We blijven nog even bij de geborduurde monogrammen van Lily Bury; LB. Op de foto zie je een gedeelte van de kostschooluitzet van Lily. Wie heeft dit zo mooi geborduurd? Lily zelf? Misschien haar moeder die een goede handwerkster was? Of de huisnaaister?
Het meest aannemelijke is, dat de enorme kostschooluitzet door de huisnaaister is geborduurd. Toen Lily naar de kostschool ging, werd de kunstzijdespinnerij opgezet. Een drukke en onrustige periode waardoor haar moeder waarschijnlijk geen tijd en rust had om de kostschooluitzet te borduren.
Ik heb dat allemaal gemist in mijn schoolcarrière. Gelukkig mag ik nu hier kijken en alsnog aan mijn pronkstukjes werken. het ziet er wel allemaal héél mooi uit, petje af voor Lily B, leuk dat het bewaard is gebleven
Weer zo’n mooi monogram!
Ik googelde even wat over monogrammen, en kwam zo bij een (oud) boek terecht met een herkenbaar stukje tekst:
Grootmoeder had haar, om haar zelfstandig te maken en met geld te leeren omgaan, het beheer over haar kleedgeld gegeven en ze stond er telkens van te kijken, wat toch alles, wat ze vroeger zoo klakkeloos aangenomen en gedragen en lang voor het versleten was, weer weggegeven had, wat dat alles toch wel kostte. En dan haar waschgeld! Mijn hemel, dat al die kwikjes en strikjes, al de dunne blousjes zoo ontzettend veel aan waschgeld kostten, dat ze nu werkelijk eens een beetje paste op vlekken op haar goed en eerst eens onderzocht of de bank, waarop ze met haar geliefkoosd wit batist ging zitten, wel stofvrij was!
Toen naar den handwerkwinkel. Ze had een paar grappige ideetjes opgedaan, omtrent handwerkjes, waarmee een kleine-meisjeskamer alleraardigst kon worden opgeknapt.
En den heelen langen winter, met het voorjaar erbij, die ze nog voor zich had, zou niet lang genoeg wezen om alles te maken, wat ze dien middag insloeg.
Allereerst een spatzeil voor boven de waschtafel.
Ze kocht een groote lap wit zeildoek en een veel kleinere in rood. Van het roode zou ze aardige figuren knippen: dansende kindertjes, schaapjes, bloemen. Die zou ze schikken op het witte wasdoek en daarop stikken, zorgvuldig met haar wit stiknaadje gaande langs de randen der uitgeknipte figuren.
(Juul: Pas kwam ik in Oz nog mooie redwork voorbeelden van deze “spatzeilen” voor boven de commode tegen…)
Toen kocht ze nog grof soepel gaas voor een waschzak, beige van kleur en bestelde een monogram in kruissteek: T.O. om er middenop te borduren met een alleraardigste rand van konijntjes er onder.
Daarna nog een overhanddoek met twee kleurige boeren-kindertjes erop, en een rose spelden kussen, alweer met een monogram, ditmaal een geborduurd.
En zoo, wetend wat ze te doen zou hebben op de lange winteravonden, stapte ze beladen den winkel uit, met een licht hart en nog lichtere beurs.
Het was al half zes! Als de wind moest ze nu natuurlijk naar huis en voort rende ze over de Laan van Meerdervoort.
Met een lichte beurs uit een handwerkwinkel komen, er is niets nieuws onder de zon. :o)
Dit fragment kwam uit: Vooruitgestuurd van
Nannie van Wehl, 1909.
En zo ging ik stukjes in dit oude boek zitten lezen, i.p.v. iets over monogrammen verder te zoeken…
Maar ach, een boek, handwerk en oud verhaal… toch wel on topic, toch?
;o)
@Marcella, mijn handwerkcarriere tijdens de schooljaren stelde ook niet veel voor. Dat was de tijd.
Fijn dat wij nu kunnen genieten van schitterende borduurwerken die bewaard zijn gebleven. Maar zouden die meisjes veel plezier beleefd hebben aan de handwerkles? Als je altijd iets verplicht moet doen, gaat je dat tegenstaan. Zo wellicht ook voor deze meisjes. Daar komt dan nog bij dat er streng opgetreden werd. Wij hebben een vrije keuze en maken waar wij zin in hebben en kiezen zelf een handwerktechniek. Dat is toch wel een groot verschil met vroeger!
@Juul, dit soort verhalen vind ik PRACHTIG!!!!
Geweldig dat je dit hebt gevonden en hier geplaatst hebt!
Na mijn lezing voor TAA in september sprak ik met een man die mij vertelde dat hij zo graag streekromans leest omdat daarin het dagelijks leven van de mensen zo goed beschreven wordt.
Heeft Lily dit zelf allemaal geborduurd? Vaak had een familie een naaister, die een paar dagen per maand kwam en allerlei naai- en verstelwerk deed. Mijn moeder kon goed handwerken en naaien, maar ook wij hadden een naaister (Ans), die veel van mijn kleding naaide. Mijn moeder maakte ook wel veel (smockjurkjes e.d.).
Ben op de lagere school bij Dominicanessen geweest (in Tiel) en later op kostschool. Handwerken was op de lagere school (meestal) een ramp, juist door de “verplichte nummers”.
Ik heb boven op zolder nog een zak met 2 baby-broekjes met een eendje voorop (eigenlijk 1 broekje en 1 rokje-achtig iets) en met galgjes met knoopsgaten (overigens héél netjes gemaakt voor een 10-jarige!); zo heb ik het later niet meer gekund, geloof ik.
Op kostschool vond ik het stukken leuker. Daar was wel de techniek vastgesteld, maar wàt je ging maken, was meer vrij en in de 3e klas (15 jaar) maakten we een rok voor onszelf. Die heb ik nog jaren gedragen.
We leerden ook op b.v. woensdagmiddag of zaterdag allerlei knutseltechnieken, zoals emailleren van sieraden (zelf een stuk koper knippen en schuren en vijlen, emailleren), prullenbak vlechten van pitriet, glas graveren, leer bewerken etc. Dit was onder leiding van nonnen, maar op de “vrije” woensdag, dus buitenschools.
@Ineke, Pauline van de Ven kon me niet vertellen of Lily of misschien haar moeder of de naaister dit gemaakt heeft. Pauline zal het eens aan Lily’s dochter vragen.
Ik zal dit voor de duidelijkheid gaan toevoegen bij de log.
Zo, zoveel al geschreven, mooi verhaal Juul.
Er is natuurlijk een tijd geweest dat kostschool meisjes chique leerden handwerken.
Ook werd er in die tijd door weeskinderen linnen genaaid en wellicht van monogrammen voorzien wanneer je dat bestelde.
Wat zie ik op de onderste doek, is dat stop/herstel werk !!??
@marian’ne m, volgens mij is er een mooi motief geborduurd! Links van het middenmotief zie je ook borduurwerk. En wat zeg je van al die kleine geborduurde ‘knoopjes’ aan de bovenkant?
Ja mooi he, toen werd er nog ‘werk’ van textiel gemaakt!!
Dat is wat anders dan een laken of theedoek bij de Hema halen :-).
@marian’ne m, nu wordt er ook heel veel mooi handwerk gemaakt, maar ‘helaas’ wordt het linnengoed niet meer voorzien van sierlijke monogrammen of prachtige motieven!
wat een geweldig verhaal en als ik lees wat de kostscholen opgelleverd hebben aanhandwerksters geweldig, ik heb op school alleen maar ge knoeid bij handwerken , het intereesrde me totaal niet, Toen er in de oorlogsjaren geen materialen meer waren ben ik begonnen en doe het nog steeds , niet op hoog niewaeu maar met plezier
@Basje: daar gaat het toch helemaal om, dat je er plezier in hebt en graag doet.
Op school móésten we vroeger van alles, maar onder dwang beklijft iets veel minder en het plezier is er dan door de discipline al uit “geknuppeld”! En interesse wekt het natuurlijk al helemáál niet op, als iets persé moet. De enige interesse, die dat oplevert, is de interesse in manieren om eronderuit te komen 🙂
Vreemd eigenlijk toch…
Veel van die meisjes vonden het vreselijk omdat het moest en nu in 2006 zijn er weer zoveel handwerksters die veel uit die tijd namaken!!!
Maar dat moet niet dat willen we!!!
Heerlijk!!
:o)
Het is erg mooi gemaakt trouwens…..misschien heeft ze het wel zelf gedaan.
Kan toch??
Ineke, dat klinkt als een pleidooi voor Maria Montessori: die wachtte tenminste tot het kind zelf belangstelling toonde, zij had gemerkt dat kinderen veel sneller leren als ze nieuwsgierig zijn en graag willen weten.
@Berthi, jammer hè dat lakens en slopen tegenwoordig niet meer geborduurd zijn. als kind vond ik het al heerlijk als ik één van de lakens met een cordonrandje en een open zoompje op m’n bed had. Daar kon ik toen al van genieten en die waren niet eens gemerkt want dat hadden wij niet thuis.
@marcella, het heeft toch iets speciaals als linnengoed gemerkt is!
Mijn moeder had geen gemerkt linnengoed, maar ze heeft wel haar lakens en slopen mooi geborduurd voor haar linnenuitzet. Misschien maar eens een foto van maken!
Leuk Berthi, fijn als je daar een keer tijd voor hebt
Misschien wil iemand haar linnenkast wel weer van merkjes voorzien -of hebben we daar geen tijd meer voor. Ik vrees dat onze kinders of kindskinders aan onze linnenkast weinig plezier zullen beleven. Ik heb nog een paar handdoeken van 35 jaar geleden , die worden nog gebruikt om de bakjes van de snoesjes schoon te maken , lepeltjes te poetsen en meer van dat soort klusjes.
Mijn linnengoed merken , nee toch maar niet!
Marlies
oh, wat geniet ik van de verhalen van Lily en van Juul, die er zulke leuke verhalen bij zoekt.
Als tegenwoordig linnengoed gemerkt moet worden heeft dat vaak ook geen leuke reden, nl. het verzorgings-, of verpleeghuis.
:o(
Eigenlijk moet ik al het bovenstaande nog even doorlezen . Ik had het lange verhaal van Juul al zien staan en las vlug een paar regeltjes . Alles voor later bewaard . De foto met het mooi geborduurde monogram. Mijn eerste gedachte was , dat wil ik wel even in de hand houden en beter bekijken . Mag natuurlijk niet , want dat willen ze allemaal wel die hier vandaag komen kijken .En op een expositie mag je nooit de werkjes aanraken ! ! ! !
Het is prachtig geborduurd , wat fijntjes .
Soms denk ik hadden ze vroeger meer geduld dan nu en er waren nog geen loeplampen .
Het tweede stukje is wat minder goed te zien . Zijn het eigenlijk zakdoekjes ?
Het lijkt mij dat het heel zachte dunne
stof is .
Berthi zijn het wel kleine geborduurde knoopjes ?
Als je meer aan de linkerkant kijkt naar het borduursel lijkt het mij of het een open randje is .
Ik keek even met m,n loep erbij , maar het zijn toch geen zakdoekjes en de nopjes ? ? ?
Heel vluchtig lees ik iets over borduren op school en kostscholen met handwerklessen . Dat doet me weer denken aan een verhaal wat ik vroeger hoorde van een mevrouw die haar kinderjaren doorbracht in een weeshuis in den Haag . Daar kreeg ze ook naailessen en kundigheid in het verstelwerk wat erg belangrijk was voor die tijd . Meisjes die keurig konden verstellen werden gevraagd naar het Paleis Noordeinde te komen , wanneer er verstelwerk gedaan moest worden zaten de meisjes gebogen over het linnengoed van onze Koningin om met veel geduld en accuratesse hun werk te verrichten .
Leuk als je op oudere leeftijd kunt vertellen , dat je bij de koningin verstelwerk hebt verricht .ze vertelde er ook nadrukkelijk bij dat ze via een achterdeur het paleis binnengingen .
In vroeger tijden , toen de jonge meisjes al vroeg begonnen met het sparen voor hun uitzet . Mooie borduursels op lakens en slopen . En wat een trots als ze al heel wat bij elkaar hadden verzameld .
Ik weet nog van een tante die bij haar broer op zolder haar schatten mocht bewaren en langzaam aan groeide de voorraad .
En als ik met mijn ouders een Zondagje op visite ging bij de oom en tante die alles in bewaring hielden dan gingen de vrouwen na de maaltijd richting zolder om alles te bezichtigen en ik mocht als heel jong meisje mee . Wat prachtig zo mooi als het er uit zag en ik droomde er al over , dat wil ik later ook zo ! !
En in mijn tijd later hielden we niet zo,n lange verkeringstijd en deed ik er niet zo lang over om de nodige aantallen bij elkaar te hebben . Bovendien al na enkele jaren zelfstandig op kamers te hebben gewoond ( zo ging dat toen nog ), dan heb je al een klein voorraadje .
Als we over vroeger beginnen , komt er geen eind aan . . . . . . .
Lees ik dat Ineke verteld , dat ze vroeger ook aan pitrieten heeft gedaan .
Dat heb ik ook gedaan en had heel wat werkjes gemaakt . maar ik geloof dat ik geen enkel stuk meer over heb ,
En de nodige dienbladen , hout met een pitriet rand . Leuk om te doen .tegenwoordig hoor je er niets meer over , wat me wel eens verbaasd omdat je zoveel manden en mandjes ziet .
Werken met Natuur raffia .
Kunst raffia mooi voor gehaakte tassen .
Ik dwaal helemaal af van de mooie monogrammen !
@Gerrie, leuk om je uitgebreide verhaal te lezen. Ik denk dat het lakens en/of slopen zijn. Op de foto is het moeilijk te zien of het ‘knoopjes’ of ‘nopjes’ zijn. Daarom plaatste ik dit al eerder tussen aanhalingstekens. Een opengewerkt randje zie ik er niet in.