De Week van de Geschiedenis is dit jaar van 17 tot en met 25 oktober. Het thema is Oorlog en Vrede. In heel het land vinden diverse activiteiten plaats. In museum het Vrouwenhuis te Zwolle is nog steeds veel te zien wat aan de Tweede Wereldoorlog herinnert. Op woensdag 21 en donderdag 22 oktober worden om 15.00 uur speciale rondleidingen gegeven voor bezoekers van 10 tot 100 jaar. De verduisteringsgordijnen en verduisteringslampen zijn van zolder gehaald en het mandje met de granaatscherven die de directrice van het Vrouwenhuis in 1942 verzamelde. Er wordt door oorlogsglas gekeken dat in april 1943 na de ontploffing van een kruitschip in de kozijnen werd gezet. In de keuken staan een graanmolen en de blikken koffie van de Canadese bevrijders. En wat gebeurde er met de Joodse mensen uit de buurt?
Tegenover het Vrouwenhuis werd in de Voorstraat tijdelijk een Joodse school en later een ziekenhuis ingericht. Aan een rondleiding kunnen 5 tot 8 personen deelnemen. De ingang is aan de Voorstraat 46 en de entree bedraagt 4 euro per persoon. Men kan reserveren op telelefoonnummer 038-4224823 of kijken op de website van het Vrouwenhuis. Zelf een afspraak maken voor deze rondleiding kan ook mits er minimaal 5 deelnemers zijn. Aleida Greve (1670-1742) bepaalde bij testament dat na haar dood haar prachtige huis aan de Grote Aa tot een hofje voor bejaarde dames van hervormde huize bestemd moest worden. Van 1742 tot 1984 werd het huis op deze wijze bewoond. Tegenwoordig is het benedendeel een museum waar bezoekers door interieurs uit drie eeuwen, van 1680 tot 1980, worden rondgeleid.
Je zou zeggen wat een rommel uit de oorlogstijd . Ik heb nog een volledige bonkaart bewaard . Was eerst van plan om het weg te gooien , toch heb ik het nog .
Kijk eens naar het plaatje met al die spullen en dan zie je die twee gloeilampen , ze zijn goed verduisterd gemaakt zodat er alleen een gerichte lichtstraal te zien is .
Drie jaar lang ging ik de laatste oorlogsjaren naar Zwolle .
Eerst viel het nog wel mee , met de trein kon ik reizen . Maar later was er erg vaak luchtalarm en werd het te gevaarlijk .
Eens kwam ik met een vriendin uit de trein en we gingen regelrecht het stationsplein over en opeens luchtalarm . Waar moet je zo snel een veilig plekje vinden .
Stonden we warempel voor een enorme grote voorgevel van een garage allemaal glas .
Dat was niet zo verstandig en dan snel wat verder bij een woning een wat veiliger portiek . Soms gebeurde er niets en was het alarm een voorzorgs maatregel .
Wat ik nooit zal vergeten en ik krijg er nu weer kippenvel van nu ik het vertel . Heel vaak zagen we op een van de perrons Joodse mensen die ze opgepakt hadden onder begeleiding van gewapende Duitsers . Er waren voor hen gereserveerde coupé,s
De meeste Joodse mensen waren al op weg naar de kampen of in afwachting wat er verder te gebeuren zou zijn in Westerbork .
En zij die probeerden onder te duiken en dan alsnog gevonden werden .
We liepen er langs en dat vond ik verschrikkelijk we lieten het zo maar toe , wat wilden we eigenlijk doen . . .?
Bij de uitgang van het station voor de kaartjes controle onderling het Vteken maken of je zei OZO , dat was oranje zal overwinnen .
Aan het eind van de oorlog raakten de gehamsterde voorraden ook op .
Koffie van gebrande erwten en thee was een bruin tabletje . Geen suiker meer en omdat mijn Oom bijen hield was er voor ons nog soms honig . Ik zie nu ook weer de mensen op straat uit het westen die kwamen op fietsen met houten banden , vraag niet hoe je daar mee kunt fietsen . We werden die dagen meerdere keren uit onze school gezet door de Duitsers en dan weer ergens een plekje gezocht bij een andere school . Zo gingen we eigenlijk dwars door Zwolle heen .
In Raalte werden we op 11 April bevrijd en Zwolle was een dag later .
Er zal voor de tentoonstelling wel belangstelling zijn . Het is mooi zo te zien de site van het vrouwenhuis .
Veel later na de oorlog heb ik daar vlak bij gewerkt ongeveer er tegenover , maar ben er nooit geweest .
De biskwie,s en chocolade van de Canadezen !
Trees heeft een Canadees samen in de jeep en dan vol gas . . .
’t zijn vaak de gewone gebruiksartikelen die het beste beeld geven van het verleden.
Wat me zo opvalt is dat de laatste tijd de verhalen van de gewone mensen veel te horen zijn. Nu ook weer bij deze tentoonstelling. Ik zag het in Duitsland waar ik de schort fotografeerde die een tijd geleden hier te zien was. In het boek Het Geheime Tijdschrift staan ook verhalen over de dagelijkse gang van zaken in de oorlog. Dit keer in Engeland. En hierboven een verhaal van Gerrie. Het maakt de oorlogstijd voor mensen die er niet bij waren indringender, vind ik.
Opdat we nooit vergeten! (En ernaar handelen)
Gisteren op Arte de documentaire van Exodus gezien. Ook na de oorlog zijn de Joden zeer slecht behandeld. Het is goed dat je toch af en toe met de neus op de feiten wordt gedrukt. Dit mag absoluut niet vergeten worden.
nooit vergeten ,is nog altijd een goed uitgangspumt. Ik denk dat veel verhalen loskomen van de oudere, vaak misschien demente , mensen die in de herinneringen leven en zo de verhalen weer te voorschijn brengen.Gerries beschrijving is voor mij heel herkenbaar op diverse punten.
Wat komt er vandaag veel bij mij langs .
De vijf bange jaren , het duurde zo lang .
Wij hebben in het oosten van het land geen honger gekend , al werd alles minder .
Mijn moeder kon er elke dag wat van maken en een smakelijke maaltijd op tafel zetten .
Een enkele keer ging ik naar de gaarkeuken om eten te halen , een stampot of een lekkere pap .
De gaarkeuken was in de plaatselijke melkfabriek , waar de boeren dagelijks hun melk kwamen brengen in de bekende melkbussen . Ik hoor het geratel weer van de bussen , natuurlijk zwaar om te tillen .
De onrust met de nachtelijke vliegtuigen op weg naar Duitsland .
Ook het lawaai van de treinen elke nacht riching Duidtsland . Dan dacht je daar gaat weer een lading die bij ons is weggepikt .
Oorlog is verschrikkelijk . Ik denk nog aan die jonge Duitse soldaat die plotseling bij ons aan klopte , hij was achterom gekomen .Wij zaten in ons kleine keukentje te eten , Daar was het lekker warm met het kolenfornuis . De soldaat echt zat bezopen , vroeg om een fahrrad . We hebben hem afgewimpeld en hij droop af .
Soms moet ik nog aan die jongen denken .
Was hij zo kwaad , het einde naderde en hij heeft zeker willen vluchten . Waar is hij terecht gekomen ?
En toen was daar eindelijk de bevrijding , wat een geluk , we hadden er zolang naar uitgekeken . Het voelde als een nieuw levensbegin .
@Gerrie, bijzondere verhalen die nooit vergeten mogen worden. Ze moeten doorgegeven worden aan de nieuwe generatie. Dit mag nooit meer gebeuren.
Heel goed dat dit alles bij elkaar bewaard wordt in dit museum en andere. Maar ook alle verhalen zoals van Gerrie zouden bewaard moeten blijven en daarin vervullen de weblogs toch ook een functie. Het staat geschreven!
@Corrie, de verhalen van Gerrie moeten op papier vastgelegd worden. Gelukkig heeft ze pen en papier altijd binnen handbereik.