Eerwaarde Zuster Paneratia
U zult wel denken dat we U vergeten zijn, maar dat is toch niet zoo hoor. Ik ben wel geen erge schrijfster, maar dat komt omdat we nooit een antwoord ontvangen, dat is nooit zoo leuk. Zuster, ik wou U toch even laten weten dat we er in Augustus ’n broertje bij hebben gekregen en Onze Anny is alweer 5 jaar.
Hoe gaat ’t met uw gezondheid? Zuster Otilda vertelde me dat U nog steeds veel last heeft van hoofdpijn? Is dat zoo?
Daaag Zuster tot ’n volgende keer. Fam. M. Treebeek, 1951.
Leuk zo’n oude foto met bijbehorend begeleidend briefje.
Wij hadden ook een non in de familie. Ze werd zuster Paphnutia genoemd, maar eigenlijk was het onze oud-tante Cato (zus van mijn oma). Tijdens haar actieve kloostertijd mocht ze ook geen contact hebben met de familie. Pas toen ze gepensioneerd was, gingen we er zo af en toe naar toe. Lief mens.
@Saskia, wat een aparte naam die ook op ’tia’ eindigd!
Leuk en eerlijk.
Als je nooit geen berichtje terug krijgt houdt het ook een keer op.
Wat een schattig meisje met haar kleine broertje. Annie zal nu 62 jaar zijn, weet zij dat er zo’n mooie foto van haar is?
Elma
nu annie nog vinden ??? fijn weekend
Wat si Annie trots op haar broertje!
Geen zusters in mijn familie maar wel in ons dorp. Ze gaven les op de kleuter- en lagere school, waren kosteres en zaten in het kerkkoor. Ze hoorden er gewoon bij in ons dorp. Franciscanessen. dus die waren iets “vrijer”. Zr. Dorothea en Zr. Theodarda brachten mij het handwerken bij.
Daar heb ik nog stteds plezier van :-))
Ik leerde handwerken van zuster Arcadia en het hoofd van de school heette zuster Mechtildis. Is er ooit onderzoek gedaan naar de achtergronden van de naamkeuze van de dames nonnen? Daar moeten toch, behalve de religieuze, ook nog andere, psychologische, verklaringen voor te geven zijn? Ik smul er al op voorhand van!
Doordat ik kort geleden in m,n geboortedorp was , is er natuurlijk veel over vroeger gesproken .
Ik zeg altijd dat ik twee vroegers heb , de tijd in het Oosten van het land , waar ik opgroeide en daarna de tijd in het Westen .
En de levensjaren in het westen zijn al talrijker geworden dan de jaren aan de andere kant van Nederland .
In ons dorp hadden we een ziekenhuis(je) . En het staat er nog , alleen het is inmiddels een verzorgingshuis geworden .
Vroeger heb ik daar vlak na de oorlog vier weken gelegen . Er waren bijna alleen nonnen toendertijd .
Er waren maar enkele jonge zusters in opleiding .Ik bewaar er de beste herinneringen aan . Ik heb al gevraagd of iemand nog weet of zuster Antonia nog leeft . Wat een lief mens en altijd vrolijk . Toen ik later weer thuis was en m,n moeder soms in het ziekenhuis op bezoek ging en wanneer ze zuster Antonia zag dan zou ze altijd de groeten doen aan mij .
Op handwerkgebied heb ik in die vier weken veel van ze geleerd . Ze maakten in de nachtdienst prachtige werkjes .
Dingen die ik later thuis zou maken en alles weggaf , dus zelf niets van dat alles in m,n bezit .
Maar de ideeen zitten nog goed opgeslagen in m,n hoofd . En ik hoop dat ik nog eens iets weer opnieuw kan maken .
Mijn moeder kocht zo vlak na de oorlog op de markt de mooiste lapjes voor me .
Het waren altijd restanten die van de textielfabrieken kwamen , niet zover bij ons vandaan .
Even terug naar de Nonnen in het ziekenhuis .
Er was een zuster Louise , ze kwam eens de zaal op en de radio speelde een wals van Strauss . Nou wie zou er dan geen dansje willen maken ?
Ik zie het nog allemaal voor me de enorme grote zaal met wel zo,n twaalf of meer bedden .
Vooraan vlak bij de wastafels begint de zuster heel sierlijk in het rond te zwieren . Met nog bijzondere handgebaren maakt ze haar rondjes en wat een vreugde zo opeens een dansende non te zien .
Het kan natuurlijk niet te lang duren en gelukkig trad er geen storing op doordat er onverwachts iemand binnen kwam . En dan eindigt ze haar danspasjes en legt een vinger op haar mond ssttt , niks zeggen dus . Dat deden we zeker niet en nu vertel ik het zomaar hier !
Wanneer ik een foto van het ziekenhuis zie kan ik het raam aanwijzen waar ik gelegen heb . Er zijn nog enkele nonnen daar die er hun laatste jaren doorbrengen , ze horen bij de zusters uit Tilburg .
Ook op de scholen in het dorp waren nonnen .
Dit allemaal vertel ik als protestants meisje opgegroeid in een katholiek dorp .
Ik was zelfs een keer bruidje tijdens een plechtigheid toen een buurjongen in het dorp ingehaald zou worden , als pas gewijde priester . Mijn ouders hadden hier helemaal geen moeite mee , al waren er enkele kinderen die niet mee mochten doen van hun ouders .
Toch prachtig dat we toen al zo oecumenisch dachten .
Wat leuk de foto van zo lang geleden met die twee lieve kindertjes .
En zie ze waren ook al nieuwsgierig hoe het toch met de zuster zou zijn .
Mooi sfeervol kaartje/foto.
Mijn grootmoeder uit katholiek Brabant had als 2 e naam Mechelina, ook een aparte/onbekende naam !!!
Misschien was zij wel naar een non vernoemd !!?;-)
@Elma, dit is een ansichtkaart, gedrukt in Italië. Het is heel toepasselijk omdat je denkt dat je hier Anny met haar kleine broertje ziet afgebeeld.
De tekst staat geschreven op de achterkant van de kaart.
@ine, jij hebt een mooie goede herinnering aan de zusters!
@mieke s, ik heb geen idee of hier al eens onderzoek naar gedaan is. Het is in ieder geval een leuk en boeiend onderwerp.
Ik kreeg handwerkles van Zuster Adelbertha. Toevallig heeft mijn moeder ook van haar les gehad!
@Gerrie, dat een gewoon kaartje zomaar dierbare herinnneringen kan oproepen!
Zusters uit Tilburg? Dat zijn wellicht de Zusters van de Liefde.
@marian’ne m, een zeer mooie naam! Leuk om uitzoeken waar die vandaan komt!
@marian’ne m:
Mijn moeder heet ook Mechelina 🙂
@ik, grappig! Het is een naam die je zeer weinig tegenkomt!