Stratis Tavlaridis heeft een garderobe gemaakt, maar niet van stof. De kunstenaar koos voor de techniek van het snijden van papier. Zijn shirts, vesten en zelfs ondergoed zijn allemaal van papier, met prachtig gedetailleerde patronen dat soms wel op weefwerk lijkt. Knap vakmanschap!

Het is november 1996 als ik met mijn dochter in het ziekenhuis ben voor een afspraak. Na afloop gaan we samen nog even naar het winkeltje in de hal van het ziekenhuis. We kijken naar de tijdschriften waar ik het magazine Vrij Nederland pak. Een tijdschrift dat ik anders nooit inkijk of koop. Tot mijn grote verrassing lees ik bij het onderdeel ‘Gezocht & Aangeboden’, onder de rubriek ‘Kunst & Antiek’ de volgende advertentie: ‘Te koop van part. coll. MERK-EN STOPLAPPEN Burg. Weeshuis A’dam 1799-1837.’

Mijn belangstelling was gewekt en ik nam contact op met de eigenaars. Er waren meerdere belangstellenden, maar ik bleef contact houden met de familie. Het klikte tussen ons mede door de gemeenschappelijke belangstelling voor de geschiedenis van de merk- en stoplappen. Na een aantal bezoeken en gesprekken werd de koop gesloten.

Na de aankoop van het familietextiel bleven mijn man en ik contact houden met Bep en Hans Ruinemans. Waren zij voor vakantie in het zuiden van het land dan kwamen ze altijd even op bezoek bij ons en wij reisden diverse keren naar Zwolle. Vaak kwamen tijdens deze bezoekjes de mooie familieverhalen aan bod; de verhalen die aldoor van moeder op dochter waren doorgegeven. Te bijzonder om hier niets mee te doen. Zo ontstond al vrij snel het idee om de familiegeschiedenis verder uit te zoeken. Na jaren speurwerk in het Stadsarchief en foto’s bekijken met Bep in Zwolle hebben we een vrij compleet beeld kunnen vormen van de familiegeschiedenis. Bep genoot als het familiealbum op tafel kwam (zie foto bladzijde 134 van het merklappenboek). Ze vertelde heel graag over haar familie en daarnaast toonde ze veel interesse voor de Nederlandse taal. Op 15 februari 2013 kreeg Bep het eerste exemplaar van het merklappenboek aangeboden op de Handwerkbeurs in Zwolle. Haar kinderen en kleinkinderen bezorgden hun moeder/oma een onvergetelijke dag!

Nadat mijn merklappenboek af was, bleef het contact in stand alleen verliep dit steeds vaker via haar dochter Liesbeth omdat de gezondheid van Bep langzaam achteruit ging. De laatste jaren verbleef Bep in een verpleeghuis waar zij na een mooi en lang leven op 13 maart 2020 rustig is ingeslapen. Een bijzonder persoon is heengegaan.

Ik bewaar mooie herinneringen aan de ontmoetingen met Bep en haar man Hans (overleden in 2009). Zonder de prachtige en bijzondere verhalen van Bep was het merklappenboek nooit tot stand gekomen.

Door het coronavirus zijn de richtlijnen ten aanzien van een uitvaart aangescherpt. Alleen eerstegraads bloed- en aanverwanten zijn toegestaan. Hierdoor kan ik niet bij het afscheid van Bep zijn, maar in gedachten ben ik bij haar.

MaaikeW: ‘Hendrickje Schimmel zit achter de naam Tenant of Culture. Zij levert op deze manier onder andere commentaar op de merkencultuur binnen de mode-industrie. Haar motto’s: Alles wat kapot is, zou je kunnen repareren. Vooral mode-afdankertjes zijn de bron van haar sculpturen met restmateriaal waarmee ze stelling neemt tegen de verspilling van de mode-industrie. Centraal staat de vraag: hoe bepalen we wat er moet worden opgeslagen, hersteld, beschermd en bewaard. Haar werk was eerder te zien in Londen 2017, Norwich 2018, Parijs 2018, en 2019, Berlijn en Zürich en nu dus in Leeuwarden. De tentoonstelling heet Tenant of Culture: I forgot to tell you I’ve changed.’

Het Fries Museum is tot en met 6 april 2020 gesloten in verband met ontwikkelingen rond het coronavirus.

Vanmorgen plaatste ik de cartoon van Sigmund die vandaag in de Volkskrant staat. Om het verspreiden van het coronavirus te beperken werken veel mensen thuis want het virus verspreidt zich snel en er overlijden dagelijks mensen. Het zijn hectische en bizarre tijden.

Met bovenstaande foto (Spaarnestad Foto) ga ik terug in de tijd, naar circa 1930. Twee Zeeuwse dames in dracht zitten op een Ariel kopklepper motorfiets. Zou dit een reclamefoto zijn?

In Zeeland waren veel verschillende klederdrachten waar ik op dit blog als eens het een en ander van liet zien: zoals streekdracht Arnemuiden, Streekdrachtenshow in Goes, Vervolg streekdrachtenshow in Goes, Textielpost Zeeland, Zuid-Beveland, Zeeuwse dracht in het Klederdrachtmuseum en Walcherse klederdracht.

Bron: de Volkskrant

Jardin van Lisa Nilsson.
Lisa Nilsson maakt Perzische tapijten van papierfiligraan; een techniek om strips papier op te rollen, te vormen en aan elkaar te plakken om decoratieve ontwerpen te maken. Jardin is haar nieuwste tapijt en het meest ambitieuze project tot nu toe. Lisa werkte er meer dan acht maanden aan. Het kleurenpalet en compositie is gebaseerd op een Perzisch tapijt, voor de daadwerkelijke bloemen heeft ze geïmproviseerd. Ze werkte vanuit het midden naar buiten. Bijzonder mooi en knap werk!


Detail Jardin van Lisa Nilsson.

Detail Jardin van Lisa Nilsson.
Een interview met Lisa Nilsson kun je hier lezen.

MaaikeW: ‘Van een museummedewerker begreep ik dat het halssieraad door de conservator zelf is vervaardigd voor de tentoonstelling Wij Vikingen. Scandinavische klederdracht zag ik niet maar wordt wel gedragen door conservator Diana Spiekhout. Zij is de inhoudelijke spil van deze tentoonstelling als Viking-fan en archeoloog en conservator Middeleeuwen van het Fries Museum. De kleding is op deze textielkaart deels te zien, niet te zien is het rode rok deel van de overgooierjurk, met een bruine riem om het middel en de lange witte wijd uitlopende mouwen. Om de hals kan een sjaal worden gedragen zoals prinses Sofia van Zweden bij de doop van prins Gabriel droeg. In Scandinavië dragen de leden van het Koninklijk Huis nog klederdracht.’

De waterstand gaat geleidelijk dalen, toch zal het nog even duren voordat de terrassen klaar zijn.

Het coronavirus is het gesprek van de dag. Sla de krant open, zet de televisie aan of kijk op internet; alles draait op dit moment om het coronavirus. Drastische maatregelen zijn er inmiddels getroffen, voor sommige mensen zelfs nog niet voldoende. Eén van de adviezen is: ben je verkouden blijf thuis en óók al ben je niet verkouden. Reactie hierop: mensen gaan hamsteren.

Ook ik moest gisteren naar Albert Heijn om boodschappen te doen, maar niet voor twee weken. Ik beperkte me tot de inkoop voor twee dagen. Tot mijn grote verbazing zag ik veel lege schappen, groente in blik en glas bleek groots ingeslagen, net als vers brood en afbakbrood en vergeet vooral het wc-papier niet dat ook nog eens in de bonus was. Mensen gaan massaal producten inslaan, je weet het maar nooit… . Bij Kruidvat stond een oudere dame voor mij bij de kassa. Zij had zowel vier doosjes paracetamol als Ibuprofen in haar mandje liggen. De jongeman achter de kassa maakte haar attent op de limiet van maximaal drie doosjes van ieder medicijn dat ze mocht kopen.

Treden wij nu anders op dan in het verleden ten tijde van een besmettelijke virus? In Het Parool lees ik hierover het volgende: ‘Zo blijkt quarantaine een eeuwenoud middel om infectieziektes tegen te gaan wanneer er nog geen geneesmiddelen voorhanden zijn, weet historicus Annet Mooij (58). Mooij: “Quarantaine kwam al voor in de tijd van de pest. Schepen die uit een bepaald besmet gebied kwamen, moesten veertig dagen voor anker. Daar is quarante (het Franse woord voor veertig) een afgeleide van. Bovendien moesten pestlijders thuisblijven en een bos stro voor de deur hangen. Dat is in zekere zin ook een vorm van quarantaine. Wat wij nu doen is niets nieuws.” Snelheid maakt volgens Mooij een groot verschil. Mooij: “Vroeger verplaatste men zich met een stoomschip of met een karavaan. Daarom kon het eeuwen duren voordat een infectieziekte verspreid werd. Tegenwoordig verplaatsen we ons met een Boeing. Bovendien zijn we sneller op de hoogte van het nieuws. We lezen van dag tot dag hoe het verloop van het coronavirus in Italië is.” Of we kunnen leren van de geschiedenis? “Zondebokvorming is niet de oplossing. In de 14de eeuw werden de Joden aansprakelijk gesteld voor het ontstaan van de pest, met Jodenvervolgingen als gevolg. In de begindagen van het coronavirus kregen Chinezen vreselijke dingen naar hun hoofd geslingerd. Dit wijst erop dat oude angsten weer tot leven komen.”‘

In een poging om de voortdurende effecten van klimaatverandering zichtbaarder te maken, creëren handwerkers over de hele wereld temperatuurdekens en sjaals. Elke dag brei je een naald om de temperatuur van je eigen plaats aan te geven met een kleur. Uiteindelijk ziet het breiwerk eruit als een diagram. Je ziet niet alleen gebreide temperatuurdekens, maar ook gehaakte dekens of quilts. Hier lees je er meer over.

Foto: Rachel Chilton