Frida Kahlo verklaart in het midden van de jaren veertig van de vorige eeuw in haar dagboek de betekenis van kleuren in een soort prozaïsch gedicht: ‘Ik wil proberen’, schrijft ze, ‘de potloden te gebruiken die geslepen zijn tot de punt van de oneindigheid, die altijd vooruit wijst.’
Groen: warm en goed licht.
Roodachtig paars: Azteeks. Oud vijgenbloed. Het oudst en het levendigst.
Bruin: kleur van de mole, van het vallende blad. Aarde.
Geel: waanzin, ziekte, angst. Deel van de zon en de vrolijkheid.
Kobaltblauw: elektriciteit en puurheid. Liefde.
Zwart: niets is echt zwart, werkelijk niets.
Bladgroen: bladeren, treurnis, wetenschap.
Groenachtig geel: nog meer waanzin en mysterie. Alle spoken dragen kleren van deze kleur… of tenminste hun ondergoed.
Donkergroen: kleur van slechte tijdingen en geode zaken.
Marineblauw: afstand. Ook tederheid kan deze blauwe kleur hebben.
Magenta: bloed? Wie weet!
In 2010 bezocht ik in Brussel de expositie Frida Kahlo y su mundo en in dit bericht lees je over het eerbetoon aan Frida Kahlo door modeontwerpster Susanne Bisovsky.
De afbeeldingen komen uit het dagboek van Frida Kahlo.
Hoi Berthi,
Ben altijd al een groot bewonderaar van haar werk, maar ook van haar
doorzettingsvermogen na haar bizarre ongeluk geweest.
Toen wij dus in Mexico waren dus ook naar haar oude woonhuis geweest
wat nu een museum is van haar werk.
Gr. Ton
@Ton Wolswijk, haar doorzettingsvermogen was ongelooflijk sterk, haar werk bijzonder en ben dus ook blij dat ik de expositie in Brussel heb gezien.
Heb jij bij jullie bezoek aan het woonhuis foto’s gemaakt? Zo ja, ik zou het erg leuk vinden om die eens te zien.
Hoi Berthi,
We mochten daar toen niet fotograferen.
Jammer hè.
Gr. ton
@Ton Wolswijk, heel erg jammer!