In Friesland kocht ik deze Engelse kartonnen naaidoos. Dat de naaidoos uit Engeland komt is voor mij wel duidelijk. Kijk eens naar het papier dat gebruikt is om het karton mee te beplakken en het garen waarmee de doos gevuld is. De naaidoos is verdeeld in vakjes. Links, rechts en onderin de doos ligt garen van het merk Glista opgeborgen. Tussen de vakjes, ligt één bolletje Amaya stopfgarn. Onder het speldenkussen, middenin de doos, vond ik strengetjes Breda Mouliné Indanthren. Op het speldenkussen zijn meerdere kartonnetjes Hose Mending bevestigd. Het zijn verschillende bruintinten van garen voor het herstellen van de nylonkousen. Mijn moeder noemde het ‘de ladder ophalen’. Was er in de nylonkous een steek losgegaan, dan ontstond er een ladder. De nylonkousen waren te duur om weg te gooien. Deze moesten gemaakt worden. Met een speciale dunne naald, met een oogje en een haakje eraan (lijkt op een haaknaaldje), werd de steek naar boven opgehaald en vastgezet met geschikt garen. Zeer fijn werk was dit en niet weggelegd voor iedereen. Sommigen hadden een mooie bijverdienste met ‘de ladders ophalen’. Overigens, voordat je de nylonkousen aantrok, deed je eerst stoffen handschoenen aan om je kousen te beschermen. Ze waren immers kwetsbaar. Onder het papieren lusje, dat tegen de deksel is gemaakt, zijn nog meer verschillende garens te vinden: Duldarn Mending for silk hose etc., Clark’s Filosheen en Glista Nylon Mending Thread. Het is heel bijzonder dat het wensbriefje niet verloren is gegaan:
Lettice with my best wishes from Peter Hebben we hier te maken met een militair die zijn vriendin of verloofde een naaidoos met Kerstmis, circa 1940, cadeau deed? Was deze jongedame wel een handwerkster of was er iets vreselijks gebeurd in de oorlogsjaren waardoor de naaidoos nog zo vol is? Was het een Engelse militair met een Nederlandse vriendin? Misschien waren ze beiden afkomstig uit Engeland en samen naar Nederland gekomen? Of woonde er familie in Nederland? Allemaal vragen waar we helaas geen antwoord meer op krijgen. Eén ding is in ieder geval duidelijk: het was belangrijk dat de vrouw goed kon handwerken, vooral het herstellen van linnengoed en kleding!
Wie krijgt er tegenwoordig nog een naaidoos als kerstcadeau?
hoi berthi, wat een mooie doos met een prachtig verhaal.heb je hem op een rommelmarkt gekocht?en is het garen nog goed?ik zou best een doos met mooi garen willen krijgen met kerst.prettige tweede kerstdag. annemiek
Over ladders ophalen: onze beroemde operadiva Christine Deutekom heeft vóór haar zangcarrière een zaakje gehad, waar je je kousen kon laten repareren.
Ik weet nog, dat mijn moeder kousen had, die f.15,– per paar kostten. Mijn (directiesecretaresse) salaris was in die tijd f.650,– per maand. Je was dus zeer zuinig op je nylons en verzorgde je nagels ook héél goed, zodat je geen schade aanrichtte bij het aantrekken!
Leuk zo’n doosje.
Ja dat kousen laten repareren, daar waren speciale winkeltjes voor. In 1959 waren die ernog en werd ook nog gretig gebruik van gemaakt. De kousen van Ineke’s moeder waren zeer waarschijnlijk zijden kousen. De nylons van de jaren 50 kosten zo ongeveer 2 tot 4 gulden per paar en ook die kon je nog laten maken. Een verademing waren de panty’s,hoewel ik ze nu zo weinig mogelijk aanheb.
Iets anders, een salaris van 650, – was in die tijd een enorm bedrag. Mijn eerste baan 80 gulden bruto per maand 1959.
Dat waren nog eens tijden.
Annemiek, deze naaidoos ( het garen is nog prima) heb ik bij een mevrouw in Hardegaryp gekocht. Zij had toen een klein zaakje aan huis en verkocht vrij veel op handwerkgebied. Ik weet niet of ze dat nog doet. Een aantal jaren geleden was ze al niet piepjong meer. Met plezier heb ik verschillende keren in haar winkeltje rondgesnuffeld. En je ging nooit met lege handen naar huis!
Ineke, wat leuk en interessant om je verhaal te lezen. Mooi dat je nog weet wat de prijs van een paar (zijden) kousen kostte. Mijn moeder wist niet meer wat er betaald moest worden voor een reparatie. Haar eerste paar nylonkousen kreeg ze toen ze ongeveer 15 jaar was. Dat was in 1944. In die moeilijke tijd moest je natuurlijk helemaal zuinig zijn op je kousen.
Cathrina, leuk om te weten dat er in 1959 nog winkeltjes bestonden voor het herstellen van je nylonkousen. Het zal toen waarschijnlijk ook wel iets goedkoper zijn geworden? Ik vind het geweldig dat jullie nog geldbedragen weten. Ik denk altijd betaald is betaald en vergeet dan het bedrag.
Ik ben erg blij met jullie reacties. Het is een zeer waardevolle aanvulling op mijn verhaal. Ook voor de andere lezers van mijn blog zeker interessant. Ik blijf uitkijken naar reacties.
Groetjes,Berthi
Berthi wat een schitterende naaidoos zeg! Ik zou er jaloers op worden. Dat garen , die kleuren hmmmm genieten hoor , ik ben ook erg met garens bezig vanwege een nieuwe hobby :Temari.
Kijk maar eens op http://www.temari.nl als je dan doorklikt naar de japanse en amerikaanse sites weet je helemaal niet meer wat je ziet zoveel moois!
Dat verhaal over de winkels waar je je kousen kon laten repareren herken ik , ik was een jong meisje in Renkum , daar was ook zo’n winkeltje , ik heb daar regelmatig kousen opgehaald voor een nichtje , hoe de rest van de vrouwen in mijn familie dat deden met hun kapotte kousen dat weet ik niet meer , ik ben van 1951.
groeten vanuit een zonnig Ede van Marlies
Wat een mooi verhaal…ladders ophalen herinner ik me alleen uit de verhalen van mijn tante en mijn moeder!
Marlies, heb je nummer 133 van Handwerken zonder Grenzen al gezien? Daar staat een artikel van Sandra Moek in.
Wat een prachtige doos !En wat is het verhaal erachter . Een groot vraagteken . Zou het toch niet zijn van vlak na de oorlog . Toen kwamen de nijlonkousen hier . Eind jaren 40 ging ik naar een feestavond , er werd een toneelstuk opgevoerd door de plaatselijke toneel vereniging . Een van de dames , altijd charmant en goed gekleed . Zij droeg nijlonkousen ! O wat vond ik die benen mooi . Zulke mooie kousen , die hoopte ik ook eens te kunnen dragen . Van het toneelstuk weet ik niets meer maar die kousen . . ! Ik zit hier echt te lachen nu ik het vertel .
Er werd vlak na de oorlog ook veel gesmokkeld uit Belgie . Daar hadden ze al veel eerder allerlei zaken zoals nijlonkousen . Ik ben voor mijn moeder vaak naar de winkel geweest om ladders te laten ophalen . Dan ging ik naar een manufacturen winkel . Later bij ons in de buurt ook bij mensen , kon je pic-pac knopen laten maken , stof laten plisseren en ladders laten ophalen . Maar het is nog niet zoveel jaren geleden dat ik hier in de kousenwinkel m,n kousen liet repareren . Dat waren dan de duurdere steunkousen . Totdat de reparatrice er mee ophield . woensdag komt de hulp weer en zij heeft ook kousen ladders opgehaald .
Ik heb haar al eens gevraagd of ze de materialen daarvoor nog had . Helaas ze is een opruimerig en weggooi persoon . Dus a.s. Woensdag onder ons kopje koffie wordt het een laddergesprek .
Maar die mooie naaidoos laat me maar niet los .
Wat is dat mooi . En zo,n prachtige inhoud .
Ik neem aan dat je het zo in z,n geheel bewaard .
ik kan me ook nog herinneren dat er bij ons in de buurt een winkeltje was waar je je nylon kousen ter reparatie kon brengen. Ik schat in dat het begin jaren 60 geweest is. Ik weet nog dat mijn moeder daar haar kousen bracht en dat daar een mevrouw zat die daar bezig was om kousen op te halen. Met een soort heel fijn haaknaaldje haalde ze steekje voor steekje de ladder op. ( zou daar mijn handwerkliefde soms ontstaan zijn?)
wij kindertjes droegen in die tijd lange kousen die met van de klemmetjes werden opgehouden.. gelukkig kwamen er kort daarna maiilots, die zakten ook wel af maar je was van dat rare gevalletje met klemmetjes af. Lange broeken voor meisjes kwamen er ook in die tijd. aan de zijkant gesloten met een rits en elastiekjes onder de voeten; het mocht vooral niet op jongensbroeken lijken. Sommige meisjes kwamen op school met zo’n broek en daarover heen een rok 😉 géén gezicht natuurlijk. Wat ook niet voor iedereen was weggelegd waren witte sokjes in de zomer..sommige meisjes kregen die niet omdat die te snel vuil werden. die droegen zwarte of donkerblauwe kniekousen.
Erg leuk handwerkdoosje…
Marcella
Gerrie, de naaidoos bewaar ik uiteraard in zijn geheel. Er mag geen enkel draadje uit de doos gebruikt worden.
In de naaidoos zat een briefje: Christmas gift, circa 1940. Het zou natuurlijk ook van iets later kunnen zijn. Het blijft giswerk. Misschien is deze doos door een handelaar in Engeland gekocht en op die manier in Nederland terecht gekomen. Wie zal het zeggen….? In Engeland waren de nylonkousen wellicht eerder op de markt dan in Nederland?
Marcella, ik heb ook lange broeken gedragen met een rits aan de zijkant en elastiekjes onder de voeten. Die elastiekjes vond ik best vervelend.
Groetjes, Berthi
Dag Berthi,
Fijne dagen (beetje laat voor de kerst, maar ja..). Ik wilde even laten weten dat ik regelmatig je blog bezoek en dat ik het heerlijk vind dat er altijd een plaatje bij zit. En dat het heel informatief is. Dank je wel.
Ajoursteek
Dag ajoursteek, leuk om te horen. Ik ken je weblog nog niet zo goed. Afgelopen week pas voor de eerste keer bezocht. Zal de blog in de gaten houden.
Groetjes, Berthi
Wat een mooi doosje!
Ik heb vroeger, in de jaren ’60, ook nog wel kousen weg moeten brengen waar de ladders van opgehaald moesten worden, maar jammer genoeg heb ik nooit gezien hoe dat gedaan werd.
Ik heb zelf ook een mooie naaidoos. Groot, donkerglanzend gelakt hout, met slot enmet inzetla. Mijn opa heeft hem door de plaatselijke timmerman laten maken voor mijn oma, dat zal wel eind jaren ’40 of begin jaren ’50 zijn geweest. Er zitten nog haakjes en oogjes en baleinen in, die zij niet heeft gebruikt en die ik ook nergens voor nodig heb, maar verder is het intussen echt mijn eigen naaidoos, met mijn eigen naaigerei.
De oorspronkelijk tweedelige sokkenstoppaddestoel heb ik op een keer zonder de losse steel teruggekregen van een uitleen, daar heb ik nu dus nog maar de helft van, zonde he.
Heerlijke foto om naar te kijken! Fantastisch verhaal over die ladders in nylonkousen om die met handschoenen aan te trekken, ik smeer altijd mijn handen in met handencreme om beschadiging te voorkomen…
Is het materiaal van de kousen van toen veranderd met het materiaal van pantys van nu?
Ik kan wel een steekophaler gebruiken. Pantys zijn nog steeds duur en bij mij (laarzen-rits-haakje…) heel snel kapot. En nee, meer dan 20 den komt er hier niet in.
De prijzen weet ik nog, omdat mijn eerste baan (1959) in een winkel voor dames- en kinderkleding , lingerie-stoffen-manufacturen-handdoeken-lakens en uiteraard ook kousen was. Een van de dames vroeg hoe je dan kousen maakte als ze niet werden weggebracht. Zelf bij elkaar halen met een kleurtje garen dat er dicht bij kwam. En zeker 2 paar van de zelfde kleur.
Een salaris van 75 tot 100 gulden per week en dan een paar kousen van 2 tot 4,5 gulden dat was een hele uitgave.
Het materiaal van toen is niet te vergelijken met nu. De garens die nu gebruikt worden zijn veel elastischer, in de jaren 50 had je kousen in verschillende maten, met hiel. (anders waren de voeten te groot). Want uiteraard zat er een naad aan de achterkant, die altijd scheef liep. Daarna pas de naadloze kousen.
Fantastisch om al deze aanvullende informatie te lezen! Ik ben er erg blij mee!!
Groetjes, Berthi
Cathrina, jij hebt het over 1959. Nou, toen zat ik nog op de lagere school. Ik heb het over 1968, toen verdiende ik die 650 gulden bruto. En mijn moeder/s kousen waren ragfijne nylons, geen zijden kousen. Het was van een Duits merk, Elbeo. Die waren peperduur, maar ook maar 15 denier of zo. Het waren kousen, die je nog met jarretels moest vastmaken, geen panty. Daar had ze een enorme hekel aan. Toen ze later ouder werd, en verzorgd moest worden, waren panties veel gemakkelijker en ook beter verkrijgbaar, maar het moesten kousen zijn.
laddersophalen deden we ook zelf span de kous over een glas en je kumt het prima zien , nou ja prima
Hoi Marlies,
Veel succes met je Temari hobby ! Het is verslavend hoor ! Fijn dat Temari zo langzamerhand steeds meer bekendheid krijgt, het is zo’n mooie hobby.
Veel plezier, Sandra.
Hoi Marlies,
Veel succes met je Temari hobby ! Het is verslavend hoor ! Fijn dat Temari zo langzamerhand steeds meer bekendheid krijgt, het is zo’n mooie hobby.
Veel plezier, Sandra.
Leuke verhalen over ladders ophalen, heb heel wat kousen voor m’n moeder weg moeten brengen.We hadden in Bussum een speciaal kousen winkeltje.Later deden meer vrouwen dat thuis om wat bij te verdienen.
Kan me ook nog herinneren dat je per ladder moest betalen.
Dit onderwerp kwam toevallig dit week-end ter sprake omdat we een feestje hadden in de Weimar in Maarsbergen waar knopen, naalden e.d. lagen uitgestald in een vitrine. Maar m’n vraag is, wie heeft er nog zo’n naald waar je de ladders mee op kon halen of een foto daarvan.
Alvast bedankt
Hallo Siti,
Ik heb nog zo’n naald van mijn moeder. Bij deze log kan je een foto zien:
http://berthi.web-log.nl/berthi/2006/02/ladderophaalpen.html