Het bericht over de sluiting van de postkantoren inspireerde Josefien tot de volgende log:
‘De afgelopen week hoorde ik op het nieuws dat in de komende tijd alle postkantoren gesloten gaan worden. De postkantoren sluiten was nog niet eens zo heel lang geleden wel een hele wilde fantasie! Het deed me denken aan de tijd dat het verzenden van post nog een vrij simpele aangelegenheid was en de mensen kregen in verhouding zó weinig post dat de postbode nog wel even zélf uitzocht voor wie de brief kon zijn.
Twee voorbeelden ervan haalde ik uit mijn eigen kast.
Eén is een kaart, met een breiend meisje er op, die een meisje met de naam Ditje stuurde aan een bekende: de jongejuffrouw Jean Vos. Het adres wist ze niet zo precies, dus schreef ze er op: Huisje bij de diepe put, Barchem bij Lochem. De kaart is gedateerd: 1917.
Rob Meuter: ‘De diepe put bestaat nog steeds en is 23 meter diep. De put is gelegen aan de Zwiepseweg 19 in Barchem. Op dit adres was een boerderij uit 1864 gevestigd en aan deze boerderij was een huisje(100m2) gebouwd.
In 1916 werd dit huisje en de boerderij door een vier tal dames uit Rotterdam gekocht. Het zou kunnen zijn dat de “jongejuffrouw Vos” familie van een van deze dames was. De kaart wordt tenslotte door Ditje uit Rotterdam naar Barchem gestuurd.’
Het andere voorbeeld is een boekje met breipatronen. Het werd gestuurd naar Mejuffrouw S. Ritsema in Aalsmeer. Dat is het hele adres, gewoon op de kaft van het boekje geschreven. Postzegel er op en klaar! De poststempel is van 1922.’
Geweldig dat de post met een simpele tekst op de plaats van bestemming kwam. Dat is nu niet meer haalbaar met die ladingen post die per dag verwerkt worden.
Huisje bij de diepe put… zal dat huisje er nog staan? En die put?
Eigenlijk leuk om dat eens uit te zoeken of heb je dat al gedaan?
Mijn opa (vader van mijn moeder) was postbode. Moest inderdaad de post elf sorteren en daarna langs brengen. Mijn Oma (moeder van moeder en waar ik naar vernoemd ben) had een postagentschap aan huis. Wij konden als kinderen daar vol bewondering kijken naar wat er allemaal gebeurde. Klanten die kwamen met vanalles. Postzegels werden verkocht, pakketten gewogen. Mijn spaarboekje is door Oma aangemaakt. Het agentschap was aan aangebouwde kamer met een loket naar de gang toe.
Goede herinneringen heb ik er aan.
mooie voorbeelden Josefien !!
Leuk om te lezen. In Nederland staat het misschien ver van ons af, maar in andere landen zie je dit soort dingen nog steeds. Ons huis in Frankrijk ligt in een wijk, zeg maar het buitengebied van het dorp. Stuur je een brief, dan zet je de wijknaam erop en de postbode weet precies waar hij moet zijn. Is er een nieuwe postbode, dan kan het zijn dat als hij in jouw wijk moet zijn hij even aanklopt om te vragen waar hij moet zijn. ( en uiteraard even een praatje maakt)
leke log. De postbodes konden alles vinden, Ik heb een adres in Oostenrijk dat gaat alleen op huisnummer, dus al wat meer, en het gehucht, .OOk daar kent de postbode nog iedereen. De huizen zijn genummerd in de volgorde van bouwen, huis 4 ligt dus naat huis 16m rare gewaarwording in onze stadse gewoonten
Josefien, enige kaart.
Ja hoe dat ging toen, heerlijk gemoedelijk.
Ik vind het heerlijk om post te krijgen maar ook leuk om gezellige post te versturen. Heb nog steeds een paar penvriendinnen.
Handgeschreven brieven met een extra-tje er in/bij/op om een ander te plezieren.
Naast het handige internet moet dat toch niet verdwijnen hé.
Wat een leuke combinatie deze kaart, onze breihobby en het bezorgen van de post.
Nu is het hier al een probleem, om geld op mijn giro te storten moet ik 15 km. rijden en dan sta je in een lange rij bij de Bruna,
tussen de klanten die hun boeken en tijdschriften aan het uitzoeken zijn. Bij de Spar in het dorp kun je gelukkig nog postzegels kopen en je pakje (hartenpost) versturen.
Nu weet de postbode ook nog erg veel. Onze dochter die bij Frankfurt woont, was boodschappen aan het doen bij de supermarkt. Daar deed ook de postbode (vrouw) haar boodschappen en sprak Wilma aan. Jullie zijn toch Walter en Wilma ? Zij had een kerstkaart in hun brievenbus gestopt met alleen de voornamen erop. Twee blokken woningen hebben allemaal Gruenerweg nr.1 en als er dan geen achternaam op staat is het moeilijk. Maar de postbode wist het gelukkig.
Elma
Berthi, wat een leuke log vandaag, met dank aan Josefien!
Oh, die nostalgie van die kaart! Als kind heb ik kaarten verzameld, kreeg ze van iedereen! In mijn schoenendoos zitten hele oude met prachtige teksten, daarom vind ik deze ook heel mooi, Josefien
Mooi die oude kaartjes, en dat prachtige handschrift. Ik ben wel blij met mijn
e-mail maar dit is ook leuk in de bus.
Bij ons is al heel lang geen postkantoor meer, zit alleen nog in een supermarkt en de Bruna. Heel gedoe ze hebben niet alles.
Ik denk dat het eerste echte postkantoor 27 kilometer verder op zit. De postbode wist inderdaad alles. Mijn man is 25 SRV man geweest en was ook een soort postbode.
Ook een uitgestorven beroep.
Was een mooie tijd.
@Tijm, heel spannend als je als kind de kans krijgt om het postgebeuren van zo dichtbij te mogen volgen.
@Annelies en Basje, dit doet me denken aan lang vervlogen tijden!
@marian’ne m, ik kijk elke dag uit naar de postbode. Tot een aantal jaren geleden hadden wij altijd een vaste postbode die de post bezorgde. Helaas is dat niet meer.
@Elma, goede postbode in Duitsland.
@Elza, wij hebben hier nog een echte ouderwetse melkman! Dat zie je volgens mij niet zo vaak meer.
Geweldig!!! Wat een regeltjes hebben wij dan nu!! In het begin vond ik het erg leuk om met een touwtje er omheen een pakje te versturen. Dit mag al niet….. Wat een heerlijk verslag!!
Wat een leuke kaart! En ik zal in het weekend even naspeuren of het huisje met de diepe put er nog is, want wij knappen momenteel ons volgende huis in de buurt van Lochem op en Barchem is een steenworp verder. Barchem is nog steeds niet groot, wel veel boerderijen in de omtrek.
In het dorp waar ik kind was, was vroeger precies zo’n agentschap met een loket in de smalle gang. Het postkantoortje werd gehouden door een ongetrouwde broer en zus, Remmert en Daatje, beiden vèr in de 70!!
@ineke, dat zou leuk zijn als het huisje te vinden is.
Barchem heeft ‘slechts’ zo’n 1800 inwoners.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Barchem
Misschien krijg je wel direct antwoord als je in het dorp vraagt naar het huisje bij de diepe put.
Dit is een leuk log!!! Kennissen van mij in Belgie bewonen een vrijstaand huis met tuin. De brievenbus is zo’n ding op een paal bij het tuinpoortje aan de straat. Ze hadden een keertje zo’n medelijden met de postbode die toch maar door weer en wind de straat op moest, dat ze een bordje hebben laten graferen en op hun brievenbus hebben geschroefd: Dank U postbode!
Toen ik een keertje bij hen was viel me dat bij het binnenkomen in hun tuin natuurlijk op, en bij de eerstvolgende kerstkaart die ik schreef, schreef ik: Aan die en die in zus en zo bij Dank U Postbode!
En jawel, de kaart kwam aan. 🙂
@dijn, dit is ook een enig verhaal.
Nu hebben we al verhalen uit Nederland, België, Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk.
Zijn er nog verhalen over postbodes uit andere landen?
Ik verstuur veel post, maar schrijf altijd keurig het volledige adres op de envelop en dan gaat er nog eens een lading plakband overheen.
Er schiet bij mij op dit moment geen bijzonder verhaal te binnen… misschien later?
Wij speelden vroeger “postkantoortje” Zoiets als de oma van Tijm had. Als ik ooit oma wordt, zullen mijn kleinkinderen niet weten wat ik bedoel.
@Peti, niets is er leuker als een oma die verhalen uit de ‘oude doos’ kan vertellen. Je kleinkinderen zullen genieten!
Leuk, hoor! Na een dag afwezigheid door mijn werk is het echt een plezier om alle reacties op het log te lezen. Dank, allemaal.
En het zou geweldig zijn als Ineke zou kunnen achterhalen wat het ‘huisje bij de diepe put’ betekent.
Zelf woon ik aan de Lek en ooit heeft er een dijkdoorbaak van de rivier plaatsgevonden. Oude dorpsbewoners spreken over “de doorbraak” als ze het over dat punt van de dijk hebben:…. ach, die ken je wel, Rinus, die woont vlak achter de doorbraak……….
Misschien is de ‘diepe put’ wel net
zoiets?? Wie weet!
Leuk die oude kaartjes. Wel jammer dat de postkantoren verdwijnen. Het had toch wel iets statigs vond ik altijd. En ik herinner me ook nog dat in mijn kinder jaren de post 2x per dag kwam. Op kaarten zat een postzegel van 4 cent en op brieven 12 cent. Waar blijft de tijd!!!! Maar moderne tijden breken aan en dan veranderd er veel. soms ten goede en soms minder goed. Maar ja….econimie hé?
@Marijna, dat is een luxe om twee keer per dag post te ontvangen!
Ton bracht de post naar de buurman, die gisteren net verhuisd is. Heb je de Visie wel een verhuisbericht gestuurd? Ik heb het tegen de postbode gezegd, dus ze weten er alles van.
Elma
Josefien: dus de dijk was lek… 🙂
Ik herinner met het oude postkantoor in mijn geboorteplaats. Een statig gebouw met een draaideur, en hoge ramen. Als je binnen was, had je meteen aan de zijkanten nissen met een deur. Daar kon je zomaar bellen! En dan moest er een muntje in zo’n zwaar apparaat aan de muur. Het rook daar ook altijd wat apart. Naar papier en schoonmaakmiddel enzo. De vloer had wel wat weg van zo’n granieten aanrecht. Ik geloof dat je er ook nummers moest trekken. Er waren loketten, met glas, en hele rijen ervoor. Achter dat glas een mevrouw of meneer en daar weer achter zo’n muur met allemaal vakjes. Kassa’s hadden ze geloof ik ook.
Aan de buitenmuur stond boven die draaideur met gouden opbollende letters heel indrukwekkend POSTKANTOOR. Ik bekeek het altijd eerbiedig. Alsof de koningin daar woonde.
Gek, in één keer komt deze herinnering terug. Hoe oud zou ik geweest zijn? 4 jaar ofzo. Mijn opa en oma woonden in mijn geboorteplaats, want ik ben in hun huis geboren, en als we bij hen gingen logeren moesten we wel eens naar dat postkantoor. Vandaar.
Postkantoor, Nutsspaarbank,de apotheek, allemaal van die indrukwekkende gebouwen waar je je ogen uit keek.
En dan thuis naspelen met geduldige poppen op een rijtje.
In Belgie heeft de postbode ook een sociale functie. Zo had de nieuwe staatssecretaris voor overheidszaken uitgebreide gesprekken met de mensen van de Post over deze sociale rol van de postbode. De 50-plussers krijgen per dag een kwartiertje recuperatietijd, bijvoorbeeld om een babbeltje te doen met voorbijgangers of om bij een van de mensen op de ronde binnen te springen voor een kopje koffie. De postbode is vaak één van de weinige mensen die veel alleenstaanden dagelijks aan de deur krijgen. Postbodes brengen ook bij veel mensen het pensioen aan huis, het was niet ongewoon dat ze dan gelijk ook even naar de slager of apotheek werden gestuurd.
En als ik dit allemaal lees, dan denk ik ook aan dat mooie oude postkantoor in Utrecht.
Dan kwam je die grote hal in en dan liep ik naar links om “even” de postbus te legen.
Dat kon gewoon nog zonder sleutel, want “men” kende je.
Geweldige verhalen over postkantoren en postbodes! En ik kan me nog steeds niets bijzonders herinneren over post, postbodes of postkantoren!:-)
Daartegenover staat wel de schillenboer in mijn geheugen. Elke woensdagmiddag kwam hij met zijn kar door de straat en riep met zeer luide stem: SCHILLEN!
Of een man die luidkeels riep: “Konijnevelleeeeeeee.” In de jaren vijftig hadden veel mensen in ons dorp kippen en konijnen op hun erf of in een hok. Nu gewoon tuin geheten 😉 Na de feestdagen kwam er een kar langs die om de huiden kwam ophalen waarvoor je dan een klein bedrag kreeg.
En, wat dacht je van het oude Hoofdpostkantoor aan de Nieuwezijds Voorburgwal in Amsterdam. Aan de gevel mocht niets veranderd worden toen het van binnen verbouwd werd en waar nu Magna Plaza zetelt.
@Marianne, die man heb ik bij ons in het dorp nooit gehoord!
@eva, daar moet ik eens opletten als ik weer in Amsterdam ben.
Ik herinner me ook nog de scharensliep, die kon ook zo lekker gillen in de straat.
Of de marskramer met een soort koffer om zijn nek, die hij open kon klappen. Mijn moeder kocht altijd onderbroekenelastiek omdat ze medelijden met de man had omdat hij invaldide was. Ze zei wel dat hij duurder was dan de markt. In die tijd knapte nog wel eens regelmatig het elastiek of door de hitte van de kookwas dat de rek eruit ging. De onderbroeken werden dan weer netjes van nieuw elastiek voorzien, zelfs opgestopt. Tenten waren dat met kiergaten.
Bij ons kwam ook nog de melkboek met paard en wagen. Hij (Van de Goor) was in de buurt nog een van de weinige die zo rondreed. Ik herinner me nog goed zijn ‘handschoenen zonder vingers’ om het geld te tellen of de melk op te schrijven in een boekje met een gele kaft.
Of de bakker op de bakfiets. Hij was de eerste die met een echte bestelauto kwam. Bij onze buurvrouw bleef hij altijd nogal lang binnen… daarom moest ik voortaan van mijn moeder een halfje wit en een halfje bruin gaan kopen in de bakkerij zelf. Ik snapte het toen niet zo, maar ze zei dat ze geen brood wilde dat de bakker had aangeraakt op dat moment… Er was nog geen winkel, maar je kon wel achterom. Daar werd het met de jaren drukker en drukker.
Het postkantoor in ons dorp herinner ik me ook nog goed. Zo’n hele hoge balie waar je als kind heel erg tegenop keek. Ik moest regelmatig postzegels van 4 cent gaan halen.
@Marianne, ja de scharensliep die aan de deur kwam en mijn moeder die nooit openmaakte. Doet ze nu trouwens nog steeds niet!:-) Bekende mensen komen in het Brabantse land achterom. De voordeur blijft op de knip!:-)
Elastiek uit je onderbroek… vertel me wat. de elsatiek moest nog al eens vervangen worden.
Op woensdagmiddag kwam niet alleen de schillenboer voorbij, maar ook de groenteman met paard en wagen.
Wat is er toch enorm veel veranderd in een korte tijd!
Beste Berti,
Het is misschien wel wat laat om na anderhalf jaar een reactie te geven op de mooie kaart die in 1917 door Ditje aan “jongejuffr Jean Vos” in “het huisje bij de diepe put in Barchem bij Lochem” werd gestuurd.
De diepe put bestaat nog steeds en is 23 meter diep. De put is gelegen aan de Zwiepseweg 19 in Barchem. Op dit adres was een boerderij uit 1864 gevestigd en aan deze boerderij was een huisje (100m2) gebouwd.
In 1916 werd dit huisje en de boerderij door een 4 tal dames uit Rotterdam gekocht. het zou kunnen zijn dat de “jongejuffr Vos” familie van een van deze dames was. De kaart wordt tenslotte door Ditje uit Rotterdam naar Barchem gestuurd
Hoop dat hiermee een klein stukje van het geheim van de kaart is opgelost.
met vriendelijke groet, Rob Meuter
@Rob Meuter, dank voor deze interessante toevoeging. Maakt niet uit dat je de reactie nu pas plaatst. Je tekst ga ik in ieder geval toevoegen aan de log.
hallo Berthi, sinda kort heeft Staphorst en haar klederdracht mijn volle aandacht;graag zou ik in t bezit komen van kleding etc,maar weet niet waar ik moet zijn.Volgens mij ben jij aardig op de hoogte van alle ins en outs;kun je me helpen en zou je willen reageren?? Alvast bedankt! Met vriendelijke groet, Angre
Hallo Angre,
Je hebt al een paar reacties geplaatst en eerder reageerde ik daar als volgt op:
Ik heb je e-mailadres niet en je kunt het beste mij eerst een berichtje sturen via het mailformulier zodat ik je een persoonlijk berichtje kan sturen.
Het mailformulier vind je linksboven op mijn weblog. Ik hoop dat het zo duidelijk voor je is.
Groet,
Berthi