Sinds januari 2006 verschijnt elke maand een nieuw literair juweeltje dat uitsluitend te koop is bij Bruna. Het is een hardcover boekje van 10,5 bij 15,5 cm. Elk boekje telt circa 60 pagina’s en kost € 1,50. De boekenreeks is erg populair en een gewild verzamelobject.

De literaire juweeltjes zijn handige, leuke boekjes om in de trein te lezen. Zo heb ik de afgelopen jaren verschillende boekjes gekocht en gelezen tijdens een treinreis, waaronder Mijn vader, de familie en ik van Judith Koelemeijer. Een leuk fragment uit dit verhaal wil ik aanhalen:

… Maar als mijn vader over zijn jeugd vertelde, werd hij weer helemaal het jongetje Piet dat hij ooit moest zijn geweest. ‘Ken je die nog van de koe die mijn sok op at?’ ‘Nee’, loog ik. Op een dag in de zomer was Piet met zijn broers en neven aan het spelen op het weiland achter hun huis. Het was al weken prachtig weer. Een van de ondiepe slootjes was opgedroogd tot een modderpoel. ‘Kom op, we gaan een prutballengevecht houden!’ riep een van de jongens. Ze kleedden zich allemaal uit tot op hun onderbroek. De plakkerige modder liet zich gemakkelijk tot ballen modelleren. Daar ging de eerste prutbal al door de lucht. ‘Hier, pak aan!’ Al gauw zagen ze allemaal zwart van de modder. Ze renden, lachten, schreeuwden. Totdat de zon hun schaduwen langer maakte en een van hen zei dat het etenstijd was. De jongens wasten zich schoon in de Ringvaart achter het weiland en zochten hun kleren op. Piet had zijn korte broek en blouse netjes op een stapeltje in het gras gelegd. Maar waar waren zijn sokken? De nieuwe sokken die hij pas voor zijn verjaardag had gekregen? Hij zocht overal. ‘Wie heeft mijn sokken verstopt?!’ beschuldigde hij zijn broers. Toen zag hij
het. Een natte kluwen wol in het gras. Kennelijk was een koe er met zijn sokken vandoor gegaan. Die koe had er flink op staan herkauwen en ze toen weer uitgespuugd. Zijn sokken zaten vol gaten. Piet wist niet wat hij moest doen. Als hij zou thuiskomen
met kapotte sokken zou hij enorm op zijn kop krijgen. Sokken waren duur. Zijn moeder kon zelden nieuwe kopen. De meeste paren die ze hadden waren gebreid van oude wol. Hij had vaak genoeg gezien hoe zijn moeder ’s avonds urenlang versleten truien zat uit te halen. De lange draden rolde ze razendsnel op tot bolletjes. ‘Zo, tante Lies en tante Gré kunnen weer vooruit’, zei ze dan tevreden. Tante Lies en tante Gré waren twee ongetrouwde zusters van zijn moeder die altijd vlijtig sokken breiden voor de hele
familie. Elk paar werd eindeloos opnieuw gestopt en ging zeker drie broertjes lang mee. Voorzichtig waste hij zijn kapotte sokken uit in de sloot. Hij vouwde ze zo in elkaar dat je niet zag hoe gehavend ze waren. Eenmaal thuis durfde hij niet naar binnen te gaan. Wat als zijn moeder naar de blote voeten in zijn sandalen keek en vroeg waar zijn nieuwe sokken waren? Hij bleef staan dralen op het pleintje achter het huis. Net zo lang totdat hij zijn moeder in de schuur zag verdwijnen. Toen glipte hij
naar binnen en rende hij naar boven. In de kast op de overloop zat een grote lade waarin alle sokken van de jongens lagen. Hij legde zijn kapotte paar helemaal achterin en trok nieuwe aan. ‘Ik heb er nooit meer iets van gehoord’, vertelde mijn vader. ‘Hoewel ik nog wekenlang bang ben geweest dat het uit zou komen.’…

Mijn vader, de familie en ik is uitverkocht, maar wil je het complete verhaal lezen dan kan dat via deze link van de site van Judith Koelemeijer.