Het is alweer even geleden dat ik textielpost plaatste. Hoogste tijd om een textielkaart te laten zien want ik heb weer een aantal prachtige kaarten mogen ontvangen waar ik ontzettend blij mee ben. Vandaag een textielkaart uit Curaçao die verstuurd werd door de dochter van Lies Huizer.
De dame draagt een hoofddoek met een knoop erin. Dit zou betekenen dat zij getrouwd is.
Elk jaar is er op Curaçao een aantal feestdagen die in het teken staan van klederdracht, folkloristische dans, zang en muziek. De klederdracht werd gedragen tot aan het begin van de 20e eeuw. Voor de vrouwen was dat destijds de saya koe yaki, dat uit een lange klokkende rok en een kort bolero-achtig jakje bestond. Het was gemaakt van een gebloemde katoenen stof en de stof met het zogenoemde panya di perpu (paarse bloemen) motief gold als het deftigst. De rok was wijd klokkend, had veel plooien en aan de voorkant twee aflopende stroken met als resultaat dat de rok aan de achterkant langer was (tot aan de grond) dan aan de voorkant. Onder de rok werd een kamisa oftewel onderjurk van wit katoen gedragen. Hierover droegen de vrouwen dan weer een of twee stijf gesteven onderrokken, saya di abou, met als gevolg dat de rok wijd uit ging staan. Het jakje of vestje eindigde boven het middel en had lange smalle mouwen en een recht horizontaal decolleté, dat de schouders bijna bloot liet. Het werd door twee gouden knoopjes bij elkaar gehouden. Uit de naad aan weerszijden van de bolero hingen repen van dezelfde stof, welke desgewenst onder de borsten werden samengeknoopt.
Onder het vestje werd een onderhemd of kamizool gedragen van dezelfde stof als de onderjurk. Over de blote schouders werd een halsdoek of sjaal gedragen – de abrigu – veelal van wol of zijde vervaardigd. De punten van deze sjaal werden onder het vestje – yaki – doorgestoken en kwamen er aan de onderkant weer uit. De kousen waren wit of gekleurd en gemaakt van grof katoen. Het schoeisel bestond uit een soort pantoffels (qua model vergelijkbaar met de moderne balletschoen) gemaakt van zwarte stof. Het laatste belangrijke kenmerk was de hoofddoek. Op Curaçao hadden de vrouwen drie soorten hoofddoeken: een zondagse hoofddoek met een neerhangende driehoekige punt genaamd punta di Scharloo, een kunstig opgemaakte en in vaste vorm gevouwen hoofddoek, genaamd pètji, met gouden spelden en fraai borduurwerk voor feestelijke gelegenheden en tenslotte een dagelijkse van wit linnen vervaardigde hoofddoek, de lensoe (populair was de lensoe di Madras, vernoemd naar de plaats van herkomst van de stof), geplooid tot een bonnet en met een strik van achteren.
Net als in Volendam kun je in kleurrijke klederdracht op de foto gaan in het Riffort in Willemstad.
Nog geen ontbijt , maar met een geurig kopje koffie begint de dag bij het laatst geschreven blog van Berthi .
Je kunt hier zo maar binnen stappen en je bent altijd welkom .
En wat een informatie is er weer , dankzij haar mooi bedachte plan van de textielpost .
Bij het lezen van alle bschrijvingen en uitleg over de kleurrijke kleding uit Curacau zie je alles gewoon voor je .
Zonder ook maar een muziekje te starten kun je zelfs met veel fantasie best vrolijke klanken die er helemaal bij horen in je oren oproepen . Ik ga straks al wiegend met m,n heupen de afwas doen . . .
Helaas in m,n eigen kloffie .
De kaart met de vrolijke hoofddoek is ook weer zo,n leuk idee als groet vanuit de West .
Al de voor onze ogen zeer ingewikkelde knopen van de hoofddoeken elk met z,n eigen betekenis .
Je moet er toch wel handigheid in hebben , het zal niet zo gemakkelijk zijn dit even voor elkaar te maken .
Het gaat zoals overal van moeder op kind wordt de kunst doorgegeven .
Goedemorgen……wat een verhaal zit er weer aan zo’n hoofddoek-kaart vast, geen wonder dat het soms even kan duren voor de post bij ons terecht komt als er zo’n verhaal bij geschreven is.
We wachten de volgende postbode in spanning af !!
Lies heeft haar dochter de instructies meegegeven, kijk je naar een textielkaart en stuur je die naar Berthi.
Het is een pracht kaart geworden, wat een vrolijke hoofddoek.
Laat die textielpost maar komen :mooi met weer heel wat informatie !
Interessant is dit.
En ik zie dat de tweede generatie zich al begint te roeren…
Tja, met Google ben ik op stap gegaan voor informatie over de klederdracht van Curaçao want hoewel ik veel textielboeken heb, ontbreekt in mijn kast de achtergrond van deze dracht. Handig toch dat we onze grote vriend Google hebben!:-)
@Mieke S, fantastisch dat de tweede generatie ook al aan de slag gaat met de textielkaart! Kaarten vinden we met z’n allen leuk! Eline heeft de kaartentik min of meer van mij overgenomen. Ook zij heeft in haar huiskamer een kaartenrek staan en af en toe verrast ze me met een leuk kaartje.
@Gerrie en Lies, allebei vroeg uit de veren en benieuwd wat er te lezen valt op mijn blog!
Ik ben meer een avondmens dan een ochtendmens, ik heb tijd nodig om op gang te komen!:-)
Achter het ouderlijk huis woonde mensen waarvan 1 van de kinderen met een surinamer of met een curacause getrouwd was. Ze hadden als theemuts een pop in kledendracht. Daar kon ik altijd uren naar kijken. Wat mooi en zo fleurig.
We zijn in 2009 wel naar het Riffort geweest, maar geen “verkleed-fotograaf” gezien. Waarschijnlijk iets van na die tijd.
Wel een goede plaats voor zo’n fotograaf, want de grote cruiseschepen met (over het algemeen) rijke Amerikaanse passagiers meren hier (buitengaats) aan.
Bedankt voor dit prachtige logje, heel mooi uitgelegd! ‘k zou er een lief ding voor over hebben deze kleren eens te dragen! En dan eens die traditionele stoffen te aaien!!
Ik droom lekker verder, ha,ha!
groetjes en een fijne dag!
@Saskia, de fotograaf zit er nog niet zo lang las ik op een site. Hij zal vast goede zaken doen als daar de grote cruiseschepen aanmeren. Goed bedacht van deze fotograaf.
@Hilda, er moet een Handwerk Stichting zijn die poppen aankleedt in de dracht.
@Antje uit Urk, het tijdstip waarop je de reactie schrijft lokt uit om naar dromenland te gaan!:-)
heerlijke kaart. ben benieuwd of deze angisa (hoofddoek) een betekenis heeft …