Mirja Wark is weefkunstenaar. Zij woonde in Venezuela, Oman, Syrië en Libië. In deze landen onderzocht Mirja traditionele textieltechnieken en ging textiel en gebruiksvoorwerpen verzamelen. In Museum de Kantfabriek in Horst zijn voorwerpen en textiel uit Oman en Venezuela te zien tot en met 20 november 2016.

De makers zijn nomadenvolken uit Oman en de Wayuu Indianen uit de Guajira, het noordelijke grensgebied van Venezuela en Colombia. Textiel en vakmanschap staan centraal. Beide volken leven in een natuur met een beperkt aantal ingetogen kleuren. Zij compenseren dit door hun kleding, gebruiksvoorwerpen, tuigage voor de pakezels en schoenen intens kleurrijk te maken. Op het gebied van weven, textielbewerking, borduren en leerbewerking hebben ze een hoog vakmanschap ontwikkeld. Ze hebben geen vaste woonplaatsen en alles wordt vervoerd op hun ezels, inclusief hun weefgetouwen. Foto’s en textiele voorwerpen uit de collectie van Henriëtte Beukers complementeren de expositie. Gisteren werd de tentoonstelling geopend.

De opening van de tentoonstelling door Mirja Wark en Henriëtte Beukers.



Handgeweven kameelbanden met katoen en Lurex.

In de bergen in Oman liggen sommige dorpen op wel 2000 meter hoogte. Men kweekt er rozen om rozenwater van te maken en men hoedt er schapen en geiten. Water is er niet te vinden op deze hoogte. Dagelijks dalen jongens met ezels de berg af en halen water in de wadi (droogvallende rivier) bij de put. Zwaarbeladen lopen de ezels de smalle bergpaadjes weer op. Ook etenswaren zoals zakken dadels dragen ze en soms een oudere die zelf niet meer kan klimmen. Een zadel en chabrak (zadeldek) beschermen de lading en de huid van de ezel. Door het geluid van zijn bel herkent de eigenaar al van ver zijn eigen dier.

Op feestdagen zoals het suikerfeest en een bruiloft gaat de ezel als een prins op pad met een rijkversierd borst- en staartstuk. Dit is handgeweven van wol en versierd met randen in de fitstechniek. De koorden en kwasten zijn kleurrijk. Mooi werk is kostbaar en moet beschermd worden: onder de staart een stukje plastic tegen de keutels en over het handwerk stof tegen het vuil.


Zandsokken in naaldbinding ter voorkoming van verbrande voeten in het hete zand.

Een woestijnbroek uit Sinaw die met de hand geborduurd is met Lurex. De manchetten zijn zo nauw dat de vrouw eerst een plastic tasje om de voeten moet schuiven.


Dit zijn maskers die vrouwelijke woestijnbedoeïen dragen. Het geeft hen vrijheid in het sociale verkeer. Getrouwde vrouwen dragen donkere maskers, ongetrouwde vrouwen maskers met geel of koper metaalglans. Er is een mode in koorden en kwasten die op de rug meebewegen.


Gehaakte mochila’s. Een Wayuu vrouwenhand staat nooit stil. Altijd is er wel een haakwerk te maken. Met een dunne naald maken de vrouwen dichte tassen in een vasten-haakwerk. Hoe meer kleuren er in een tas voorkomen hoe sterker en begerenswaardiger deze wordt. Het haakwerk is dubbelzijdig. Dit betekent dat de kleuren die niet te zien zijn in het patroon meegenomen worden binnen in de steek. Zo komt het dat de tassen zo stijf zijn dat ze bijna vanzelf rechtop blijven staan. De draagbanden zijn er in drie technieken: lussenvlechten, haken, weven of twijnsplitsen.


De Wayuu zijn semi-nomaden en trekken naar graziger gebieden als er niet genoeg te eten of te drinken meer is voor hun geiten en schapen. Meubels bezitten ze niet. Hun hele hebben en houden dragen ze mee in grote tassen.

De tentoonstelling Reisstof is te zien tot en met 20 november 2016 in Museum de Kantfabriek in Horst.