Adriaan van Dis schrijft in het februarinummer van Elegance een kort verhaal met als titel Overzee. Een verhaal dat beslist het lezen de moeite waard is. Marloes Duyker heeft met enkele lapjes stof en een paar draadjes een veelzeggende illustratie neergezet. Een klein fragment uit het verhaal:
…. ‘Zouden ze daar echt op een wildvreemde schrijver zitten te wachten?’ vroeg ik. ‘Ze hebben er nog nooit een gezien,’ zei ze. ‘Vertel maar een verhaal.’ Ik liep het pad af, stof dwarrelde op en gaandeweg nam ik de kleur van de barakken aan. School stond op een bord boven de hoofdingang. Maar in de hal was geen kind te bekennen. En waar waren hun stemmen gebleven? Het geraas van de snelweg vulde de gangen. Ik klopte op deuren, gluurde naar binnen: lege lokalen, nergens tafels of stoelen, hier en daar slingerde een vuile matras. Onder de klok hing een schoolbord met de regels van het huis. Alle drugs verboden. Geen lijm snuiven. Messen inleveren. Een verpleegster in een wit gesteven schort schoot voorbij. School? Ze lachte. ‘Nee, dit is geen school, maar en dagcentrum voor straatkinderen.’ En het bord boven de deur? Dat was een teken van hoop. Ze bracht me naar de kamer van de directrice en sprak honderduit. Nee, van leren kwam niet veel, de meeste kinderen waren veel te ziek. Aids. En wie het nog niet had, zou het spoedig krijgen. Pap en pillen waren belangrijker dan boeken. ‘Wat zouden wij ze nog kunnen leren?’ vroeg de verpleegster zich af. Overlevers waren het, streetwise. Ze redden zich in het Engels van hoeren en sjacheraars, goochelden met geld, trainden hun geheugen door nummerborden van gevaarlijke klanten te onthouden en overtroefden alle verpleegsters tijdens hun wekelijkse wegen in het berekenen van hun gewichtsverlies. Aftrekken konden ze als geen ander. De directrice, een kordate dame met een kartonnen buste waarop veel was uitgehuild, had juist een ruzie tussen twee rivaliserende bendes gesust – ‘ze sloegen mekaar met de theekroezen om de oren’ – de spatten zaten nog op haar schort. ‘Leergierig,’ noemde ze haar pupillen. De rust was weergekeerd en ik hoefde beslist niet bang te zijn. ‘Ze hongeren naar aandacht.’ Ze ging me voor naar een afgeleefd lokaal en riep een slagveld van slapers wakker. Rijen jongens en meisjes lagen uitgeteld op een kale vloer, in T-shirts en vodden, dij aan dij, hoofd op elkaars buik. ‘Rechtop allemaal.’ De directrice klapte in haar handen. ‘Deze meneer komt helemaal van overzee om jullie een verhaal te vertellen. Is dat niet aardig?’….
De kunst van het weglaten en met weinig veel zeggen. Heel knap vind ik dat!
triest verhaal ……. en die Marloes maakt mooie kunstwerken !
Mooi “stil” (veelzeggend) handwerk.
Adriaan van Dis is een integer man die het mooi kan verwoorden.
Goh wat een triest verhaal……wat boffen wij hier dan toch!!! Het handwerk is heel erg mooi!!! Bijzonder knap!!
mooie illustratie! en wat een mooie naam toch: adriaan ;_) zoals mijn zoon
mooie illustratie! en wat een mooie naam toch: adriaan ;_) zoals mijn zoon
dat is ook mijn reactie Marianne, veel door weinig!
en mooie illustratie bij dit trieste verhaal.
ik vind het triest dat er zoveel kinderen zijn die geen kind meer kunnen zijn, wat voor basis hebben zij, en wat voor toekomst?
de moeite van het hele verhaal lezen waard denk ik zo, maar weer niet zo dat ik deze Elegance aanschaf, maar eens kijken of dit nummer in de bibliotheek ligt.
@Noor, als de bibliotheek deze Elegance heeft, dan moet je die zeker lezen.
@Astrid, dat jouw zoon Adriaan net zo bekend mag worden! Misschien is hij al zeer bekend!?
Er staat een prachtige foto van hem op je blog!
@Astrid,…. ik heb het mis! Het is een foto van je zoon Rik!!!
Wij realiseren ons te weinig dat heel heel veel kinderen een moeilijk leven hebben Soms krijg je er een glimp van te zien wat een ellende toch allemaal Maar wat een mooi kunstwerk van Marloes
Adriaan van Dis staat hier ook in meervoud op de boekenplank .
Hij is een geweldig verteller en kan je zo mee voeren zoals hier langs droevige situaties , waardoor wij hier allemaal geroerd raken .
In de nieuwste Margriet kun je lezen over
HET GELUKSGEVOEL van ADRAAN VAN DIS .
@Gerrie, dank je voor de tip. Ik ga kijken en lezen!
Zijn nieuwe roman ‘De wandelaar’ is net verschenen.
Hallo fans van de naald,
Wat leuk dat ik mijn werk hier aantref en wat een leuke reacties:) (waarvoor dank!)
Voor meer werk kunnen jullie naar: http://www.nakeddesign.nl gaan.
Ik heb in het verleden voor Eigen Huis en Interieur geillustreerd; ook voor ABN AMro, Vodafone, Marie Claire en Tommy Hilfiger.
In aug/sept zal er weer een atelierroute in Utrecht zijn, waaraan ik zal deelnemen. Natuurlijk zijn de lezers van deze web-log en andere textiel-liefhebbers van harte welkom.
Vriendelijke groeten,
Marloes Duyker
http://www.nakeddesign.nl
marloesduyker@hotmail.com
@marloes duyker, leuk om een reactie van je te lezen. Ik heb net de website bekeken waar vele prachtige werken te zien zijn.
We houden de atelierroute in de gaten.
Ik maak je website even aanklikbaar, dat is gemakkelijker voor de lezers:
http://www.nakeddesign.nl/