Holland Zonder Haast

Op een mooie dag, eind jaren vijftig, werd er een gezinsreis ondernomen naar Madurodam en Scheveningen. De autorit vanuit Noord-Brabant naar Scheveningen zal toen veel langer geweest zijn, dan nu het geval is. Het was rustig op het strand, geen last van luidruchtige buren. Ik had het druk met zand scheppen, vast om een kasteel te bouwen? Nee, dat geloof ik niet. Het zal eerder taartjes bakken geweest zijn. Ik droeg het inmiddels bekende gebreide jurkje. Het patroon is links in de kolom te vinden. Mijn moeder hield mij in de gaten. Ik zou het toch niet in mijn hoofd halen om alleen naar de zee te lopen? Het waaide behoorlijk, zoals je aan de haren kunt zien. Het was nog frisjes voor de tijd van het jaar. Mijn moeder droeg een vest, vast een eigen gebreid exemplaar.
Om een hele dag door te brengen aan het strand was te veel van het goede, vandaar een bezoek aan Madurodam. Op de foto hieronder herken je mij aan, jawel, het gebreide jurkje en mijn boze blik. Naast mij staat mijn tien maanden oudere broer. Hij droeg een gebreide broek, waar een wit randje van zijn onderbroek onderuit piepte. Beiden droegen we altijd gebreide sokken van mijn moeders hand.

Het zijn leuke familiekiekjes uit de oude doos. Wil jij deze zomer het karakteristieke Holland van de jaren vijftig prachtig in beeld zien, ga dan naar het Scheringa Museum voor Realisme in Spanbroek. Tot en met 28 september 2008 zijn er circa 70 zwart-wit foto’s van de Nederlandse fotografen Henk Jonker, Ad Windig, Sem Presser, Maria Austria, Carel Blazer, Emmy Andriesse en Kees Scherer te zien.

18 gedachten over “Holland Zonder Haast

  1. Ook in mijn archief zitten dit soort prentjes. Heerlijke nostalgie!
    Mijn moeder breide ook, maar geen sokken.

  2. Ook ik droeg veel gebreide kledij. Mijn moeder én mijn grootmoeder breiden veel en ik was enig kind.

  3. Het is heerlijk dat je deze herinneringen nog aan je jeugd hebt. En dat ze vastgelegd zijn op een foto. Het was in die dagen een hele onderneming naar het strand en Madurodam.
    Wat kunnen wij nu nog genieten van de gebreide kleding uit die tijd. Zou het ooit terugkomen?
    Alleen waar moeten de moeders van nu de tijd vandaan halen om voor hun zoontje een broekje te breien. Dan moet oma het maar doen, als ze tenmiste niet te lang achter de computer zit alle logjes te lezen.
    Elma

  4. Elma, en dan breit oma een trui voor haar oudste kleinzoon en dan ontdekt moeders de trui totaal vergeten onder in de la. Zoonlief wilde hem niet aan, zat te strak, gelukkig volgt er nog een kleindochter die hem misschien wil aan wil en nog een kleinzoon. Gelukkig draagt deze oudste kleinzoon wel altijd trouw de gebreide sokken van zijn overgrootmoeder, daar zweert hij bij en het is dat hij vandaag vanwege het warme weer zijn sandalen aan heeft maar anders had hij ze ook vandaag weer aangehad…

  5. O ja heerlijke tijd !!
    Ben daar ook geweest maar dan achter op de Solex vanuit ’t Gooi (zére billen )
    Al zijn de jaren 60 mijn meer bewuste jeugdjaren.
    Ik vind het heerlijk om dat terug te zien. Verlang zo terug naar de eenvoud van toen.
    Huh, zie van Hanegem (té vaak deze week), maar zie nu dus dat hij fotografeert Hopelijk met wat meer diepgang dan zijn harde voetbalstijl !!
    Wel een jeugd ikoon hé ;-))

  6. Er zijn maar weinig foto’s uit mijn jeugd en uitstapjes werden er al helemaal niet veel gemaakt.
    Jammer dat ik niet zoveel foto’s hebt, want het is en blijft leuk, vooral na jaren!
    @marian’ne m, mijn herinneringen gaan ook meer terug naar de jaren zestig en zeventig. Ik was eind jaren vijftig te jong.
    Ja, wat was het leven toen simpel, of lijkt dat maar…
    Ja, die van Hanegem, ik kan er wel om lachen!
    Hoe zal zijn fotografeerkunst zijn?
    Er is overigens een serie fotoboeken verschenen met als titel: Holland zonder Haast.
    http://www.amerigo.nl/nederland/fotografie/9071877388.html

  7. Gebreide kleding kregen mijn zus en ik ook altijd aan. Zelfs gebreide broeken. Onder de gebreide rokken kregen we later petticoats aan. De uitjes werden bij ons alleen op de fiets afgelegd. Een solex of een auto heeft nog lang op zich laten wachten voordat die de intrede deed in ons huis. Wij gingen wel op de fiets van Emmen naar Assen verkeerspark. En op de zondag gingen we op de fiets naar Ermerzand (nu een groot recreatiepark) of naar Slenerzand. Ik kan me ook nog goed herinderen dat ik een zwempak aan kreeg van heel dik matriaal. Je moest wel blijven zwemmen anders zonk je direct naar de bodem. Goed voor je conditie. En mijn tante , die was nogal aardig stevig, had een badpak aan met allemaal plooien. Ik heb daar nog een foto van waar ze voorovergebogen staat met haar bips naar achter. Brengt me altijd weer aan het lachen als ik naar die foto kijk. Hilda

  8. wat een leuke kopjes van jou en je broer! wat heerlijk moet het zijn,leven in een land zonder haast. gek genoeg hebben we minder & minder tijd terwijl er toch meer en meer tijdsbesparende technologische snufjes zijn gekomen. en af & toe een sok breien doen we alleen voor het plezier, niet omdat anders de hele familie kou zou lijden…

  9. Dit wil ik niet aan, dat hoor je nog al vaak. Heel veel oma’s die hier komen, breien voor een kindertehuis in Roemenie. Als ze wat voor de kleinkinderen breien zien ze het nooit meer terug.
    Dat was in mijn jeugd wel anders, mijn moeder naaide en breide alle kleding voor ons. Uit een pantalon van mijn ome Bas naaide ze voor mij een overgooier, hij had zo’n ombestemde kleur, tussen blauw en grijs. Ik vond de overgooier afschuwelijk en de fotograaf kwam ook nog op school.
    In die jaren zat er in de flessen bleekwater en Abro een paar plastic drukkralen, je kon niet wachten tot de fles leeg was en begon er mee te knoeien om ze er uit te krijgen. Je raad het al een grote vlek van de bleekwater op mijn nieuwe overgooier. Wat was moeder kwaad, de straf die ik heb gekregen weet ik niet meer.
    Toch ben ik trots op wat mijn moeder allemaal voor ons gemaakt heeft. Ik werkte al op de tekenkamer van de Heidemij toen ik op een receptie van een collega die ging trouwen een groen piede-poule mantelpakje droeg van een oud pakje (van tante Jans, van het wollenbollenpotje) wat gekeerd was, alleen de kraag was zo gepikeerd dat het niet lukte om die te keren. Mijn moeder heeft een nieuwe kraag gemaakt van een bijpassend groen stukje fluweel. Nu wilde het toeval dat als je bij de heidemij een hogere positie had je groene uniform voorzien was van een groene fluwelen kraag.
    Wat hebben wij die middag een lol gehad om mijn kraagje.
    Onze moeders werkte niet maar verdienden op deze manier heel wat geld om het gezin netjes in de kleren te houden.
    Elma

  10. Iheurebleue@ Ik heb je site even bekeken, bij het lezen van je reis naar Marokko proefde ik in gedachten ook de heerlijke muntthee. Thuisgekomen lag ik op de knieen in de tuin om het onkruid te wieden wat gegroeid was tijdens onze afwezigheid. Opeens rook ik de lucht van die thee, de munt plant stond in onze tuin.
    Je gehaakte sprei bewonderd, als hier zo iets gemaakt wordt beginnen wij in de hoek en haken wij zo alle blokken in een schuine rij eraan, het werkt veel leuker dan al die saaie rechte stroken.
    Elma

  11. @Hilda en Elma, bijzondere verhalen vertellen jullie. Elke keer weer lees ik ze met veel belangstelling. Op deze manier leer ik heel veel uit vervlogen tijden.
    Mijn moeder heeft veel gebreid voor mijn kinderen en tot de leeftijd van circa zeven jaar wilden ze de breisels dragen, daarna ging het over.
    @lheurebleue, hoe kan het toch dat we door al die apparaten in huis toch minder tijd over houden? Willen we teveel?

  12. boy, that takes me back , i grew up in Den Haag and worked in the Kurhaus in the 50ts so maybe i was hard at work there, when you where sitting on the beach and off course Madurodam was always a lovely visit
    thanks for the memories,

  13. @Ankie King, wat mooi… ik spelend in het zand en jij aan het werk in het Kurhaus en jaren later treffen we elkaar op mijn weblog!
    Heel wonderlijk!

  14. Eergisteren las ik dit logje al en heb zitten genieten van de foto’s en je beschrijving. Dit brengt ook mij weer terug naar die schijnbaar zorgeloze tijd. Ik schrijf schijnbaar omdat ik denk dat er ook toen beslist zorgen zullen zijn geweest, zeker voor de volwassenen in die tijd, net als nu, maar voor mijzelf geldt die tijd ,als kind, als zorgeloos. Juist nu ik aan het ouderwetse babyjurkje aan het breien ben vind ik het zó leuk om jou hier in je eigen jurkje te zien Berthi en je broertjes in hun gebreide kleertjes en sokken. Wat zal je moeder trots zijn geweest om jullie zo te zien lopen in het werk van haar handen en wat geweldig fijn dat jij het ook zo waardeert en op waarde schat.

  15. @annita, hoeveel mensen hebben van dit soort kiekjes in een schoenendoos bewaard? Veel, denk ik! En ze blijven leuk!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *