CarinB: ‘Punakha. Wat ’n waanzinnig mooi land, qua kleuren alleen al. De mensen zijn bijzonder aardig en respecteren alles wat leeft. Ik heb een weverij bezocht en keek m’n ogen uit. Sommige doeken zijn pas na 3 jaar klaar. Heel fijntjes geweven en bijzondere patronen. Kosten dan ook 1200 USA dollars. Op straat lopen zoveel vrouwen met prachtige kisa’s (lange sokken), om jaloers van te worden. Al met al ’n waanzinnige ervaring tot nu toe.’

De Bhutanese bevolking gaat gekleed in de traditionele dracht. Mannen in een gho, een soort kamerjas tot op de knieën van zeer fraaie stof met daaronder lange sokken. Aan het eind van de mouwen zit altijd een grote witte manchet. De stof van een gho is effen grijs of geruit met allerlei kleuren. Rood of kanariegeel mag niet, dat is alleen voor monnikspijen. Bij het binnengaan van officiële gebouwen moet er een witte ‘sjaal’ overheen komen. Vrouwen dragen een zijden bloes – wangjuk – en wikkelen een lange lap – kira – om hun lichaam. De kira zit met twee zilveren broches vast bij de schouder. Daar overheen gaat een zijden jasje zonder knopen. De kira kan geweven zijn van zijde, katoen, brandnetel of wol.


CarinB: ‘Bijgevoegd ’n folder uit het textielmuseum waar ik was in Thimphu. In het oosten gebruiken ze yak wol en soms van schapen uit Australië, zijn er ’n paar rondom Ura Valley. In het westen, midden en zuiden wordt de wol geïmporteerd uit India. Tot zover!’

Op de textielkaart zie je een detail van de wollen stof Yathra (Tang, Bumthang, Bhutan).