Kroontjespennen als breipennen, grappige vondst voor de cover Van kort verhaal naar roman, geschreven door Inge Schouten. Een breiwerk groeit onder je handen en een verhaal kan uiteindelijk uitgroeien tot een roman. Alleen al voor de cover zou je het boek kopen, ook al belooft de inhoud niet veel goeds volgens Rein Swart.
hihi grappig!!!
@Hilly, (*_*)(*_*)(*_*)(*_*) bedankt voor de tip!
Weer boeken gekocht, maar mijn breiwerk schiet niet op en t lezen ook niet, druk aan het verven en t wordt weer prachtig!!
Rosnay-haar naam was Sarah (moet echt prachtig zijn!!10 euro)
Michaels-wintergewelf (haar vorige boek was een genot qua taal: verborgen verleden, dus deze “blind” aangeschaft.
heb ik de aanbieding “dood op krediet van Celine” laten liggen omdat ik dacht dat ik die al had…was het “reis nh einde van de nacht”die ik niet had geleend bij de bieb ,maar aangeschaft…2 prachtige klassiekers…….
wat een prachtig idee van de ontwerpster!
Ons geliefde breiwerkje kom je steeds weer tegen in allerlei vormen. Schrijven met een kroontjespen, dat is lang geleden. De inktpot thuis vond ik altijd zo mooi, in de hals zat een knikker waar dan boven een klein beetje inkt in zat waar je mee schreef. Een inktlap en een vloei had je er ook altijd bij nodig. Mijn handen zaten altijd onder de inkt als ik uit school kwam.
Elma
@Hilly, ik ben gaan googelen voor het boek: Haar naam was Sarah. Bijna alleen maar zeer lovende woorden over dit boek. De verleiding wordt dan erg groot om het te gaan lezen.
Morgen ga ik googelen voor de andere titels!:-)
@Elma, ik herinner me het plastic inktpotje dat verwerkt zat in het schooltafeltje. Overigens heb ik niet erg lang met een kroontjespen geschreven. De school werd modern, we kregen een balpen! Nu bijna niet meer voor te stellen. Eigenlijk toch niet zo lang geleden!:-)
Ook ik ben van de kroontjespengeneratie en ik heb in het kroontjespenarsenaal van de school een grote bres geslagen: ik schrijf links en dan trek je niet de letters, maar je duwt en dan gaan van een kroontjespen binnen de kortste keren de twee puntjes gekruist over elkaar heen staan….moest ik dus weer een nieuw pennetje vragen aan de juf, die modern genoeg was me links te laten schrijven ,maar ook zuinig genoeg om af en toe heel boos op me te worden. Een minijeugdtrauma dus. En ik was pas gelukkig toen de rollerballpennen kwamen. Die glijden voor een linkshandige moeiteloos over het papier.
Wat betreft het boekomslag: prachtig, maar je boek zal zo besproken worden…brrrr en dan juist als het geschrevene over schrijven gaat!
Schrijven , schrijven boodschappen- briefjes vol en als ik dan de deur uit ga vergeet ik het briefje .
Vele aantekeningen worden geschreven over uitzendingen op TV , die persoon onthouden en zo meer .
Bij de computer ook het nodige schrijfwerk over wat ik belangrijk vind . Papier om op te schrijven is er in alle maten ergens te vinden in dit huis en pennen ook genoeg , maar soms niet zo maar voorhanden ze willen nog wel eens tussen de papiermassa glijden .
De gewone huiselijke administratie vraagt soms ook om aandacht .
Waarover zal ik vandaag eens schrijven . . . ?
Ik dacht zo bij de boekomslag twee naalden breien , dus heen en terug en daarna twee regels schrijven , doe dat maar eens vlug .
Op de cover van de DVD Young @ heart zie je een twee breipennen met een gebreide gitaar in wording. Deze documentaire krijgt wel van iedereen een fantastische beoordeling. Het is dan ook een prachtige film en gaat over een koor waarvan de gemiddelde leeftijd 81 jaar is. Ik zag ‘m in het filmhuis. Bekijk de trailer maar eens, echt een aanrader!
@Marjon, ik zag de trailer al eerder. Magnifiek!
Beslist kijken:
http://www.youtube.com/watch?v=CjnfoFg7i7g
De dvd is inmiddels uit met een prachtige cover:
http://www.bol.com/nl/p/dvd/young-at-heart/1002004006466891/index.html
Een mooi cadeautje voor mijn schoonmoeder die binnenkort 89 jaar wordt!
@Frouke, voor een rechtshandige is een kroontjespen al niet eenvoudig te hanteren, laat staan voor een linkshandige!
Vreselijk hè, als je boek zo de grond wordt ingeboord!
@Gerrie, o zo herkenbaar! Gisteren heb ik het bureau opgeruimd, het lag vol met losse briefjes. En… daarom gaf Eline gisteren mij een cadeautje… een notitieboek waar ik voortaan alle hersenspinsels in kan schrijven!:-)
Ik kan je wel vertellen dat ik een notitieboek heb voor al mijn aantekeningen betreffende het Burgerweeshuis van Amsterdam!:-)
Het inktpotje op de schoolbank was wel eens los, dan waren de schroeven er uit. In de 5e klas van de lagere school was er een meester Houtriet (houtje) die geen orde kon houden, sloeg dan met zijn aanwijsstok op de bank en raakte het inktpotje wat omhoog kwam en een enorme ravage aanrichte.
Wat gemeen om de meester zo te pesten, maar je lachte maar al te graag mee.
Elma
De inktpot met de knikker heb ik gevonden bij Google
INKTPOT GIMBORN en dan NL 32 + NL 33.
Elma
@elma, ooo, ik zie het al voor me!
Wat zijn er mooie inktpotjes:
http://www.overdiep.nl/ink/
Schrijven leerde ik op school met het potlood. Pas als je netjes kon schrijven mocht het met de pen. En toen eindelijk de grote dag: mét de kroontjespen. Wat viel dat tegen! Gleed het potlood makkelijk over het papier, de kroontjespen dat was een heel stuk moeilijker.
Ik was gelukkig wel rechtshandig, maar ook bij mij ging er wel eens een pen krom. Of erger, gaatjes in je schrift!
Maar alle begin is moeilijk. Later heb ik nog járen geschreven met een mooie vulpen.
Leuk he wanneer de onderwijzer je inktvlekken in je schrift met een rode wolk tekening nog beter zichtbaar maakte .
Als je vlechten had was het voor een jongen die achter je zat zo leuk om eens lekker je vlechten te laten zakken in het inktpotje .
Laatst in de nachtelijke uurtjes als de slaap soms storend wordt onderbroken , wat doe ik dan , vaak iets lezen en soms de TV aan . Heel zachtjes , ik wil niemand storen .
Tegenwoordig ben ik vaak te vinden bij de Provinciale uitzendingen , zo ga ik het hele land door . Mooi om dan in die late uurtjes weer eens in je eigen provincie te komen en er te genieten van de prachtige natuur .
Soms zomaar mooie verrrassingen in een andere provincie en zie ik een burgervader vertellen over hoe tevreden hij wel is met zijn ambtswoning .
Hij fietst door zijn dorp en is een aardige man . Ik ken hem verder niet , maar zijn vader was die jongen van vroeger die mijn vlechten in de inkt liet zakken .
De camera wil wel het een en ander laten zien van de burgemeesterswoning , hoe gezellig hij er woont met z,n gezin .
Mijn ogen zien altijd veel en ik volg de camera die een rondgang maakt door de kamer een korte blik wordt mij gegund op het dressoir er staan wat foto,s .
En ja de trouw foto van burgemeester,s ouders . Dat is een ontroering , want zijn vader leeft al niet meer . En dan heel kort deze foto , van het bruidspaar en de bruid is een nichtje om een hoekje , zoals ik een achternicht wel eens wil noemen . Haar zag ik vorig jaar in mijn geboorte dorp .
Zij weet inmiddels al dat ik haar trouwfoto zag in de nachtelijke uurtjes .
En in die nacht dacht ik weer even aan die schooljongen hoe hij ooit mijn vlechten bewerkte .
Wat een inktpotjes zijn er te zien .
velen zo bekend , ik denk dat ik nog wel een paar kroontjes pennen zal hebben .
Vanavond KUNST & KITSCH , wie weet komen er nog mooie antieke inktstellen langs .
Mijn vader had ook een prachtig inktstel , het werd eigenijk nooit gebruikt , met twee potjes . Ik zie het weer voor me een marmeren ondergrond en daarop de potjes en een paar beugeltjes waar de pen op ruste .
Die goeie ouwe tijd . . . . .
Zo noemen we dat nu , maar toen was er nog geen internet laat staan in elk huis een telefoon .
Toch werden er prachtige brieven geschreven , familie gebeurtenissen en afspraken maken ging per brief en er waren postkaarten , die bestaan geloof ik niet eens meer .
Mijn vader schreef regelmatig brieven namens heel het gezin naar een nicht , die wij trouw tante noemden .
Ze eindigde altijd haar brieven met Uw toegenegen nicht Lina .
Ze deed eigenlijk nooit de groeten van haar man , zij was familie vond ze .
Toch hebben we later wel haar man ontmoet , hij was heel aardig .
Tante kon goed handwerken en ik heb van haar nog een DMC boekje , dat ze speciaal voor mij had bewaard .
Ooit kreeg ik van haar een mooie pop , een porseleinen kopje echt haar en tandjes , ledematen buigzaam met leer over trokken .
Ze had de pop als bruidje aangekleed en ik noemde de pop ook mijn bruidje .
Tsjonge jonge , zit ik op de praatstoel of eigen lijk de schrijfstoel .
Bijna geen ruimte over aan ander volk die nog graag mee willen praten .
Ik leg mijn pen terzijde en verlang naar een kopje thee . . .
Een plastic inktpotje Berthi? Bij ons op school waren ze van glas!
Het vullen ervan was een hele secure klus en alleen de handigen mochten helpen! Ik kan me niet herinneren dat het ooit mis is gegaan. De meisjes die het mooiste konden schrijven mochten met gekleurde inkt in het klassenschrift. Daar waren aparte potjes voor.
De introductie van de balpen kan ik me ook nog herinneren: daar mochten we NIET mee schrijven want het bedorf je handschrift! Ik geloof dat mijn lagere school in 1962 overstag ging!
@mieke s, ja, een zwart plastic inktpotje zegt mijn geheugen. Ik heb niet zo lang met een kroontjespen geschreven.
Het jaartal van het ingaan van de balpen weet ik echt niet. Knap dat jij het jaartal herinnert.
Makkelijk, dat jaartal: ik zat in de zesde klas en als voorbereiding op de middelbare school mocht de balpen: op de middelbare school mocht het ook. En in de zesde werd ik 12!
@mieke s, dat blijft je inderdaad bij!