artikel Berthi, ik zal mijn dochter (hoog opgeleid en pas zelf in de Intermediair) vragen hem te bewaren 😉 Fijn weekend hoor!
Vandaag VTwonen gekocht. Waarom? Breisels! Zie mijn blog 😉
@Elma, dank je voor het advies!
@Anneke SK, het belangrijkste is dat je zelf goed bezig bent en er vooral van geniet.
@Tineke, wij krijgen Intermediair ook pas in de brievenbus sinds Matthijs afgestudeerd is, en dat is nog maar slechts enkele maanden.
@Saskia, ik zag dit verrassende nummer in de winkel liggen. Toch maar niet gekocht, er komt al zoveel papierwerk in huis!:-)
Jaren gelden waren mijn ouders 30 jaar getrouwd. Ik heb toen een tegeltje besteld voor hun 40 jarige huwelijksfeest. Zag er beeldig uit. Na maanden nam mijn moeder de tegel met een natte doek af en je voelt het al aan komen. De datum en 40 verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik terug met de tegel wat bleek niets verf en afbakken en gewone stift werd gebruikt voor de inscriptie. Ik was zeer teleurgesteld want het was echt niet goedkoop.
@Hilda dat bedoelde ik met de waarschuwing!
Onze naam met twee O’s, zonder N kun je ook niet afwassen, geen viltstift maar een plakplaatje.
Elma
@Hilda, dat is balen. Denk je iets bijzonders in je handen te hebben, blijkt het op een zeer goedkope afgewerkt te zijn. Maar jij betaalt dan wel een smak geld voor het produkt. Het is en blijft altijd goed opletten. Een gewaarschuwd mens telt voor twee!
Ik was zo iemand die eind jaren 60 altijd onder de les zat te breien of te haken. En later als dietist haakte ik eigenhandig gordijntjes voor mijn kantoor in het ziekenhuis! Het is zo rustgevend en heeft een duidelijk begin en eind. Trouwens op de gymles van de lagere school handwerkte ik ook altijd: ik was het stijve kind dat als laatste gekozen en als eerste af was!De gymleraar beklaagde zich bij mijn vader die het wel een veilig idee vond dat z’n dochter niet zo’n waaghals was.
Hersens én handen (kunnen) gebruiken is een vreugde, vooral voor jezelf.
Mijn dochter had onlangs voor een presentatie op de Universiteit een babypop nodig, dus haalde ik haar eigen exemplaar maar van de zolder.
Ik trok het een fris gebreid pakje aan.
De studenten waren wég van de pop én van het pakje. Waarop mijn dochter zei: “och, dat zal mijn moeder wel gebreid hebben..”.
De bewonderende reactie van deze studiehoofden was: Jouw móeder??? Kan die breien??? Wat geweldig knap!!… :-))
breien èn zagen, al moet ik met dat laatste nog even wachten.
De fabriek achter Spreuktegels is Albarello in Menaldum Friesland, die als hoofdprodukt wandtegels vervaardigd. De tegels worden gestempeld, van een datum en nummer voorzien en afgebakken (na het beschilderen) op 1000 graden en volgens de fabriek er over 400 jaar er nog als nieuw uitzien, zonder verbleking of verkleuring, zoals al die oude haardtegels uit bijv. Makkum nu nog steeds mooi zijn. Niet te vergelijken met de door amateurs beschilderde tegels uit de zeventiger jaren, hoe mooi ook beschilderd, die nauwelijks afdoende verzegeld konden worden. Het lijkt mij trouwens sterk, dat een dagblad een hele pagina aan een niet afwasbare tegel zou besteden, denk eens aan al die emails en boze brieven van klanten die zich bedrogen zouden voelen. Maar.. bedankt voor het waaarschuwen voor nep, een gewaarschuwd mens telt voor twee. Lees de website van Spreuktegels en nee, ik ken niemand die daar werkt. Ik kreeg ooit voor het collecteren voor het Kankerfonds als dankjewel voor de moeite een Makkumer tegel, op dezelfde manier gemaakt als de tegels uit Menaldum. Overbodig te zeggen dat deze tegel alle poetsbeurten met glans doorstaat en nog steeds als nieuw oogt.
@margriet, dank je voor je uitvoerige uitleg. Zodra tegenwoordig een bedrijf maar enkele negatieve berichten ontvangt over hun produkt dan verspreidt zich dit als een lopend vuurtje. De omzet zal vervolgens drastisch afnemen. Zeker nu we internet kunnen raadplegen.
En geen enkel bedrijf wil dat zijn zaak om zeep wordt geholpen!?