Gillian Vogelsang-Eastwood, directeur van het Leidse Textile Research Centre, kwam in contact met klederdrachtexpert Herman Roza. Herman weet ontzettend veel en nu hij op leeftijd is, wil hij afstand doen van een gedeelte van zijn collectie. In Leiden zijn ze hier dolblij mee. De verzameling vormt de basis voor een toekomstig kostuummuseum in Leiden met een permanente tentoonstelling van de Nederlandse klederdracht.
Op zijn zestiende raakte Herman Roza in de ban van de klederdracht. ‘Op een verjaardag bij vrienden van mijn ouders zag ik een foto van hun grootmoeder met een prachtige muts. Dat beeld liet me niet los. Ik vroeg of ik haar eens kon ontmoeten, maar ze was al overleden. Haar zus leefde nog wel en een afspraak was gauw gemaakt. Zo toog ik op een dag naar een dijkhuisje in ‘s-Gravendeel, waar ik me niet alleen kon vergapen aan een muts met gouden krullen, maar ook het hele verhaal erbij te horen kreeg. Onmiddellijk na de dijkdoorbraak in 1953 had de vrouw zich aangekleed in haar mooiste dracht en daarin was ze gered. Haar andere kostbare kleding ging verloren. Later kreeg ik van haar achternichtje de vergulde krullen en bij een antiquair heb ik er een muts bij gekocht. In dat dijkhuisje begon het, zonder dat ik wist dat het begonnen was.’ Sindsdien reisde Herman Roza heel het land door op zoek naar mutsen en bijbehorende kostuums, maar vooral ook naar verhalen. ‘Die zijn vaak boeiender dan de dracht zelf.’
Bron: Cultuurbericht
Het Prins Bernhard Cultuurfonds Zuid-Holland droeg 2000 euro bij voor de aanschaf van de collectie Roza.
Herman Roza heeft een immens grote verzameling klederdrachten. Zijn woning is werkelijk tot de nok gevuld. Het is niet alleen de kleding die interessant is, maar met name de verhalen die Herman erbij vertelt. Menigkeer heb ik tegen hem gezegd dat hij de verhalen vast moet leggen. ‘Dat moet een ander maar doen’, hoorde ik altijd. ‘Ik heb geen tijd en te weinig energie’, was steevast zijn antwoord. Gelukkig is daar Gillian Vogelsang die deze taak nu op zich neemt. Bij de aankoop van elk kledingstuk wordt het verhaal voor de volgende generatie op papier vastgelegd. Ik ken de bijzondere collectie van Herman Roza en ben eveneens dolblij dat een gedeelte van zijn collectie terecht komt bij het Textile Research Centre en in de nabije toekomst in het nieuwe kostuummuseum in Leiden.
Op de foto zie je een Marker mannenhemd uit de collectie van Herman Roza, vermoedelijk uit de achttiende eeuw. Onderaan de split zijn ‘huismerken’ geborduurd. De boord is afgewerkt met muizentandjes. Hier komt de uitdrukking ’tot in de puntjes verzorgd’ vandaan. De initialen van de eigenaar zijn OC.
In het Leidse stadhuis is tot en met 3 januari 2008 een tentoonstelling te zien van traditionele hoofdkapjes, die in de negentiende en twintigste eeuw in het Rijnland werden gedragen.
Ben je toch in Leiden dan kan je tot en met 27 november 2007 in Galerie Zône een expositie van Nathalie Muller gaan bekijken. Nathalie Muller zoekt in bestaande materialen en technieken naar de mogelijkheden een eigen handschrift te ontwikkelen. Dit leidt tot experimenteren, het zoeken naar de grenzen van wat mogelijk is en het aftasten van verschillen en overeenkomsten tussen de textiele en grafische processen (etsen en zeefdrukken). Textiel blijft hierbij inspiratiebron en uitvalsbasis.
Het lijkt me moeilijk afstand te doen van iets wat je zo na aan het hart ligt. Wat fijn dat er op deze manier veel mensen van deze collectie kunnen gaan genieten.
Wat een mooi manchet, zo fijntjes !!
Bijzonder dat deze meneer al als jonge jongen zo geboeid is geraakt.
En wat een verhaal van de zeeuwse dame.
Mooi dat de collectie zo bewaard blijft met de bijzondere verhalen erbij.
Wat leuk dat Nathalie zich door handwerk laat inspireren.
Het grappige is dat wanneer ik grafische kunst zie op bv Jugendstil boekomslagen ik dan juist zin krijg om dat te borduren.
Ik ben “weg” van dat mooie hemd, en wat een fijn verhaal weer , Gelukkig dat mensen beseffen dat zo een collectie bewaard moet blijven
Gelukkig dat deze enorme collectie bewaard zal blijven, maar vooral dat de bijbehorende verhalen nu toch nog op schrift gesteld kunnen worden, dat zou zo’n verlies zijn geweest nu Dhr Roza er zelf geen energie meer voor heeft. Geweldig dat al dat moois nu voor een deel ook voor publiek te bezichtigen zal zijn. De tentoonstelling van de hoofdkapjes moet prachtig zijn gezien het fotootje dat ik via de link zag. Bij Nathalie Muller zag ik ook al heel mooie dingen voorbij komen. Een dagje Leiden lijkt me heel erg leuk.
prachtig klederdracht,fijn dat iemand dat bij leven wegschenkt met bijpassende verhalen..
Waarschijnlijk is dit Marker mannenhemd uit de achttiende eeuw. Onder aan de split zijn ‘huismerken’ geborduurd. De boord is afgewerkt met muizentandjes. Hier komt de uitdrukking ’tot in de puntjes verzorgd’ vandaan. Op merklappen zie je af en toe dat er een randje muizentandjes is geoefend. De merklap is nooit helemaal rondom met deze muizentandjes afgewerkt. Alleen een klein randje.
De initialen van de eigenaar zijn OC.
De knopen zijn ook zo mooi!!!!
Wat fijn dat zo,n collectie in goede handen komt. Wat is er nog veel te zien en vooral te leren. De verhalen achter elk stuk zijn net zo belangrijk. Het verhaal dat je moet vluchten voor het water en dan je mooiste kleren aantrekt, nu is het bewaard gebleven.
Het raadsel van het verkeersbord in hartvorm is opgelost, toen ik een foto wilde maken was het bord weg. Het was een bord speciaal geplaats door de Hartstichting en stond er maar tijdelijk.
Elma
Een helegoeie tip, Berthi, daar ga ik op af. Alles wat met klederdracht te maken heeft, blijft mij boeien. En ik kan mij voorstellen dat je een verzamelaar wordt van streekdrachten, er is nu nog veel te koop. De verhalen zijn natuurlijk een schitterende aanvulling.
Ook ik smul hier van,lag net aan de antieke mutsjes te denken,die we bij Elma nog eens zullen maken.Dan komt Berthi ook nog met zulk een mooi verhaal over antieke kleding.Bedankt.
Was even nieuwsgierig waar Richard op reageerde. Ik kwam bij de sjaal van Eline terecht. Berthi is dat je dochter, wat een schatje, om trots op te zijn. Lijkt ze op haar moeder?
Elma
@Elma, ja, dat is Eline! Ze lijkt niet zo op haar moeder! Net als Thijmen heeft ze een iets getinte huid. Dat hebben ze van hun vader die in Soerabaja is geboren en waar hun opa vandaan kwam. Maar ja, laatst zei iemand dat Thijmen qua uiterlijk op mij lijkt! Ik weet het niet. Een ander kan dat veel beter zien.