Modepaleizen 1880-1960

In het Amsterdams Historisch Museum is er tot en met 26 augustus 2007 de tentoonstelling Modepaleizen 1880-1960 te zien. Modepaleizen als Gerzon (1892), Maison de Bonneterie (1907), Hirsch & Cie (1912), Metz & Co (1891) en de Bijenkorf (1914) worden belicht. De expositie geeft een beeld van de Amsterdamse modehuizen, beschrijft de opkomst en de sfeer van het winkelen en de ontwikkeling van de mode in de loop der jaren.

Tot 1880 kleedde een kleine groep welgestelde dames zich volgens de laatste mode. De meeste mensen hadden er geen geld voor. De rijkere dames hadden huisnaaisters of ze kochten japonnen in Parijs. Zodra de modehuizen in Amsterdam verschenen, kwam confectiekleding in opkomst. Deze modehuizen werden bezocht door een select publiek. Het zal tot halverwege de twintigste eeuw duren voordat de modehuizen toegankelijker worden voor een breder publiek. Met de opkomst van de jongerencultuur in de jaren vijftig, kregen de modehuizen het moeilijk. Een aantal moesten hun zaak sluiten en andere modehuizen pasten zich aan. Anno 2007 is het shoppen in ons leven niet meer weg te denken.

Bij de tentoonstelling is het boek Modepaleizen in Amsterdam 1880-1960 gepubliceerd. Het beschrijft de opkomst en sfeer van het winkelen, de verleiding van de betoverende etalages en natuurlijk de ontwikkeling van mode in deze periode. ISBN10: 9068684418 | ISBN13: 9789068684414 Prijs € 19,90.

Ik ben benieuwd of jij een mooie herinnering hebt aan je eerste bezoek aan een modehuis?

Bij Artisjok vond ik onderstaand videofilmpje. Oud-moderedactrice van Elsevier, Constance Wibaut (86), en de oud-moderedactrice van het Algemeen Handelsblad, Eva Pennink (96), bezoeken de tentoonstelling Modepaleizen 1880-1960 in het Amsterdams Historisch Museum.



43 gedachten over “Modepaleizen 1880-1960

  1. Oh, Bertie wat leuk! Deze bewaar ik voor de vakantie. Dat is één. Hirsch en Gerzon bestaan niet meer (ik weet nog wel waar ze in Amsterdam zaten, oef, oud), maar de andere nog wel. Van Maison de Bonnetrie verwacht ik elk jaar weer dat ze hun deuren moeten sluiten. Wat een ouderwetsheid. Metz en De Bijenkorf zijn goed met hun tijd meegegaan. Gek he?

  2. p.s. je filmpje is niet zichtbaar, maar misschien vindt de computer het te laat…ik ga maar naar bed. 🙂

  3. Berthi, wat een jeugdsentiment!! Toen ik in 1961 naar kostschool (MMS in Nijmegen) ging, kocht mijn moeder mijn uitzet (lakens, handdoeken, servetten en vingerdoekjes, ondergoed, sokken etc. bij Gerzon. Ook mijn kleding (ik herinner me jurkjes en jassen) kochten we daar wel. Die gingen dan door naar nichtjes, als ik eruit groeide. En weet je, dat ik nu, ruim 45 jaar later nòg een aantal van die handdoeken en lakens gebruik?!! Dus het was wel kwaliteit. Het gaat nu wel slijten, voornamelijk door de wasdroger.
    Over kostschool: afgelopen zaterdag was er een mini-reünie. Er waren ong. 80 dames bijeen. Het was voor mij de 1e keer na 41 jaar, en ik zag 4 klasgenoten terug. Wat een
    enorm plezier! En, al is er “een leven overheen gegaan” we waren na 5 minuten weer als vanouds bezig met praten en plagen!

  4. Berthi wat heb je weer een leuk onderwerp tevoorschijn gehaald .
    Allemaal dingen uit de OUWE DOOS daar zijn we dol op .
    Bijna iedereen heeft nog een vrije dag dus tijd genoeg om er uitgebreid over in discussie te gaan . Of toch niet allemaal aan het meubelboulevaarden ?( op met dit werkwoord naar de nieuwste van Dale , of toch maar niet en is het een eendagsvlinder )
    Nou de mode paleizen die je even noemt , daar was het nog eens winkelen .
    Bijenkorf en Bonnetrie en ook nog even Gerzon en Metz & Co , allemaal in den Haag daar kwam ik heel erg graag .
    Bijenkorf daar kwam ik zeker elke week een keer , wat kon je daar altijd iets bijzonders vinden en op velerlei gebied .
    Handwerken en stoffen , keuken handigheidjes , de boeken afdeling , tijdschriften en een mooie mode afdeling .
    Bijna op elke etage wel een koffie bar of hoekje , restaurant , het was er goed toeven .Soms met vriendinnen of collega,s , maar ook wel heel vaak alleen .Dat vond ik helemaal niet erg . En alleen in het restaurant zitten , nou als je er smakelijk eet en drinkt en je hebt net een paar fijne tijdschriften nieuw gekocht .Zo kon ik het wel een tijdje uithouden .Uitrusten op je gemakje en dan nog huiswaarts met de tram en wat had ik dan veel te vertellen .
    Bonnetrie niet zo in mijn route , maar dit adres werd vaak wel in mijn planning opgenomen .
    Prachtig linnengoed , mooie tafelkleden en servetten .Mode afdeling altijd apart tegen kersttijd mooie sfeer decoraties .
    En ook daar een heel gezellig restaurant .
    wat is er fijner om dan na leuke aankopen daar je te goed te doen aan een lekkere hap en drank ( nou ja ik bedoel wel gewoon Koffie of Thee !)
    Ik hou op met alles op te noemen want al die uitstapjes zijn nu wel voor mij voorbij , maar ik zie me er weer rondwalen en na de rust in het restaurant weer blij naar huis .
    Het is wel weer een lange wandeling geworden zoals altijd .
    Ben nu wel erg nieuwsgierig geworden naar jullie belevenissen in al die mooie winkels .
    En o die reclame plaat vind ik echt super .
    Ik kan er werkelijk NIET aan beginnen , maar ik zou ze zo willen sparen .
    Heb wel veel kaarten met oude super leuke reclame , en och daar ben ik ook al erg blij mee .

  5. Voor wie er nog nooit is geweest bij de Bonnetrie in den Haag alleen al even voor het interieur moet je er een kijkje gaan nemen . De mensen van Het Gilde die rondwandelingen organiseren nemen de Bonnetrie ook altijd op in hun route .
    Het Hof kwartier , dwalen door de oude straatjes achter Het Paleis .
    O stad met zoveel geschiedenis , o stad met onze koningin , . . .wie gaat er verder ?

  6. Het filmpje kon ik zien .Leuk die dametjes over deftige winkel verhalen !

  7. Herinneringen….o ja…..in Groningen was eind jaren ’50 begin ’60 van deze modehuizen alleen Gerzon vertegenwoordigd, maar daar kreeg ik dan ook 2 maal per jaar een nieuwe ‘zondagse’ outfit (naar ik later begreep vaak mede-gefinancierd door mijn grootvader!). Moeder droeg nog een mantel, hoed en bijpassende schoenen/handschoenen/tas…..
    Eénmaal per jaar reisden we naar Amsterdam voor een bezoek aan de oogarts mw. van Emden Andres (mijn vader en zus hadden/hebben een bijzondere oogafwijking, die ik ook geërfd had kunnen hebben…gelukkig niet) en daar hoorde een bezoek aan de Bijenkorf en Maison de Bonneterie bij: sprookjeswerelden in mijn kinderogen!
    Ik ga zeker een bezoek brengen aan deze expositie…..misschien komt het sprookjesgevoel even terug!

  8. Oorzaak en gevolg… Toen in 1972 het in het Nederlands vertaalde boek ‘Kantklossen’ uitkwam werd ik gevraagd om kantklosdemonstraties te geven aan de hand van dit boek. (Zweedse kant, ‘Vadstenakant’.) Ik kwam terecht bij de Bonneterie in Den Haag, Amstelveen en Amsterdam. Zij zouden ook alle materialen gaan verkopen, garens, patronen enz. Het waren heel erg leuke dagen en er kwamen veel mensen op af. In Amsterdam kwam een dame naar mij toe en zei: ‘Ik moet een villa leegruimen in Aerdenhout en ik heb een heleboel kantklosspullen. Ik neem aan dat u geïnteresseerd bent. Zou u kunnen komen kijken?’ Ik ging er natuurlijk naartoe en mocht alles meenemen. Door de jaren heen heb ik allerlei mensen blij kunnen maken met verscheidene echt oude dingen. O.a. een mapje met kleine staaltjes gekloste kant die gemaakt waren door nonnen in Konstantinopel! Nu heb ik recent iemand daar heel blij mee gemaakt. De sfeer was goed en gezellig en ik heb er hele prettige herinneringen aan.

  9. herinneringen aan Gerzon en de Bijenkorf. Daar kocht mijn moeder en daar kwamen mijn kleertjes vandaan. Bij de Bijenkorf ( in Rotterdam) had je vroeger een tearoom. Soms gingen we daar zitten met oma en mijn moeder en dan namen zij een thé complet en wij kregen iets voor kinderen op een bordje. Wat een feest, echte knaloranje ranja met rietje, zo’n vogeltje van papier wat je om kon klappen en dan vouwde het uit in mooie kleurtjes, een klein ijsje in opeetbaar bakje met gekleurde korreltjes bovenop, een klein rolletje snoep of een mini reepje en daar zaten mijn zus en ik dan “uren” van te genieten, slokje ranja, hapje ijs 😉 Oma en moeder hadden een zilveren theepotje, hotelzilver.
    toen we groter waren kwamen we daar nog steeds maar dan kregen we twee kroketjes met wit brood. Ook zo feestelijk toen.
    Altijd zochten we naar een plekje bij het raam, want de tearoom was boven en dan kon je zo leuk over de Coolsingel uitkijken.
    de Bonneterie past denk ik beter in Den Haag dan in Amsterdam.

  10. Geen deftig oud modehuis voor mij…; in Indonesie hadden we een kleermaakster. Je ging er met bijvoorbeeld lappen batik heen, zij had staaaapels plaatjesboeken en dan bestelde je dit of dat. Of je ontwierp zélf iets, dat kon ze OOK, jouw ontwerp maken. Met ‘je’ bedoel ik: Ibu.
    Heb ooit voor een bruiloft een okergeel mantelpakje met kokerrok van Kenzo gekocht, met geelgoudkleurige bolle knopen, heel deftig en chique, ergens in Groningen. Ik meen dat de rok ook nog es een verleidelijke split had. Dat is nu alweer 16 jaar terug.
    Een schitterende zwarte blouse eronder: Met een ‘halsband’ van dat zwarte stof, daaronder een klein open driehoekje waar je je huid doorheen zag en dan kwam de rest van de blouse. De enige (noodzakelijke)versiering aan de voorkant: Twee zakjes voor op je borst, om e.e.a. toch discreet te houden, want je kon er geen bh onder dragen. Als je omdraaide kwam de eigenlijke clou:
    De vrij losse blouse had een open rug tot aan je middel. In die open rug viel een waterval van zwart kant als een soort nonchalante shawl, die dan links en rechts aan die ‘halsband’vast was gemaakt.
    Daarop droeg ik een zwarte toque (hoedje).
    Of die blouse ook van Kenzo is, weet ik niet meer. Ik knip die labeltjes er altijd uit, want die kietelen.
    Toen had ik nog die droommaat van 38 en dit ensemble stond very sophisticated. Het pakje heb ik aan Ibu gegeven, want ik pas er met de beste wil van de wereld niet meer in. (Toch maar eens Sonja-en…) Misschien heeft Ibu het nog en kan ik het terugvragen voor als Anne wat dikker wordt. Is van die kwaliteit en stijl: dat kun je over 100 jaar nog dragen.
    Voor de rest: ik voel me heerlijk op zomerse dagen in alleen een sarong. Die draag ik dan thuis. Peet en ik lopen het liefst very very casual. Ik heb wel een rits colbertjes (zwak van mij), zijden shawl erop en ik kan ergens met goed fatsoen verschijnen. Als Peet in functie is, wil hij wel eens netjes verschijnen: dan blijven mijn ogen hangen.
    Ik loop nog in pyamabroek rond (lekker luierdagje): een zeer versleten legging met gaatjes op de knie en op de kont. Maar hij zit zo lekker. Daarop een oud-Tshirt van Peet.
    En nu ga ik douchen en mij toonbaar maken. Zie er niet uit: een insect heeft mij gestoken en mijn linker ooglid hangt als een log zwaar gordijn over mijn blikveld.
    Ik word, zoals het filmpje zegt, waarschijnlijk al bij de deur door de portier van zo’n modehuis tegengehouden: Vort jij! Dit is voor FATSOENLIJKE mensen!

  11. Ha,ha,ha! “Mode is altíjd alleen maar voor schattige jongemeisjes!” Wat heb ik gelachen over de o zo ware uitspraken van deze twee dames in het filmpje. De bitterheid waarover zij spreken doe ik mezelf niet aan en ga gewoon shoppen bij winkels met grote maten en dan wéét je tenminste dat je een matrone bent en er gewoon mag zijn! Dan kijk ik met genoegen naar die schattige jonge meisjes met die mooie mode aan en geniet van wat er weer wordt ontworpen. Die tentoonstelling staat al een tijdje geboekt voor mij en vriendin Ineke. Heb er heel veel zin in.

  12. @Marcella, wat leuk, ik heb precies dezelfde “tearoom” herinneringen, maar dan aan Nijmegen (V&D), waar ze de eerste muziekautomaat met zo’n aapjesorkest erin hadden. En in Utrecht kreeg ik ook altijd “broketjes” met brood. Ik neem het nu nog vaak, voor “old times sake” en het smaakt me nog altijd prima. Thuis eet ik het nooit, maar samen met dochter of vriendin op stap, vind ik het nog steeds “uit-lunchen”.
    En in Sinterklaastijd naar de Bijenkorf in Amsterdam, waar de Pieten van boven naar beneden “klommen”. Met mijn eigen kinderen heb ik dat ook nog dikwijls gedaan, een dagje Amsterdam: Bijenkorf, eten in het voormalig Weeshuis met Goliath-beeld en het Rijksmuseum. Amaryllusbollen kopen op de bloemenmarkt bij de Munt en hollen om de trein weer te halen. Memories….

  13. B-ness: ik vind die catalogus van Gerzon: Zjewéllldig!!! In die stijl schilderde Modigliani trouwens, vééééél te vroeg gestorven schilder (MontMartre Parijs, Italiaanse oorsprong). Peet en ik zijn wég van hem. Hebben zijn graf nog ooit bezocht in Parijs, en dat van zijn geliefde met hun kindje.
    Over modehuizen: telt een bezoek aan Harrods in London ook mee? En de hedendaagse Bijenkorf in Maastricht? Zal wel niet.

  14. Toen ik 7 was vertrokken wij naar de Ned Antillen, mijn moeder en oma gingen in A’dam zomerkleren kopen (het was febr.)Volgens mij is dat het moment dat ik in totale extase raakte van de prachtige jurkjes die zij voor mij meegenomen hadden, ik weet nog precies hoe die eruit zagen. Later herinneringen aan Gerzon en de bijenkorf, van mijn allerleerste verdiende geld er een jurk voor de kerst gekocht (van zijde!! totaal onpraktisch). Nog later met vriendinnen en baby’s in de wandelwagen naar de Bijenkorf, mariakaakjes onder handbereik voor als ze lastig werden. Wij keken vooral veel, om dingen na te maken, want geld was schaars en wij lachten om al de “”oude”dames, die op hun gemak winkelden! Nu zijn wij zelf zover, moeten er ook nog altijd om lachen als wij koffie drinken in de Bijenkorf!

  15. Matthijs heeft het een en ander veranderd zodat (bijna) iedereen het filmpje kan bekijken. Het is de moeite waard om deze twee oudere dames te horen praten over de sjieke modehuizen.
    Ik ga zeker deze tentoonstelling bezoeken. Gelukkig duurt de tentoonstelling nog tot en met 26 augustus.
    Wat een enige verhalen vertellen jullie!! Echt genieten!
    Fransica R, ja, ook ik kreeg maar twee keer per jaar een nieuwe ‘zondagse outfit’. In het begin droeg je de nieuwe kleren alleen op zondag, maar vrij snel ging dat over naar de doordeweekse dagen.
    Wij gingen, mijn moeder en ik, twee keer per jaar op de fiets (ik woonde in een dorp) naar Eindhoven en brachten een bezoek aan Hout Ververgaard, een modezaak met kwaliteitskleding. Mijn nieuwe kledingset moest lang meegaan en daarvoor ging je naar een goede modezaak.
    Later heb ik als 15-jarige vakantiewerk gedaan bij deze zaak. Verkoopster op de afdeling voor kinderkleding. Zodra het ’s middags rustig werd in deze zaak, vertrok ik naar de kelder om daar midden in de zomer de winterjassen te voorzien van de prijskaartjes. Heet, erg heet was het daar!!
    Gerrie, nog niet zo erg lang geleden ben ik de Bonneterie in Den Haag binnengestapt om daar eens een keertje rond te neuzen. Het gebouw en het interieur vond ik veel mooier dan de toch veelal zeer klassieke kleding.
    Eva, wat een prachtige en bijzondere herinnering heb jij aan de Bonneterie. Volgens mij moet het een eer geweest zijn om kantklosdemonstraties te mogen geven in deze modezaak!?
    Marcella, een theepotje van hotelzilver… mooi, mooi. Voor dorpelingen, zoals wij waren, was de randstad een andere wereld.
    Ineke, gezellig om na al die jaren je oude vriendinnen weer te ontmoeten.
    Dijn/audrey, heerlijk dat sommige kleding zo tijdloos kan zijn. Enne… geniet van je luierdagje!
    O, vertel, vertel over Harrods in Londen en de Bijenkorf in Maastricht!! Daar komen wij niet zo vaak!! (^_^) (^_^)
    Corrie, het heeft veel voordelen dat er zoveel veranderd is in de mode.

  16. Het eerste ligt niet naast de deur. Het tweede ietsje dichter: station, rechtdoor lopen (even bonbons snoepen bij Friandise aan je linkerhand) (Die native-art winkel vlak ervoor in de Rechtstraat bewaar je maar voor de terugweg), brug over, rechtdoor lopen: BENGGG: Bijenkorf. Afstand vanaf station plm. 10,12 minuten lopen als je de winkeltjes links en rechts van je negeert.
    Harrods: Jaaaah, hoe moet ik dat omschrijven. Dat is een walhalla. Misschien dat de eigenaar Al Fayed (vader van de toenmalige lover van Lady Di: hun portretten pontificaal in een etalage met zo’n gedrapeerde doek in plooien vlak bij een van de ingangen)de inrichting alweer veranderd heeft hoor, maar toen ik er was: warm ecru/beige marmeren inrichting met Egyptische motieven en beelden erin uitgehakt, zomaar langs de roltrappen bijvoorbeeld. En je kunt er ALLES kopen. Noem een woord en een bedrag en het is er of ze bestellen het voor je.
    Ik weet dat het verkopend personeel IEDERE dag een peptalk krijgt van iedere floormanager, om de klant zoveel mogelijk koning te laten zijn. Er winkelen dan ook veel royals. En Arabieren. En Aziaten. En filmsterren. En 1 keertje ikke. Voor de VIPS is er mogelijkheid om als de winkel (winkel is een te mager, uitgehold woord voor dit soort plaatsen…) dicht is, ongestoord en privé te winkelen. Ons koningshuis winkelt er ook graag.
    Ik nam er een heel klassieke speld vandaan. Eigenlijk is het een heren dasspeld (ik val op herendingen), maar ik draag hem op net onder de sluiting van een hooggesloten overhemd van Peet, zo bij de kraag bedoel ik, of op een hoge trui, onder mijn kin.
    Dat vind ik een mooie plek voor een broche. Een broche links dragen vind ik ZOOOO afgezaagd. De speld ziet er zo uit: smal en langwerpig dus, in drie vakken. Het middelste in saffierblauw en de twee buitenste zijn gewolkt grijs. Heb hem al tijdje niet gedragen trouwens. Ik geloof dat om dat blauwe nog heeeeel kleine schittersteentjes zitten: strass? Je ziet het amper, maar het geeft een kleine schittering. De boel is gevat in een dun zilveren frame. Heel onopvallend, en daarom viel mijn oog erop.
    Iets moet iets tóevoegen aan je eigen waarde. Tegenwoordig zijn er dingen die zóveel aandacht vragen dat de persoon die het draagt domweg niet meer bestaat. Ik vraag me wel eens af hoe dat voor die modellen moet zijn: je bent mooi of je hébt wat, en toch kijkt iedereen uiteindelijk alleen naar het model, of hoe soepel een stof valt, naar de snit, naar de afwerking van het kledingstuk. Van de andere kant: soms zijn modellen zó beroemd dat dát weer de overhand krijgt.
    Ik moet zeggen: ik houd daar wel van, zo af en toe lopen of winkelen in een mooi interieur. Had ik in Parijs ook.
    Het is alsof de werkelijkheid buitengesloten wordt, zorgen of alledaagse dingen achter die zware deuren blijven. Je kleedt je er ook op en je gaat rechter lopen. Alsof je er heeeeeel thuis bent. Eventjes dan, hahaha.
    Ik ben wel eens in kapperzaken of modewinkels geweest. Eén stap binnen, en dan valt er zo’n hautaine, kilkoele gifsfeer over je heen. De verkoopster is daar de koningin of keizerin, en ze heeft zo’n air over zich alsof het je TOEGESTAAN wordt haar mat te belopen. Dan ben ik zo weg. Ik kan het OOK hoor, zo’n houding aannemen, maar ik pas daarvoor.

  17. Bijenkorf Maastricht staat op mijn lange lijst van doedingen!!
    Harrods…. misschien ooit en dan waarschijnlijk alleen om te kijken, mijn portemonnee zal zeker niet voldoende gevuld zijn voor zo’n zaak van formaat!! Maar kijken, kan ook erg leuk zijn… de winkelende mensen zijn al de moeite waard om in de gaten te houden! (^_^) (^_^)

  18. @dijn/audrey: toen ik nog in Parijs woonde, ontmoette ik vaak die hautaine blik. Eerst maakte ik me dan uit de voeten. Later bedacht ik me, dat ìk toch degene ben, die zorgt dat zij iedere maand haar chèque krijgt, waar ze de métro van kan betalen, haar stokbroodje van koopt etc. En dat de klant dus eigenlijk zéér koning(in) is, oftewel: ik heb geld in mijn knip en jij, kille juffrouw, moet het er uit zien te krijgen, lekker puh ;p

  19. Ineke: toen ik pas in Parijs werkte kreeg ik een opmerking over mijn frans, dat nog van schoolniveau was. Soms zijn Parijzenaars onbeschoft.
    Ik keek hem aan, met zo’n hautaine blik (jaaa, kan ik ook, schreef ik toch):
    Spreekt U NL? Nee? Spreekt U Engels? Nee? Spreekt U Duits? Nee? Spreekt U Maleis? Nee? Spreekt u paar woordjes Spaans? Nee?
    Ik wél. En nu probeer ik Uw taal te spreken.
    En toen draaide ik mij op mijn hoge hakjes om.
    LADIDI LADIDA!

  20. B-ness: Gewoon op je Doedinglijstje zetten: Harrods. En neem centjes mee voor een lekkere koek, die je daar ook kunt krijgen.
    Of voor een das of sjaal. Krijg je daar ook. Wél tegen een iets duurdere prijs dan bij de Zeeman, maar de kwaliteit is er ook naar.
    Ibu, mijn moeder zegt altijd op zijn Surinaams: Kom, we gaan onse oogjes wassen hoor! (= kijken kijken maar niet kopen).

  21. Denk net aan de taart juffrouw ( BIJENKORF )die met een hele grote taart bak gedragen net als de pinda Chinees van vroeger , wie kent dat nog ? De taart bak met glazen deksel , vraag ik me af . Dat zal toch wel zij liep rond in het restaurant of op verzoek kwam ze langs en kon je een taartje bij haar uitzoeken . Dat deed ook Mieke ( taart juffrouw ) die bij ons op dezelfde etage woonde samen met haar vriendin .En op die etage , bij heel lieve mensen daar begon ons eerste woonbegin .
    Ben benieuwd of iemand zich ook nog zo,n taart juf kan herinneren .
    Dit taart verhaal was ik al in de ochtend begonnen net na de andere schrijfseltjes van mij .
    Intussen heb ik ergens met beverige stem meegezongen en was nog ook nog in een kerk juist over de grens in Duitsland .Als je daar eenmaal bent wat doe je dan , natuurlijk kwam ik toen bij Arte ( Dtsl.cultuurzender ) en was er net op tijd .Ik zou willen dat jullie het allemaal hadden gezien , een prachtig familie bedrijf een heel oude weverij in Schotland /Hebriden .
    Een streng Protestantse gemeenschap op Zondag 2x naar de kerk .
    Het prachtig Harris tweed , eigenlijk bedoeld voor degelijke costuums , krijgt ook nog een andere bestemming .
    En ze laten het zien in de winkels waar al die mooie en nieuwe artikelen verkocht worden . Echt prachtig tassen , de verscheidenheid aan modellen . En niks geen saaiheid , zo mooi ik zou er zo een van willen kopen . Een daagje uit met tas uit Schotland en dan weer een gehaakt model van Marian’ne . Weer nieuwe ideeen om Harristweed om te toveren in iets bijzonders , dat werd een hele collectie knuffel dieren , o ze waren zo mooi .
    Al deze artikelen kunnen zo verkocht worden bij de Bijenkorf bijv .
    Dit berichtje stond lang open , zoals Juul dat dan noemt , en inmiddels las ik jullie verhalen . Wat mij wel opvalt iedereen kwam langs in tearoom of restaurant .
    Als er toch wat te smikkelen valt !
    Ik zie Dijn in geel mantelpak voorbij gaan en dat verleidelijke split !
    Die zwarte bloes die stond haar goed en aan de achterkant zeer geraffineerd uitgedacht een split zo ver en o dat driehoekje vind ik een prachtig detail , daar houd ik van .
    Het verhaal van Eva daar was ik dicht bij , want ik zou een kantklos kussen kopen en had er lange tijd een geleend .
    Ik weet niet hoe precies en kwam te laat , want de Bonnetrie zou geen kantklos kussens en aanverwante artikelen meer verkopen .
    Al jullie verhalen waren weer prachtig een goed aangedragen plan van Berthi voor deze dag !

  22. Berthi mensen kijken is zo leuk en helemaal gratis .
    Al die gezichten wat een verschillen en sommige echte zuurpruimen ook zorgelijke uitdrukkingen , je kunt er heel wat verhalen bij bedenken .
    Af en toe zou ik heel hard willen roepen alsjeblief niet zo.n zuur gezicht !!!!!

  23. Goh, wat maakt deze log veel tongen los zeg! Erg leuk al die herinneringen.
    @Marcella, ook ik ken de Bijenkorf in R’dam.Ik liep er altijd doorheen, maar kocht er erg weinig. Vond het veel te duur!
    Later wel in de lunchroom, als het kon bij het raam, uitzicht Cinerama!!
    @Gerrie, taart juffrouw ken ik niet. Misschien was het voor mijn tijd!
    @Corrie, ook ik trek me niks aan van de grote maat. Wij hebben hier twee leuke winkels voor dames met grotere maten !
    @Audrey, wat een verhaal over Harrods! Prachtige winkel is dat. Alleen in rond gekeken, maar kopen ho maar. Haha…
    In Rotterdam hadden ze ook een Gerzon.Maar daar ben ik in mijn herinnering nooit in geweest. Mijn moeder naaide alles zelf.
    Zo goed, dat mensen dachten dat het gekocht was. Mijn ouders hadden vrienden, die een eigen zaak hadden. Zij moest van haar man altijd bij Gerzon haar kleding kopen. Laat zij nou de kleding van mijn moeder véél mooier vinden? Maar ja, je moet je stand ophouden hé! Het gaat soms vreemd in de wereld.
    Verder eb ik genoten van jullie mooie verhalen.

  24. Wat een leuk filmpje en de uitspraken van die twee dames: pang, in de roos!
    Ik heb het niet zo met mode, vind wel veel dingen mooi om te zien, maar betrek mode eigenlijk niet op mezelf. Ik ben meer voor de woonmodellen, kleren die lekker zitten en zeker niet knellen of op andere manieren hinderen.

  25. Ik vlieg even snel langs. Het is niet meer bij te benen al de interessante ellelange verhalen. Ga weer even handwerken :-))).
    Weet niet of ik ooit in een écht modehuis ben geweest ? Heb niks met mode ;-)).

  26. Nog even, niet alleen het log is zo heel erg mooi, maar ook alle reacties, fijn om ook Eva weer eens te mogen begroeten. Ik heb zo heerlijk alles zitten lezen en wat een interessante mensen wonen er toch in onze web-log commune. Het gaat niet altijd alleen maar over handwerken, maar daarover is gelukkig toch vaak genoeg iets te lezen. Ik vind het heel erg leuk dat de person en achter de verhalen ook iets duidelijker naar voren komen, de logs krijgen daardoor voor mij nog meer diepte.
    Wat de woonmodellen van MaRia betreft…ik ben het daar helemaal mee eens, heb genoeg net spul voor buiten de deur, maar als ik de kans krijg hul ik me in een huispak die ik minstens 10 jaar geleden bij Wehkmap besteld, een zwarte tricot broek en dito t-shirt met lange mouwen en daarover een lang mouwloos vest ook zwart. Over kwaliteit gesproken, dat pak heeft bijna nooit een dag in de kast gehangen, werd tijdelijk zelfs als pijama gebruikt en ik heb stad en land afgebeld om zo’n pak nogmaals te kunnen kopen, maar ze bestaan gewoonweg niet meer. Ik vrees voor de tijd dat het zo doorzichtig wordt van het verslijten dat ik het niet meer kan dragen voor mijn fatsoen. Ik denk toch echt dat ik het zelf moet gaan namaken, terwijl ik mezelf heb beloofd dat ik nooit meer kleding voor mezelf hoef te maken :- (

  27. Voor ons geen sjieke tearooms of kleding van de Bijenkorf of Gerzon. Zelfgemaakte kleding met lapjes van de markt of uit oude kleding, grote mannenbloesen of van aangerimpelde rokken. Bolletjes garen van de 3 suisses of in de reclame bij de Hema of V&D. Mijn moeder moest ieder dubbeltje omdraaien voor het uitgegeven werd. In de stad nooit ergens wat drinken dat moest maar thuis. Wat ik me wel herinner was dat ik altijd als we naar de stad gingen naar V&D naar zo’n dierenorkestje even mocht kijken voor een stuiver. Gelukkig wist ik ook niet beter dat het ook anders kon.
    Wel vroegen moeders van meisjes uit de klas (van dokters, ingenieurs enz.)waar mijn moeder toch die leuke smockjurkjes kocht want ze wilden die ook voor hun dochter hebben.
    Misschien dat ik ook daarom ook nu nog steeds heel simpel leef en niks om luxe geef al wonen we toch in een hele sjieke buurt met allemaal alleenstaande huizen en meters tuin aan de rand van het bos.

  28. reactie op de mode huizen.Opgroeien in Amsterdam,was op Zondag wandelen langs de mooie winkels en in de etalages kijken.De Bijenkorf in Amsterdam was een droom als je op de stoffen afdeling kwam en de sorteering knopen,uren kon ik daar rond lopen en dromen wat ik zou gaan ontwerpen en maken.Was op de Modevakschool,Prinses Irene school, en later naar de kunstnijverheid school,wilde nl.mode ontwerpster worden.Heb bij verschillende mode huizen gewerkt als naaister o.a Metz & co,de “highlight” was,als ik naar de afdeling mocht,waar de kleding op maat werd gespeld op een model.Maar het werk werd niet goed betaald en als serveerster bij de Bijenkorf,kon ik meer verdienen.Dus de reality was,dromen waren ok,maar nu had ik geld in mijn tasje en ik kon voor mij zelf ontwerpen.Mooie stof kopen bij de Bijenkorf of bij Pais in de Kalverstraat,daar heb ik ook nog gewerkt,als verkoopster.Als de jongste verkoopster werd er gevraagd om in de etalage de stoffen te draperen en opspelden.De creativaty van in de etalage werken,was wel leuk.Maar dit alles zijn wat jaartjes geleden!Elke keer als ik weer terug ben in Amsterdam,is het nog altijd leuk,om naar de Bijenkorf te gaan,de Bonnetree en Metz,maar natuurlijk niets blijft hetzelfde.Wonende in Virginia,U.S.A.,de mode is totaal aangepast aan het klimaat en de way of living.Mode zoals toen,voor de meeste is dat niet meer practical.Wij vrouwen,van nu,leven gelukkig een meer interesanter manier van leven.We denken meer aan de toekomst,gezonder leven,we bereiken meer in de werk wereld,we worden vaker dokter,zelfs president.Het werd tijd,dus Hooray voor de vrouwen!!!

  29. Mode was voor mij vroeger en nu een verplicht nummer , kleren kopen , brr , altijd was het te lang/te kort , flauw van kleur , onbetaalbaar , inmiddels heb ik een raar model en kan nog nooit echt goed slagen!
    Marlies

  30. Wij hadden 3 vrijgezelle tantes die graag bij de Bonnetrie winkelden.
    Mijn dochters zijn als baby dus verwend met beelderig gesmockte batisten jurkjes.
    Koester ze nog steeds.
    Martine

  31. Wat een leuke verhalen allemaal! Iedereen heeft zo haar eigen herinnering aan een modezaak. Elk verhaal is bijzonder.
    Gerrie, de taartjuffrouw is onbekend voor mij. Als dorpeling kwam ik zo wie zo niet in de randstad en een uistapje naar Eindhoven bleef bij 2x per jaar. In een restaurant een hapje eten of iets drinken was er niet bij.
    Corrie, ik ben het helemaal met je eens. Handwerk-/textielmensen zijn ontzettend aardig en gezellig!!
    Neeltje Wilson, wat vind ik het leuk om weer iets van je te horen en dan ook zo’n enig verhaal! En nu zit je al weer enkele jaartjes in Amerika!!
    Marlies, gewoon dragen wat je prettig vindt!!
    Martine van Meeteren, wees zuinig op de
    luxe gesmockte batisten jurkjes!! Bewaren voor je dochters!

  32. Wat leuk al die verhalen. Ik zìe Audrey gewoon kittig wegklikken op haar hakjes.
    @Berthi, ik meen me te herinneren uit Joop ter Heul (hoe vaak heb ik dat niet gelezen, zal vast niet de enige zijn) dat er altijd bij Hirsch gekocht werd. Of toch een van die andere zaken?

  33. Nóg een anekdote? Over hautain en kittig zijn? Zucht. Mijn donkere kant als mensen opdringerig zijn of menen over mij te moeten lopen. Nu, gerijpt, kijk ik de mensen alleen maar aan en zeg vriendelijk: nee dank u. En als ik me dán omdraai, steek ik buiten hun zichtsveld toch nog haar middelvinger op. Ehh, dus toch niet zo gerijpt…
    Er was eens, lang geleden, een meisje dat altijd te laat kwam. En dat doet ze nu nog, maar ze doet haar best. Echt waar. Zij werkte bij God, de deurwaarder in Tilburg. Haar kevertje deed het niet, dus moest zij lopen naar haar werk. Ze dacht: laat ik dwars door de Heuvelstraat gaan (drukke winkelstraat). En daar liep zij gehaast, op haar hoge hakjes en in haar heel chique enkellange ecru vreselijk nepbonten ijsberevel dat ze voor een prikkie bij een dure winkel in de uitverkoop had gespot, haar ongeruste blik op “Oh jee, ik kom TE LAAT”. In de verte ziet zij mensen met een camera en een microfoon voorbijgangers staande houden, dus zij versnelt haar pas en loopt er met een boog omheen, op haar polshorloge kijkend.
    JUFFROUW!!! JUFFROUW!!! hoort ze, “MAG IK U WAT VRAGEN” en er wordt ondanks nee-schudden heeeeeeel dwingend een microfoon onder haar neus geduwd. Zoom. Zoom. Zoom, de camera.
    Ik duw ze weg en zeg voortstappend: “Nee dat mag U NIET”. Achter mij hoor ik keihard door de Heuvelstraat brullen: KAPSONES, ZEG!!!

  34. Toevallig had ik een gesprek van de week, toen ik mocht vertalen, met mijn Japanse baas over oordelen. Ik vertelde hem een voorval dat mij zeeeeeer raakte, dat ik wel kon vergeven maar dat ik moeite had om te vergéten. En dat ik ontdekt had dat ik juist DAT in mezelf moest veranderen, om tot een dieper niveau van aanvaarden en waarderen te kunnen komen. Anders bleef het steken op een bepaald oppervlakkig niveau, raakte het niet eens het wezen van daadwerkelijk vergeven.
    Hij knikte en zei: Odori (Japanse manier van Audrey uitspreken), als ik jou zo hoor ben je al bezig met een training voor leiders: niet oordelen, enkel onderscheid maken. That’s all.
    Moeilijke training, als iets je DIEP raakt. Maar een ongelooflijke uitdaging. Ik denk dat het een levenslange training is. Bewustworden is 1 ding. Ernaar handelen is een 2e.

  35. Een heel moeilijke les!!
    Bepaalde gebeurtenissen die mij zeer gekwetst hebben, kan ik ook niet zomaar loslaten/vergeten. Dat draag ik met me mee!!
    Hoe kun je dat ‘zomaar’ achter je laten?? Door trainen, trainen??? Ik weet het niet!

  36. Dat is een diep onderwerp zeg en ik heb daar veel over gelezen en gehoord toen ik nog in de evangelische kerk kwam. Op verschillende conferenties kwam ook heel vaak het onderwerp vergeven aan bod en zo bleef ik oefenen als ik ermee geconfronteerd werd om te leren vergeven. Het is een heel ingewikkeld proces van begrip proberen te krijgen voor de reden waarom men je iets aandoet, begrip krijgen voor je eigen reactie en waarom het soms zo’n pijn doet, denken en voelen en vooral mijn eigen gevoelens willen onderkennen en aanvaarden heeft mij een stuk verder geholpen. Alleen al het feit dat ik uiteindelijk leerde dat boos zijn helemaal niet slecht is, daar had ik altijd moeite mee. Wat je met die boosheid doet is dan een tweede en daarbij komt dan ook vergeven aan de orde. Wat ik voor mezelf heb ontdekt is dat het ook een wilsbesluit is om te wíllen vergeven en dat ik dan mezelf ook de tijd mag geven om een en ander te verwerken en een plaatsje te geven. Ik wil eigenlijk bepaalde dingen niet vergeten, maar ze aanvaarden als een deel van mijn leven en er mee leren omgaan zodat de pijn en de boosheid afnemen en ik verder kan gaan en het niet meer mijn leven zodanig te laten beïnvloeden dat ik eronder lijd en dat kost tijd (rijmt ook nog). Misschien komt dat wel op hetzelfde neer als jullie ervaringen daarmee. Mooie “gesprekken” zijn dit hoor! Slaap lekker allemaal.

  37. @Corrie, hier spreekt duidelijk iemand met veel levenservaring en die ons een mooie levensles geeft met allemaal wijze woorden!!
    Heel goed, duidelijk en mooi verteld, Corrie! Ik ben er stil van!!

  38. ik lees nu pas de reacties en Corrie, het proberen te aanvaarden is zo herkenbaar. wat heb je het mooi verwoord.

  39. @ Berthi, e.a.,
    het lezen van dit bijna boekje, koste me “maar” een uurtje of zo…
    Dat zo’n “frivool” onderwerp als mode, in zoiets diepzinnigs kan eindigen.
    Dat is mooi.
    Dank jullie voor alle verhalen, ik voeg de mijne er niet meer aan toe, flarden van mijn eigen verhaal zitten al in allerlei van jullie bovenstaande reacties.
    Jullie verhalen gingen over véél meer, en dát was mooi om te lezen.
    *typte zij in haar spijkerbroek en t-shirt*
    :o)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *