Tijdens mijn schoolperiode hoorde je nooit over dyslexie. Vandaag des te meer. Dyslexie bestond natuurlijk al wel, maar zoals het toen ging, hield iedereen zijn mond als een kind een probleem had op school. Heel fijn dat tegenwoordig problemen bespreekbaar zijn. Alhoewel we op moeten passen om niet door te slaan.
Dyslexie, ook wel woordblindheid genoemd, is een stoornis waarbij men moeite heeft met lezen, schrijven en spellen. Al in 1881 werd de aandoening door Oswald Berkhan beschreven, maar het was Rudolf Berlin die in 1887 hiervoor de term dyslexie bedacht. De term werd gebruikt om het geval van een jonge jongen te beschrijven die ernstige moeite had met het leren lezen en schrijven, terwijl hij buiten deze gebieden wel over een normale intelligentie leek te beschikken.
Miranda van Hooft heeft dyslexie als uitgangspunt gebruikt voor Woortblind. Zij maakt visueel wat mensen die met dit taaldilemma leven, ervaren en zien. Met name op het gebied van de typografie. Hoe schrijf je een tekst op als je denkt zowel links- als rechtshandig te zijn? Hoe lees je een boek als de woorden voor je ogen wegvallen? Wat gebeurt er als letters niet meer dan abstracte vormen voor je zijn? In het door Miranda ontworpen dyslectische alfabet vormen de letters de abstracte beelden. Op deze wijze laat zij aan de kijker zien wat dyslectici ervaren als tekst in dit lettertype wordt gezet.
Het werk dat je op de foto ziet is te zien tot en met 6 december bij Galerie de andere Kant. Kijk bij Miranda op haar website bij portfolio voor meer werk betreffende haar project Woortblind.
Galerie de andere Kant is een galerie voor textielkunstenaars. Er zijn altijd bijzondere exposities te zien. Vanaf 22 november staat de nieuwe tentoonstelling voor de deur: Op naar het licht. Je maakt kennis met de poëtische lichtobjecten van Wil Hendriks, die zijn uitgevoerd in papier en boombast. Verder kun je genieten van een groot aantal kunstenaars en vormgevers die op verrassende wijze hun visie op licht geven. Van waxinelichtje tot hanglamp, van kandelaar tot hightech verlichting. Uitgevoerd in metaal, textiel, kunststof, porselein, silicone, papier en glas.
De Zweedse koning en zijn dochter, kroonprinses Victoria, zijn beiden zwaar dyslectisch. Iedereen hield zijn hart vast op de trouwdag van de koning met zijn Silvia … of hij wel zijn handtekening kon zetten. Kroonprinses Victoria heeft er heel erg veel moeite mee gehad, maar nu ‘gebruikt’ zij het door er in het openbaar over te spreken.
Hoeveel kinderen met dyslexie zijn er jaar na jaar voor dom versleten terwijl ze het niet waren?
Van mijn neef begreep ik, dat kleur er ook mee te maken heeft. Hij heeft er bijvoorbeeld geen/minder last van als de tekst op een gele achtergrond gedrukt/geschreven is.
@eva.b, nooit geweten. Heel goed dat kroonprinses Victoria dyslexie bespreekbaar maakt.
@Saskia, er zijn vele varianten in dyslexie. Heel fijn dat je neef heeft ontdekt dat tekst op een gele achtergrond beter voor hem werkt.
Voor mij (als dyslict) boeiend om te lezen.
Al jong kwamen ze er bij mij achter dat ik het lezen en schrijven niet zo makkelijk onder knie kreeg. Ik had een hele lieve oude juf (die mijn vader ook als kind les gegeven had) die mij elke dag voor schooltijd bijles gaf. Vooral het steeds weer herhalen werkte goed voor mij. Het gaat natuurlijk niet over, maar ik kan me er prima mee redden. Alleen…….maak ik vaak fouten met schrijven, daar letters en cijfers om en kan kennis beter tot me nemen via mijn gehoor dan via mijn gezicht.
Het is familiair, want Opa, Vader, broer en zus hebben het ook.
Het is maar goed dat het tegenwoordig bespreekbaar is.
Mijn man, Richard, is ook dyslectisch. Maar sinds wij de comoputer gebruiken, en hij als hij iets wil schrijven de letters dus een voor een moet intikken, heeft hij er minder last van. Hij blijft natuurlijk dyslectisch, maar kan nu beter ‘schrijven’ en lezen via de computer. Lang leven de vooruitgang!!!!!
Marijke
Toen ik nog voor de klas stond, heb ik eens een proefwerk textielwarenkennis gegeven. Een van de leerlingen had in haar antwoorden zeker 5 verschillende spellingen voor het woord ‘linnen’. Die heb ik op het bord geschreven met de juiste spelling ernaast. Hele klas gieren natuurlijk. Nou moet ik erbij vertellen dat mijn vader leraar Nederlands was en dat spelfouten maken bij ons thuis NIET getolereerd werd. Bij dictees werd verwacht dat ik met een 10 thuiskwam! (Dit als verzachtende omstandigheid). Had ik toen, als 21-jarig leraresje geweten wat ik jaren later, toen mijn kinderen naar de basisschool gingen, wél wist…..Het was een intelligente leerling, haar broers zaten allemaal op het VWO en zij moest – enig meisje en jongste in het gezin – naar het LHNO.
Als dit probleem al in 1881 beschreven is, dan hadden de scholen het in 1971 dus moeten weten. Het maakt mijn schuldgevoel er niet minder om….
Gelukkig wordt woordblindheid op vandaag al sneller herkend / ontdekt.
En krijgen deze mensen extra aandacht.
Denk maar eens aan extra tijd bij proefwerken.
Keuze van andere vakken zijn soms bespreekbaar.
Theorie examen voor je rijbewijs.
Maar…. je moet er vaak zelf achteraan en zoeken naar de mogelijkheden.
Het is goed dat er nu meer aandacht voor is. En begrip!
In mijn omgeving heb ik gezien wat voor een impact dyslexie heeft op mensen.
En leuk om te zien hoe uitdrukkingsvol textiel is.
Ik woon met twee dyslecten onder één dak en af en toe is dat wel eens niet zo leuk. Zelf ben ik taalgek en ik had vroeger best vooroordelen over dyslexie.
Inmiddels weet ik beter, manlief en kind zijn beide dyslectisch. Het is niet alleen schrijven en lezen dat moeite kost maar ook formuleren en planning/concentratie. Maar één ding tegelijk kunnen anders raakt het systeem in de war.
Zoonlief zit in VWO 3, is superslim, kan zijn geheugen als compensatie gebruiken, maar wat moet hij er hard voor werken. Herhalen, herhalen, herhalen en trucjes leren!
Zo schrijft hij in een Frans proefwerk rustig ‘er’, waar ‘il’ bedoeld wordt en leest het vervolgens als ‘il’ op!
60 logjes loop ik achter. Ik ben een beetje aan het bijlezen op de verschillende weblogs nu ik eindelijk weerfatsoenlijk on-line ben. Bij jou is het leuk plaatjes kijken. Die daken, ik houd altijd al van daken, vooral die in zuidelijke landen, maar deze zijn wel heel speciaal.