Yves Duteil – Tisserand


Voordat ik vorige week woensdag naar Zwolle ging, gaf ik ’s morgens eerst nog een lezing voor de weefkring Foudia in Sint Willebrord. Van een weefster kreeg ik de volgende tekst:

Mijn vriend wever
jij weeft met de draden van de tijd

Het leven is niet slechts een kortstondige draad
Ieder weeft haar op zijn manier
In de mate van zijn talent
Sinds de nacht van de tijden
Indien je de geschiedenis moest weven
Met de draad van je geheugen
En de verloren tijd terug moest halen
Hoe zou je je daar innemen…?

Mijn vriend wever
Wanneer je de tijd moest weven

De tijd zonder einde hernieuwt zich
Zij zou een eeuwige draad maken
Waarvan elk punt de wereld zou zijn
De secondes aaneen schakelend
Tussen de hare
Het moment is slechts een sprankje
Dat loopt op een draad van kant
Om alle ontwerpen samen te stellen
Die aan ons lot
Trouw zijn

Wever mijn vriend
Wanneer je dit hier moest weven…?

Leer mij de kunst van het licht
En je zult zien dat om hem te plezieren
Ik een draad van water weef
Om een beek te maken
Misschien zelfs een universum
Indien nodig mijn hele leven weven
Op de maat van zijn liefde
En in de loop van de dagen
Een kind maken, wever
Zo mooi zou dan de tijd zijn…

De tijd zou niet meer aan haar zijn
Dat het een eeuwige draad moest worden
Ook krachtig als een oceaan
Maar zacht als een kort moment
Bij haar
De tijd omringt en verenigt ons
Het zouden twee draden van kant moeten zijn
Met bleke kleuren, een beetje broos
Geknoopt rond een draad
Van honing

Mijn vriend wever
Als je deze tijd wilde weven…

Ik, ik schrijf nieuwe chansons
Maar wat mijn ritornellen ook zijn
Ik zal de draad van de woorden bewaren
De mooiste streng
Voor haar
Het draad/loop van dagen is een mysterie
Maar als ieder op zijn manier
Op de maat van zijn talent
Zijn tijd kon weven,

Tisserand, het is zo
Dat ik mijn leven wil weven.

Wil je het lied horen, kijk dan hier of hier.