Aan mijne vriendin – HG – Gedachtenis mijner Gevangenschap.
Deze tekst staat in sierlijke geborduurde letters te lezen op het witte zakdoekje dat Jessie een aantal jaren geleden kocht op een antiekmarkt. Rechtsboven in de hoek staan voor mij onduidelijke tekens. De vraag is of dit zakdoekje dateert uit of na de Eerste of Tweede Wereldoorlog. Laten we eerst eens kijken naar de sierlijke letters die mij het idee geven dat dit zakdoekje stamt uit begin 20e eeuw. Het borduurwerkje is in Luik bij een lijstenmaker ingelijst en naar alle waarschijnlijkheid ook door een Belgische dame geborduurd na de Eerste Wereldoorlog. HG zouden de initialen van de borduurster kunnen zijn, maar het kan evengoed van haar vriendin zijn. Misschien heeft de borduurster met HG in dezelfde gevangenis gevangen gezeten en zijn ze goede vriendinnen geworden. De borduurster heeft de oorlog overleefd en haar vriendin niet. Maar… het kan natuurlijk ook dat beide dames de oorlog hebben overleefd en dat de borduurster HG dit zakdoekje aan haar vriendin cadeau heeft gedaan. Allemaal speculaties, of het waar is zullen we nooit te weten komen.
Dit is de week van herdenkingen. Gezamenlijk staan we stil bij oorlog en vrede, vrijheid en onderdrukking, verantwoordelijkheid, mensenrechten en democratie. Het is voor een samenleving belangrijk om zich telkens opnieuw te bezinnen op het onderhoud van vrijheid en vrede.
Prachtig borduur werk gemaakt als een herinnering en wat een sierlijke letters .
Er blijven veel vragen .
Nu weer een dag van terug blikken over jaren die zo moeilijk waren .
Ik voel het of alles zwaarder wordt en toch volg ik zo af en toe de verhalen die verteld worden . Ik heb mijn eigen verhalen en er is veel dat ik niet wil vertellen om niemand pijn te doen .
We raken de oorlog nooit meer kwijt en dragen het mee tot het laatste toe .
Morgen zijn we samen stil om te herdenken .
@Gerrie, misschien is het juist wel erg belangrijk om je verhalen te vertellen, zowel voor jou als de ander.
Hier ben je vanzelf STIL van zoveel werk en tijd is er aan besteed… daar zal wel een heel verhaal achter zitten.
@Lies Huizer, het kan niet anders of de twee vrouwen hebben ontzettend veel steun aan elkaar gehad.
spannend zakdoekje en zo triest ook ergensm dat je een vriendin eherinnert en gevangenissen,
Gerrrie Je oorlogsverhalen zijn zo belangrijk Ik zou zeggen praat erover of schrijf het op,
Jan was vorig jaar dus heel ziek en wilde ook nooit over zijn onderduikperiode praten, en opeens met een kleinzoon kwam er een heel verhaal en dat was heel goed voor alle twee, Basje
Berthi, hoe waar zijn je laatste zinnen in je blog van vandaag!
Wat heeft Jessie een mooie herinnering gevonden.
Heel mooi,helemaal waar.
Wat een bijzonder zakdoekje en wat jammer dat we het werkelijke verhaal waarschijnlijk nooit zullen weten. Fijn dat je dit met ons gedeeld hebt.
Groeten, Marian
Terug denken aan de oorlog .
Er waren soms plannen om een dagboek te beginnen . Maar elke dag bracht z,n eigen zorgen mee .
Op een late namiddag loop ik in het dorp om voor moeder een boodschapje te doen .
Ik zie een jonge man lopen die moeilijk voort kan . Het lopen kost hem veel moeite .
Ik ga verder en de jongen blijft nog wel even in mijn gedachten , hij is een vreemde hier in ons dorp en wat zal hij meegemaakt hebben , waarom hij zo moeilijk loopt .
Mijn verbazing is groot als ik thuis kom en de jongen , die ik had gezien , bij ons in de kamer zie zitten .
Hij is bezig om zijn verhaal te vertellen .
Ergens heeft hij ons adres gekregen om mijn vader om raad te kunnen vragen .
Hij was gevlucht uit de Noord Oost polder waar hij te werk was gesteld door de Duitsers .
Bij de kleding die hij bij zich had was een kaki kleurige broek van zijn vader die postbode was .
De broek was een onderdeel van het zomer tenue wat postbodes vroeger droegen .
Onderweg heeft hij er een korte broek van gemaakt , zodat hij er een beetje jonger uit zou zien .
Omdat hij niet verder kon , zijn voeten waren door de lange tocht stuk gelopen werd er besloten dat hij voorlopig enkele dagen bij ons zou blijven .
Er kwam een EHBOer en later dokter om zijn voeten te verbinden .
Ik weet niet meer precies hoelang hij bij ons geweest is . Hij had ook maar een plekje op de divan gekregen , wij hadden al een evacueé uit Oosterbeek in huis en een meisje uit Rotterdam . Toen het lopen weer wat beter ging is hij richting Friesland vertrokken naar zijn ouderlijk huis .
Hij woonde in een klein plaatsje tegen Leeuwarden .
We hebben vlak na de oorlog een brief van hem ontvangen , waarin hij over z,n plannen vertelde . Hij zou een opleiding volgen in Frankrijk en zich voor bereiden om als vrijwillig militair naar Ned Indie te gaan .
Nu denk ik soms hoe zou het met hem verder gegaan zijn en vele anderen die we ontmoetten in die jaren .
Dit was het verhaal over KOOS en wat zou het mooi zijn als er iemand is die er misschien een herkenning in vindt dat is het verhaal van mijn Oom of Opa . . . ?
Nog meer borduurwerk uit gevangenschap is vanaf 10 juni te zien in het Verzetsmuseum:.Elke dag een draadje..Borduren in gevangenschap 1940-1945 http://www.verzetsmuseum.org/museum/nl/exposities/tijdelijk,verwacht
fijn dat we dit mee mochten bekijken,
het verhaal erachter blijft echter verborgen…
heel bijzondere zakdoek
Tijdens het borduren zal er menig traantje zijn gevallen.
Een oorlog verandert het leven van veel mensen.
Een paar jaar geleden bij het overlijden van een tante, werden er bij het leegruimen van hun woning brieven gevonden die haar vader (opa) schreef aan zijn dochter die in een ander deel van het land woonde.
Er werd geschreven dat ze de boerderij moesten verlaten met achterlaten van alles.
Een paar dagen later was de boerderij al gebombadeerd en alles was weg (slag om Arnhem, een brug te ver) Bij het lezen van deze brieven werden wij nog erg verdrietig.
@Thera: Op 26 februari schreef Berthi al een blogje over de expositie in het Verzetsmuseum.
Zo’n bijzonder mooi zakdoekje.
Het zakdoekje heb ik nog eens nader bekeken .
Het is zo mooi geborduurd , het kan bijna niet anders dan in een borduuring gemaakt zijn .
De onbekende tekens in de rand met wit , ik dacht misschien een kampnummer of eigen initialen .
De oorlogsjaren zullen nog lang meegedragen worden. Ondertussen zijn er vele mensen overleden maar de kinderen dragen de sporen nog met hen mee. Ook mijn vriendin van 50 jaar heeft altijd met de trauma’s van haar ouders moeten leven. Het zakdoekje is met liefde gemaakt en niet wetend dat in het jaar 2011 nog zoveel losmaakt.
Sorry Saskia,toen ik het las ging er al ergens in mijn achterhoofd een belletje rinkelen.
Wat mooi al deze reacties, het maakt natuurlijk van alles los bij mensen die nare herinneringen hebben. Maar ik hoop dat het ook weer een stukje verwerken is! Het zal je altijd bezig houden het verhaal achter dit borduurwerk.
het zet mij wel aan het denken.
waarom denk je dat het oorlogsgevangenschap en geen gewone gevangenschap is? en zaten er veel vrouwen in gevangenschap in de 1e wereldoorlog of waren het toch vooral soldaten die krijgsgevangen waren? allemaal vragen die in mij opkomen …
Berthi, ik kan het op de foto niet goed zien, maar er staat een soort P bij. Is het mogelijk dat er dubbel geheimschrift is gebruikt, te weten runenschrift met eventueel wat verdoezelende streepjes? Je kunt de runenletters vinden door runenalfabet te googlen.
@dutch margreet, interessant! Ik ga zoeken!
Gerrie, opschrijven…of vertellen aan iemand die het voor je op wil schrijven… net als de levensverhalen. Misschien aan iemand die niet al te dichtbij staat.??
In de toekomst moet/mag iedereen weten wat er is gebeurd in die jaren, niet?? Steeds maar weer hoor je, dat mag niet vergeten worden. Maar dan moeten we wel de verhalen doorgeven. Aan kinderen op lagere school wordt bijna niet meer vertelt en kinderen hebben geen idee dat 66 jaar vrijheid een unicum is. Ikzelf kan me niet voorstellen wat oorlog is.. Is dat niet raar??? Alleen de verhalen van mijn ouders en later L. de Jong op TV hebben enorme indruk gemaakt.
Schrijf maar op voor later………………