Ode op het bed
Wat is een bed in Ravensbrück
Een koninkrijk op aarde!
Wanneer de ploeg uit werken gaat
Stijgt het pas ècht in waarde!
Wat is een bed met drie vrouw sterk
Je kunt er amper keren
En doodop moet je na het werk
Een vlo en luizen weren
Wat is je bed, vlak voor appèl
De strozak en de planken
Het bed is, met het hele stel
Behagelijk met stanken
Wat is een strozak op de grond
Het meest aan te bevelen
Daar je de deken niet terstond
Met drie behoeft te delen
Wat is je bed bij moeder thuis
Schoon en verzorgd, een wonder!
Zonder één vlootje of één luis
Zonder eeuwig gedonder!
Wat was je bed? Een houten geval
Met stro en voddenlappen
Waar je voor werk en strafappèl
je steeds weer uit liet trappen.
Dit gedicht van Mary Vaders is terug te vinden in het boek Een verborgen herinnering van Dunya Breur. Mary Vaders had als directiesecretaresse gewerkt op het Arbeidsbureau in Den Haag en daar kans gezien stempels, bonkaarten, Ausweise, persoonsbewijzen en dergelijke mee te nemen en aan diverse verzetsgroepen toe te spelen. Ze werd gearresteerd in juni 1944 en zat vanaf september 1944 in Ravensbrück. Na Ravensbrück werd zij in oktober 1944 naar Dachau getransporteerd om daar in de AGFA-fabrieken te werken.
Vandaag wil ik ook de log van 4 mei 2006 nog een keertje onder de aandacht brengen.
Dan weten we weer wat we vandaag gedenken! Ook op mijn log vandaag, een kampzakdoek.
Ja, het is goed dat we niet vergeten dat de 2e wereldoorlog er was. Al word ik altijd erg emotioneel door de verhalen, maar ja, wie niet?
Het herdenken is goed, wij mogen niet vergeten wat voor leed er is geleden in 40-45. Misschien helpt het mensen te doordringen dat een oorlog nooit de oplossing is van problemen! Ook nu niet!
mijn beide opa’s moesten in de oorlog aan de spoorweg in Birma werken. Ik heb een paar jaar terug een reis naar Thailand/Birma/Laos gemaakt en toen die spoorlijn bezocht. Een van de kampen daar is nu een museum. Ik ben in 1960 geboren, dus niet de oorlog meegemaakt, maar in die armzalige behuizing zag ik spulletjes die mijn opa en oma toen zij later in NL woonden, nog gebruikten (zij gingen zuinig met zaken om: er werd weinig weggegooid). Ik heb er met tranen in de ogen rondgelopen, was zeer geemotioneerd. Herinnerde me de verhalen van mijn opa, het leed wat het bracht (privé: gezin uiteen gerukt: oma in een vrouwenkamp in Indonesie, haar 2 oudste kinderen waaronder mijn vader, die nog niet de leeftijd van 5 jaar hadden te vondeling gelegd bij een klooster, haar jongste baby hield ze bij zich in het kamp), en de medegevangenen 1 voor 1 zien omkomen, uitgemergeld. Tragiek. Ik heb er geen ander woord voor.
Daar in dat kamp, nu museumpje, rondlopen was confronterend en het raakte mijn ziel.
Dank je Berthi, dat je stilstaat bij 4 mei.
Vandaag wil ik in mijn gebed God excuses aanbieden, voor fouten die de mens beging en begaat.
Het is goed deze gebeurtenissen te herdenken.
Ademloos lees ik al deze verhalen. Heel goed Berthi, dat je het artikel uit 2006 hebt aangegeven. Zelf woonde ik in een neutraal land in die tijd, dus contact met Nederland was miniem. Wat wisten wij wat er écht gebeurde allemaal? Brieven werden gecensureerd, of er werden stukken uit weggeknipt onderweg of met blauw doorgestreept. Kranten uit Nederland kwamen heel sporadisch aan. We konden slechts gissen. Uit eventuele brieven kon je tussen de regels door wel ongeveer begrijpen wat de schrijver bedoelde, want alles ‘open’ schrijven dat kon niet. Wat hadden we het goed en onze familie – we konden er allemaal niets aan doen. Een pakket levensmiddelen sturen ging ook niet. Maar na de oorlog hebben we kunnen helpen met al die kinderen die kwamen om ‘bij-te-eten’; zij woonden in gastgezinnen en we hadden daar veel contact mee. Vertaalde brieven, er was een schooltje tijdelijk opgericht, een groots Sinterklaasfeest werd gehouden in het Stadhuis en noem maar op.
Ik bekeek je foto hierboven met bijbehorend verhaaltje en ik moest denken aan mijn partner. Die heeft een fotoboek vol met foto’s van hem als baby, waar hij amper op lacht. Als je dan naar onze kleinste kijkt, die lacht echt altijd!
gedenken en herdenken is deel van mijkn leven. Ik kan niet zonder. Heb weinig meegemaakt in vergelijking met anderen, maar toch, herdenken moet
Concentratie kampen . . . . .
Internerings kampen . . . . .
En zoveel ander leed , dit mag nooit weer gebeuren .
4 Mei en 15 Augustes , dagen om stil te zijn
Gelukkig worden de dagen van herdenken nog in ere gehouden , ik vind het heel belangrijk , bij ons en in onze straat hangt de vlag halfstok , en om 8 uur vanavond zijn we 2 minuten stil , om te herdenken , en op dat het nooit vergeten zal worden wat er in de tweede wereldoorlog gebeurd is.
Helaas zijn er ook vandaag de dag nog mensen die in oorlogssituaties leven , blijkbaar hebben we toch niets geleerd van de ellende van 1940-1945.
Marlies
Heel goed om hier bij stil te staan. Zelf ben ik ver na de oorlog geboren en ken alleen de verhalen. Mijn vader zat in de oorlog in het verzet en sprak hier nooit met zijn kinderen over. Wel wat er in de oorlog allemaal gebeurde maar niet over zichzelf. Ik weet wel van zijn 2de vrouw dat hij in de oorlog van alles deed wat God verboden had en dat hij daarom er niet oversprak zeker niet met zijn kinderen. Nu wij allemaal volwassen zijn kunnen wij het niet meer aan hem vragen……misschien is het ook maar beter zo. Zijn 2de vrouwis van joodse afkomst en de verhalen van haar zijn gruwelijk. Dit doe je een dier nog niet aan laat staan mensen. Haar vader en 2 zussen zijn niet terug gekomen uit de kampen….
Genoeg om aan te denken. Mijn vader is al lang oveleden maar zijn tweede vrouw leeft nog. Hoe ouder zij wordt hoe moeilijker ze het ermee krijgt. Zelf zegt ze……teveel tijd om te piekeren!!
Bijzondere dag met bijzondere verhalen, die nooit verloren mogen gaan en van generatie op generatie doorverteld moeten worden.
Met ontroering heb ik jullie verhalen zitten lezen!