Na het lezen van de GAAA (Great American Aran Afghan) logs moest Frouke terugdenken aan een bijzondere vrouw. Lees het ontroerende verhaal van Frouke over Mary.
Frouke: ‘Dit fantastische kabelproject (GAAA) doet me terugdenken aan een kleurrijke figuur in Groningen: In de Ierse Pub aan het Kattendiep (voluit O’Ceallaigh Irish Pub, spreek uit OKelly 🙂 ) in Groningen is er sinds jaar en dag elke woensdag- en zondagavond vanaf 17.00 uur sessie. Dat wil zeggen dat de helft van de kroeg bezet is door meestal ontzettend goeie muzikanten die á l’improviste samenspelen. Gegarandeerd vol maar heel gezellig en, omdat wij niet alleen iets met Hongarije hebben, maar zeker ook met Ierse muziek (onze dochter en schoonzoon spelen beiden Iers), komen we daar graag. Het is al weer jaren geleden dat Ol’ Mary tot de vaste inventaris van de Pub behoorde. Op sessieavonden, maar ik denk eigenlijk ook op de andere, kon je haar altijd aantreffen in het uiterste hoekje van de bar achter een stevig glas whiskey en in hoog tempo breiend aan een echte Ierse trui. Zo eentje van prachtige naturelkleurige wol met de meest fantastische kabelmotieven. Als je haar vroeg de hoeveelste het inmiddels was wist ze dat niet meer, ontelbaar meende ze. Of ze zo erg oud was? Ik denk het eigenlijk niet… maar in verhouding tot de rest van het publiek, ja, dan kon je haar oud noemen. Het Ol’ was eigenlijk meer een koostoevoeging, want iedereen mocht haar heel graag en als nieuwkomer moest je het niet in je hoofd halen die laatste barkruk te bezetten als zij er nog niet was. Die was van haar en van niemand anders, de stamgasten brachten de onwetende nieuweling maar al te gauw op de hoogte! Hoe ze die toch grote truien breide daar bovenop die barkruk? Ik weet het niet, maar mooi dat ze waren! De maat nam ze op het oog, de breedte was een kwestie van meer of minder kabelmotieven en voor de lengte van de mouwen moest je gewoon een paar avonden achter elkaar naar de kroeg om ze steeds te laten meten. De wol liet ze speciaal uit Ierland komen, een prachtige kwaliteit en andere wou ze niet. De truien die we voor ons gezin indertijd bestelden zijn nog altijd prachtig en dat is zeker 15 jaar geleden!
Maar op een dag bleek Mary nooit meer te komen. Plotseling was ze er niet meer en moesten we haar gaan begraven. Die begrafenis vergeet ik nooit meer: er was muziek, gewoon in de stoet en op het kerkhof, een paar fiddlers, een bas, een bodhran en wat fluiten. Schitterend klonk het en niet alleen treurige ballads, ook jigs en reels werden er gespeeld. Wij hadden als gezin afgesproken onze truien aan te doen, als eerbetoon. Wel, dat hadden meer mensen bedacht! En zonder enig overleg vooraf liepen er meer dan 35 mensen rond in hún trui van Mary… van de kleinkinderen tot de zoons, van muzikant tot vriend tot gast. Allemaal met hooguit een colbert erover, dus alle truien straalden je goed zichtbaar tegemoet. Wat een pracht gezicht… Bij het graf kregen we allemaal een klein glaasje whiskey, waarmee we op haar toastten en waarvan we de laatste slok aan haar meegaven in het graf. En altijd als ik mijn exemplaar van de trui aantrek moet ik weer even aan haar denken, met haar stijve krulletjes en haar doorgerookte stem, met de foto van haar overleden man voor haar neus op de bar, breiend en babbelend, soms humeurig, maar altijd aanwezig… en aan die begrafenis op die grauwe dag in de herfst die toch zo kleurrijk werd dankzij Mary zelf!’
PRACHTverhaal!
Frouke@ wat een prachtig verhaal over de Ierse truien. Je kunt je geen mooiere begrafenis wensen omringd door je gebreide truien.
elma
Wauw, wat een mooie historie! En wat een mooie trui!
Frouke ik heb je dochter en schoonzoon kort geleden nog zien en horen spelen in het kerkje van Feerwerd. Prachtige Ierse muziek. Ik ken ze vrij goed, woon ook in Feerwerd. Mooi verhaal van de Ierse truien, heb er zelf zo’n 15 jaar geleden ook een gebreid en draag hem deze winter regelmatig.
Margriet
Wie zin heeft om zo’n mooie Ierse trui te gaan breien, in HZG september 4/1992 staat een erg mooie Ierse trui. Deze trui heb ik voor mijn dochters gebreid. Vind je een hele trui veel werk kun je beginnen met een haarband ook in Iers motief met een erg mooi randje wat heel plat blijft liggen.
elma
Een prachtig verhaal! Alle kabelmotieven in andere logjes waren ook schitterend en voor mij een schot in de roos. Door de meebreideken heb ik kabels leren breien en ben helemaal enthousiast, dus boeken erbij en zelf uitproberen. Zo’n mooie ierse trui heeft mijn moeder voor mijn zoon gebreid, hij was toen 3, het stond zo stoer!
@elma, wat ben jij weer super snel met zoeken. Ik ga nummer 4/1992 uit de stapel halen en de Ierse trui bekijken die jij voor je dochters hebt gebreid.
Wat een bijzonder verhaal. En wat een mooi gebaar om de truien te dragen op die dag. Ol’Mary leeft voort in haar truien en in jullie herinneringen.
Wat leuk zulke fijne reacties allemaal…
Tja Margriet, nu moet ik even erg goed nadenken….ik weet dat je in Feerwerd woont, ik was ook in het kerkje laatst ,logisch toch…:-),maar tot mn schande weet ik even niet welk gezicht bij jouw naam hoort! Ik kom je vast wel weer eens tegen daar…en dan vergeet ik het natuurlijk nooit meer!
Ik heb laatst al geschreven dat ik me niet (meer) aan kabels ging wagen, maar…nu beginnen mijn breivingers toch wel een beetje te jeuken..zo’n hoofdband moet ik toch wel voor elkaar kunnen krijgen? Alleen die HZG heb ik niet…Elma, we zien elkaar nog toch???
Jullie moeten niet denken dat ik eindeloos aan het zoeken ben. Naast mijn boekenkast is de deurstijl van de kast. Daar hangen een rij gele plakbriefjes met daarop voor mij belangrijke informatie van artikelen die ik geregeld gebruik. Uit deze HZG gebruik in de mooie randsteek van de haarband vaak.
elma
Ontroerend.
Een schitterende trui en een prachtig verhaal met herinneringen.
Wat een prachtig prachtig verhaal!!!
wat een bijzonder verhaal, en zo mooi verteld! toch ook wel speciaal dat ieren in het buitenland steeds hun eigen ‘culturele’ omgeving blijken mee te brengen.
Een prachtig verhaal. Ik was al heel verwonderd dat die Mary in zo’n drukke bar van die ingewikkelde patronen kon breien maar ze had zo te horen behoorlijke ervaring met Ierse patronen. Lang geleden heb ik een dergelijke trui gebreid maar dat was behoorlijk opletten, ik wil me er nog wel weer eens aan wagen, de patronen heb ik nog.
De kabel en astrakan heb ik al verwerkt in een kussen.
Een zeer ontroerend verhaal. Daar kreeg ik kippevel van op mijn benen. Prachtig dat je zo’n vrouw hebt leren kennen.
Bij Elma heb ik pas nog een chinees breiboek gekocht met heel veel patronen erin met kabels . Echt een aanrader.
Wat een pracht van een verhaal en wat mooi dat zonder afspraak er zoveel mensen de trui aan hebben gedaan bij de begrafenis.
Prachtig verhaal, van een geweldige vrouw!!
Wat een schitterend verhaal, terwijl ik het las draaide het als een film voor mijn ogen voorbij… En wat mooi dat al die mensen als een soort eerbetoon die mooie kabeltruien droegen!
Prachtig verhaal van een even prachtig mens !!
Om stil van te worden !!
Wat een prachtig verhaal en wat een mooie trui. Die krijg je van z’n levensdagen niet versleten en als de boord rafelt, dan brei je die gewoon opnieuw, dat loont de moeite. Frouke, is de trui van boven naar beneden gebreid?
Ik heb het linkje naar dit logje maar even doorgestuurd naar Lucas Sterk, een regelmatige deelnemer aan de sessies in O’Cealleigh.
wat een mooi en ontroerend verhaal.
Het is toch altijd weer erg leuk als ik een reactie lees op Handwerken zonder Grenzen dat ik zolang samen met mijn man maakte. In het allereerste nummer van Handwerken zonder Grenzen brachten we een groot artikel over het Aranbreiwerk -uiteraard met allerlei kabels – van de hand van Henriette v.d. Klift (die later het visserstruien boek maakte). In 1992 is er met HzG een reis naar Ierland geweest. Ik ben toen ook mee geweest en heb op de Araneilanden tijdens een workshop, die we daar hadden georganiseerd, de haarband met het mooie randje leren breien. In nummer 4/1992 heb ik die toen beschreven en laten zien. Ik draag hem nog steeds als er veel koude wind is!
De mooie trui (met het dubbele schouderstuk, een ideetje van ons) heeft Nel Visser gebreid. Nel Visser is mijn zus, en die breit héél veel. Indertijd ook heel veel modellen voor in het blad. Voor mijn man breide zij altijd denimtruien (katoen geverfd met indigo) met mooie kabelpatronen. Het bijzondere daarvan was, dat als de truien ouder werden, ze steeds mooier waren (kunnen wij mensen niet altijd zeggen!). Omdat indigo slijt op de hoge delen van het werk, kregen de kabelpatronen extra diepte.
Trouwens een prachtig verhaal, het moet een bijzondere vrouw geweest zijn.
sorry, ik vergat mijn naam te plaatsen bij bovenstaand artikel.
Dit zijn verhalen waar films van gemaakt kunnen worden. De BBC zou er wel weg mee weten. Wat een voorrechtr om dan deze vrouw in het echt meegemaakt te hebben en haar truien nog te kunnen dragen. Er zullen vele gedachten en herinneringen in meegebreid zijn.
Prachtig verhaal over Mary
Wat een prachtig verhaal…ik ben er stil van….dankjewel Frouke!
Nummer 4/1992 van HzG heb ik uit de hoge stapel gevist. Wat een pracht nummer. De trui met dubbele schouderstukken is schitterend. Wat een klus om deze te breien, nou ja voor mij dan. Een ervaren breister zal er minder moeite mee hebben.
Het is zo mooi dat dit tijdloze patronen zijn. Ze zijn altijd ‘in’.
Tjongejonge, ga ik even een dagje weg, naar het Fotomuseum in Den Haag, ligt er zo’n enorme rij reacties te wachten. Leuk !
En Gelkinghe: grappig, Lucas ken ik wel. Weet niet meer of hij erbij was bij die begrafenis.Ik denk het wel. Hoor ik vast nog wel eens van hem…
Mieke: als ik me goed herinner “gewoon”van beneden naar boven, maar de mouwen andersom. ik zal morgen nog even kijken of ik het kan zien
Henriëtte, wat leuk een reactie van jou en wat ook een mooie herinneringen. Ik word steeds nieuwsgieriger naar die hoofdband!
wat een prachtig verhaal en een mooie trui.
kabels zijn zo heerlijk om te breien en die wol is onverslijtbaar. heb mijn vest al zo’n 35 jaar.
groetjes marjan
Wat een prachtig levensverhaal over een bijzondere vrouw. Zoals zij moesten er meer zijn. Zulke mensen geven kleur aan het leven.
@lut, mensen die hun eigen weg gaan en bijzonder weinig van andermans mening aantrekken, maken de samenleving kleurrijk!
Frouke, wat een bijzonder verhaal is dit! De afloop vind ik ook al zo bijzonder. En wat een mooi gezicht zal het geweest zijn al die truien. Ook ik ben een Ierland fan. Heerlijke muziek!
Prachtige herinnerring
Hey Froukje,
Nee, ik was niet op de begrafenis omdat ik geen oppas voor de kinderen kon krijgen en ze ook niet wilde opzadelen met een plechtige bijeenkomst rond iemand die ze niet kenden. ik begrijp uit de verhalen dat er niet alleen veel truien, maar ook behoorlijk wat whiskey op de begraafplaats was… Mary “mopperde” altijd op mij omdat ik volgens haar wel prachtig zong, maar niet in het Gaelic. Zij begreep niet dat iemand die “Raglan Road” zong, niet de moeite nam om “Fáinne Gael an Lae” te leren… Ze heeft dat lied zelfs nog voor me ingezongen op een bandje, dat heb ik na haar dood aan haar zoon gegeven..
na drukke winkeldagen en zondag naar de beurs in zwolle even tijd om mijn favotie blog te lezen.Wat een heerlijk verhaal.Tot mijn verbazing kom ik mijn broer in de reacties tegen. Lucas die bij optredens nog wel eens wil roepen: door mijn zus ben ik aan de ierse muziek verslingerd. Die zus Evodie ben ik en ik heb in de meer dan 35 jaar breiwinkel Finlandia in Bergen al velen besmet met het kabelvirus!
Dank je wel voor je mooie blog!
Ha Lucas en Evodie,
Dat is nog eens leuk om een reactie van broer en zus te lezen. Dat komt niet vaak voor!:-)
Allebei zijn jullie op je eigen manier verslingerd met Ierland. Heel mooi!
Als ik in Bergen ben, kom ik naar je breiwinkel, Evodie. Ik heb er al veel over gehoord en gelezen.
Jammer dat Bergen niet bij mij om de hoek is!
Tjongejonge…wat leuk jullie beider reacties,Lucas (die ik wel ken) en Evodie (die ik niet ken) Jaja,zo had Mary wel meer te mopperen…zo wilde ik graag een col op mn trui, omdat ik niet van blouses en blote nekken hou..nou ja zeg, dat heeft wat moeite gekost!Maar ze deed het wel!En ach, die whiskey viel wel mee, alleen daarna, in de pub, om allemaal bij te komen, ja toen…als begeleiding van de stew…Toch heb ik alleen maa rgoeie herinneringen aan haar en jij vast ook Lucas! Als ik eens in Bergen kom, kom ik langs Evodie! Intussen kunnen jullie natuurlijk ook naar Hongarije komen….
Hallo Berthi en Frouke,
we hebben geen truien aan op onze site, maar we zijn wel zwaar verslingerd aan Ierland inderdaad… Kijk maar eens op http://www.doggyfew.com. Is die violiste niet een heel klein beetje een dochter van je, Frouke? 🙂
Groeten uit een nat en waaierig Groningen, hoop dat het in Hongarije beter is..
Lucas