HP/De Tijd geeft in week 28 een dubbeldikzomernummer uit, met als thema de vrouw. Ik blader dit nummer door en mijn aandacht wordt getrokken door het artikel vrouwenliteratuur.

Ik lees:

Vrouwen kopen veel meer boeken dan mannen. De best verkochte boeken zijn dan ook vaak vrouwenboeken, over passie, romantiek en desnoods handwerken.

Vergeet chicklit. De nieuwe rage in de vrouwenboekenwereld heet quilt-lit. Dat zijn boeken, pardon, romans over, ja, het woord zegt het al: quilten. Quilten is een aanzienlijk tijdverdrijf onder vrouwen van alle leeftijden, over de hele wereld. Letterlijk betekent het naaien of watteren; een quilt is een lappendeken, en quilten als activiteit – ik citeer hier de website Mia’s Patchwork en Quiltpagina – is ‘heel simpel gezegd: lapjes stof in stukjes knippen en ze in patroon weer aan elkaar naaien!’ Mia haast zich te schrijven: “Een vrij domme aangelegenheid, zul je zeggen. Ware het niet dat je met dessins, kleuren en patronen een ongekend scala aan mogelijkheden hebt om er een echt kunstwerk van te maken!”
Het is echt waar, nu zijn er dus fictieboeken over quilten geschreven. Goed verkoopbare boeken. Tot nu toe van een en dezelfde schrijfster, Jennifer Chiaverini. Chiaverini, inwoonster van het Amerikanse Wisconsin, getrouwd, twee kinderen, werkt aan een ‘succesvolle serie romans over quilten, familie, vriendschap en liefde’, aldus haar Nederlandse uitgeverij Arena, De boeken heten De quiltclub, De kerstquilt, en onlangs verscheen De doorgeefquilt. De doorgeefquilt is een deken die van hand tot hand gaat in een clubje bevriende vrouwen. Iedere vrouw kent natuurlijk haar eigen sores: de een blijkt onverwacht een halfzus te hebben, de ander heeft problemen met zoonlief, nog een ander met haar dominante moeder, en weer een ander ontdekt dat haar echtgenoot een internetromance beleeft. En terwijl iedere vrouw een nieuwe rand aan de lappendeken toevoegt, voegen ook de verhalen zich aaneen tot een uitgebreide vertelling…
Iedere generalisatie is gedoemd te worden weerlegd, is zogezegd eerder schepnet dan vangnet, maar toch kun je zeggen dat De doorgeefquilt veel kenmerken heeft van een typisch vrouwenboek: het is geschreven door een vrouw, het verhaal heeft vrouwelijke hoofdpersonen, de invulling van de karakters is sjabloonachtig en ten opzichte van elkaar vertegenwoordigen die karakters sitcomachtige archetypen; daarom is het ook zeer geschikt voor een eventueel vervolg. Het lezen van het boek is – alle getob rond naald en draad niet te na gesproken – uiteindelijk een feelgood-ervaring, en de auteur is heel promotable: uitgevers weten precies waar ze quilters kunnen vinden, er is een duidelijk afgebakende doelgroep, en de auteur zelf is ook erg bedreven in het maken van patchwork. Arena adverteert daarom ook met de slogan ‘Even iets anders dan naald en draad?’ in onder quilters veel gelezen tijdschriften als de Burda en Ariadne.
Naaikransjesliteratuur is een laatste verschijnsel sinds Het Dagboek van Bridget Jones alweer bijna tien jaar geleden een nieuwe levendige, veelvormige episode inluidde in de wereld van het vrouwenboek. …..

….. Het mag niet verwonderen als straks de lappendeken groot genoeg is om ook de literaire markt in te zwachtelen.

Dit patchworkje over het vrouwenboek is tot stand gekomen na gesprekken met…… .