Ik ben onder de indruk van het schitterende borduurwerk van Kate Kretz. Kijk nu eens naar de zeer fijne en subtiele haarborduurwerkjes. Zo teer en kwetsbaar, maar zoveel zeggend. Over het werk van de foto zegt Kate Kretz het volgende:
Upon the occasion of my daughter’s birth, I became almost agoraphobic, irrationally figuring that, if we never left the house, nothing bad could ever happen to her.
This piece, made within her first six months of life, is a simultaneous invocation for her safety, and a confession of my own newly hyperbolized emotional vulnerability. The hair used is that which was on my head during the time that I dreamt of her, during the time that I carried her. Like rings of a tree, a length of hair embodies the passage of time, carrying a discernible record of an organism’s extreme life experiences.
The repetitive act of embroidery seems to be made for calming worry… trying to tie things down, sew them in, make them stay.
Embroidering with hair possesses its own unique intensity: each barely perceptible stitch is like a rosary bead, marking a tiny but ardent prayer whispered over and over.
Tot 2 juni 2012 heeft Kate Kretz een solo-expositie bij Hardcore Art Contemporary Space in Miami. Ik kan me voorstellen dat je niet op korte termijn in Miami komt, dus is hier de virtuele expositie te bewonderen.
Haarwerkjes kwam hier al eens eerder aan bod en wel bij de log over het album amicorum en Marjolijn van Duijn vertelde tijdens de Textiel Plus-dag in 2008 over herinnneringsieraden waar haar in verwerkt is.
Jeetje, ik hoop dat Kate haar problemen van zich af kan borduren, anders heeft haar arme kind geen leven!
Je maakt het werk om de demonen te doden….
het borduurwerk is heel fijn en bijzonder. maar ik hoop dat ze na die angstige eerste maanden back to normal is…
ik herinner mij een roman waarin de vrouwen hun haren verwerkten bij het borduren van kazuifels …
Door de rits van Google bijna dit mooie borduurwerk gemist.
Bijzonder door de fijnheid maar ook door de gedachten erachter.
Ik weet precies wat Kate bedoelde hiermee.
Pas bij de geboorte van je eigen kind besef je je kwetsbaarheid.
Het slijt wel, na verloop van tijd….bij elke ontwikkeling, elke nieuwe vaardigheid….groeien ze steeds een stapje verder van je vandaan. En op een dag ontdek je dat het niet meer je kind is, maar een jonge volwassene met zijn eigen ideeën en plannen.