Deedee Derksen is correspondente in Afghanistan voor de Volkskrant en Nova. Afgelopen zaterdag las ik in de Volkskrant met enige verbazing haar artikel Kleedjes met oorlogstaferelen:
De Al Qaida-tapijten zijn momenteel uitverkocht, maar Mohammad Ishaq Timori (21) heeft nog wel een paar Russen-op-de-terugtocht in de aanbieding. Kalasjnikovs en raketwerpers omlijsten een kaart van Afghanistan. Tanks vol Russen vluchten lafhartig richting het noorden. Een kleedje met torens van de World Trade Centre heeft Mohammad ook. In zijn winkel in Chickenstreet, waar nog bontjassen en sieraden van lapis lazula worden verkocht uit de tijd dat de hippies hier kwamen, trekt hij enthousiast de ene na de andere tapijt uit de stapel. Ik ben om twaalf uur de eerste bezoeker van de dag. ‘En deze dan, vind je die mooi?’
Buitenlandse militairen vinden ze prachtig, de tapijten met oorlogstaferelen. Elke vrijdag gaat Mohammad naar het hoofdkwartier van de International Security Assistance Force in Kabul om er tapijten te verkopen. De meeste militairen mogen namelijk de basis niet af. Dat is veel te onveilig voor ze. Met Mohammads tapijtjes kunnen ze in elk geval nog iets van de actie meekrijgen. Meesterwerken zijn ze niet, de oorlogstapijten. Maar sinds de tijd van de Russen is het traditie voor Afghaanse strijders om gebedskleedjes te hebben met afbeeldingen van de gewonnen strijd. De Afghaanse versie van oorlogspropaganda.
De echte schoonheden liggen op andere stapels in Mohammads propvolle winkel. Dat zijn traditionele bordeauxrode Khal Mohammedi’s, de Chobi’s met moderne patronen en de chique Mawree’s. Drie meisjes werken anderhalve maand aan een Chobi. Voor een goede Khal Mohammedi staat zes maanden.
De tapijten brengen veel geld op. Daarom zijn de beste tapijtenknoopsters uit Mohammads dorp de duurste bruiden. Mohammad is nu in onderhandeling over een knappe tapijtweefster. Haar vader vraagt 15 duizend dollar. ‘Dat is wel heel duur’, zegt Mohammad, die er met zijn gebleekte spijkerbroek en strakke gestreepte overhemd heel westers uitziet tussen zijn typisch Afghaanse waren.
Generaties lang al zit zijn familie in de tapijten. In de Talibantijd woonden en werkten ze in Islamabad. Maar in 2001 zag de familie Timori nieuwe kansen in Afghanistan. Met een ervaren oog voor nieuwe patronen en de juiste wol gingen ze aan de slag in Kabul.
Ondanks hun gerenommeerde naam wordt hun winkel in Chickenstreet helaas nauwelijks bezocht. ‘De onveiligheid’, verzucht Mohammad. Toch wil hij de zaken uitbouwen, internationaal gaan verkopen. En waarom zou het niet lukken: Afghaanse tapijten hebben een wereldberoemde reputatie. Maar eerst moet hij nog veel leren. Over de juiste wol bijvoorbeeld. Hij trekt een klein rood kleedje uit de kast. De rode wol is op sommige plekken lichter van kleur. ‘Hier hebben ze zomerwol en winterwol gemengd. Maar ik had het niet gezien.’ Hij lacht. ‘Ik ga er niet te veel geld voor vragen.’
Een rondje op internet leverde veel informatie op over deze War Rugs. Ik beperk me tot één link en wel de Afghan War Rugs.
Je hoeft niet te raden wat ze bidden op zo’n kleedje. En hier in het westen is het meteen een verzamelobject, zodat het maken ervan wordt aangemoedigd.
bij de eerste, snelle blik denk je: mooi! prachtige kleuren! als je beter kijkt wat de motieven zijn schrik je. wat vreselijk: de oorlog is niet alleen iets voor op straat buiten maar speelt zich ook af in het hart van het huis …
Bizar, zo’n kleed met wapens. Vreemd ook dat mensen dit in huis willen hebben om er naar te kijken.
Ik vraag me af of er over 1000 jaar ook zo naar wordt gekeken, als dat we nu naar het kleed van Bayeux kijken. Toch ook een kleed vol oorlog.
Wist niet van het bestaan.
Maar goed ook want ik wil er niet aan !!
Maar ja wat Saskia zegt !??
En de oorlog memoriseren zoals in de speciale editie van HzG is er toch ook.
Op sommigen daarvan staan ook gevoelige taferelen.
Dubbel gevoel.
jammer wel aqandacht voor het handwerk maar niet voor schoonheid,waardevolle aanvulling van Saskia….stemt tot nadenken!!
Het moet toch niet gekker worden!!
Ook ik wist niet van het bestaan van deze bizarre kleedjes. Ik las dan ook met verbazing het artikel, maar kwam via internet er achter dat deze kleedjes al jaren worden gemaakt. Voor mij onvoorstelbaar dat ze gekocht worden, maar waar vraag naar is wordt gemaakt. En hoe denken de mensen hier tig jaren later over? Wordt het als bijzonder beschouwd, net als het wereldberoemde tapijt van Bayeux, zoals Saskia zegt?
Op zoektocht naar deze kleedjes op internet leverde veel informatie op. Helaas kwam ik ook op een zeer extreme website terecht, waar ik een zéér bizar kleedje zag. Dus, ga maar niet verder zoeken op internet.
Je moet er toch niet aan denken zo,n kleedje in je huis . De kleuren zijn prachtig .
Zo denk ik aan oorlogsspeelgoed voor kinderen , kan niet .
Zou ook nooit een Quiltje maken met vliegtuigen .
En laat ik net een vouwboekje uit Frankrijk toegestuurd krijgen met 10 kaarten , een deel van het TAPISSERIE DE BAYEUX .
Kwam ik gisteren thuis met een boek vol leed : LIEFDE ONDER VUUR van Patricia van den Broek .
Gesprekken met soldaten en hun geliefden :
van Nederlands-Indie tot Afghanistan .
Er over nadenken , stil zijn , meeleven . . .
En dan zijn er tranen . . .
Waarom deze jonge mensen ?
En dan zijn het GEBEDSkleedjes. Ja beetje bizar. Maar dat zijn burka’s en chadors voor mij ook. Kun je je niet voorstellen gewoon. Heb even je link bekeken Berthi. Die man prijst alles an als zeer goed geweven, zeer goede kwalitiet wol en zo.
Hij prijst dus toch het HANDwerk aan.
Maar het blijft en nadenkertje, deze log.
@Gerrie, voor mij onbegrijpelijk dat er mensen zijn die zo’n kleedje willen kopen, laat staan in huis hebben.
Ik was perplex dat handwerken mij op een extreme website bracht. Ik had er te weinig bij stil gestaan dat dit kan omdat we het hier hebben over kleedjes met oorlogstaferelen.
Thijmen gaat binnenkort het tapijt van Bayeux zien. Ik ben benieuwd naar zijn reactie.
@ine, afgelopen zaterdag waren Eline en ik winkelen in Eindhoven en wij zagen op het station een vrouw in een chador, zwart uiteraard. We werden aangestaard door twee heel donkere ogen, angstaanjagend!
Wat komen er meteen veel gedachten naar boven als ik dit lees.
Alleerst denk ik bah! en denk aan de grote plastic speelgoedgeweren die onze twee oudste jongens ooit cadeau kregen toen ze nog klein waren. We hebben de jongens aangeboden iets anders voor hen te kopen als wij de geweren mochten vernietigen. Ze vonden het heel jammer, maar stemden in. Je begrijpt dan meteen hoe ik over zulke kleedjes denk. Mooi gemaakt of niet, het blijft bah wat mij betreft!
Vergeet ik wel te zeggen dat ik Saskia’s aanvulling van bijzonder goed doordenken vind getuigen.