Patricia van de Camp studeerde in 1999 af aan de Gerrit Rietveld Academie als grafisch ontwerper waar ze niets meer mee heeft. Ze richt zich helemaal op de fotografie en werkt nu hoofdzakelijk als autonoom fotograaf. Het portret is de leidraad in al haar werk. De portretten laten iets zien over hoe zij naar mensen kijkt. Haar portretten vloeien voort uit een verhaal, een mythe, of een gebeurtenis van mensen die haar raken of inspireren.
Een bijzondere serie foto’s maakte Patricia van de Camp van verkeersslachtoffers die zij zorgvuldig voorzag van doodskleedjes.
geen gezicht
ik schoot in de lach om het commentaar van Jenny…
dat kwam er gemeend uit !! kwam zelf niet verder dan de gedachte “” Vreemd…..”” 11
Mooi, heel teder gefotografeerd.
Bij het plaatsen van dit berichtje vroeg ik me al af hoe hier op gereageerd zou worden? Twee mogelijkheden: positief of negatief! Meer is niet mogelijk, hier is geen middenweg in te vinden.
De fotografie vind ik heel mooi gedaan, maar of ik een dood beestje een gehaakje of gebreid jasje aan zou doen…
Nu hoop ik dat ze de diertjes ook een vredige rustplaats heeft gegeven toen de fotosessie voorbij was.
Nou, eigenlijk weet ik niet of het mooi of vreemd is. Je blijft er wel naar kijken. Ooit heb ik eens een foto van een dood muisje gezien en ik moet zeggen, ik had nog nooit zo’n dood muisje gezien, vertederend.
Het zal je poes maar wezen, die dood op straat ligt.
Andere vorm van wildbreien?
wat treurig en lief!
En dit is nu waarschijnlijk precies waar het omgaat. Het doet ons wat als we er op gewezen worden. Hypocriet……, want als we het zomaar tegen zouden komen, zouden we er waarschijnlijk niet eens op reageren, laat staan dat we het gezien zouden hebben. Het zit hem in het achteloze gedrag waarmee we hier mee omgaan in het dagelijkse leven. Niet om wat we er van vinden als we er met de neus boven op gedrukt worden.