Nu al Sinterklaas…



In het nieuwe nummer van Flow zie ik Sinterklaas in zijn pakjesboot voorbijkomen. Extreem vroeg dit jaar. Ik lees verder: ‘Je moet er maar op komen: auteur Jan Carel Zadoks verzamelt sinds 1960 Sinterklaaspapier. En dat is nu, met informatie over Sintpapier door de eeuwen heen, verzameld in een boek. Het boek Sinterklaas verpakt, 50 jaar Sint Nicolaas inwikkelpapier ligt vanaf september in de winkel.’

Deze pakjesboot bracht me terug naar mijn jeugd. Regelmatig ging ik als kind op bezoek bij oma en opa. Hoe dichterbij 5 december kwam, hoe spannender het werd. De kleinkinderen zaten in de huiskamer bij elkaar zo hard mogelijk sinterklaasliedjes te zingen zodat Zwarte Piet het goed kon horen want we waren er altijd van overtuigd dat Zwarte Piet in de buurt was en heerlijke snoepjes zou strooien. Ook vouwden we papieren bootjes van krantenpapier. Deze bootjes plaatsten we aan de linkerkant op een traptrede. Hierna volgde een ongelooflijk ‘lange’ tijd met veel spanning. Zou Zwarte Piet langskomen om snoepjes in de bootjes te doen…



Jurianne Matter heeft de papieren bootjes uitgewerkt tot wensbootjes. Met elke bestemming varen ze met je mee. Als huwelijksbootje, geboortebootje, nieuwe-baan-boot, verjaardagsschip en traktatieschuitje. In ariadne at Home van augustus 2010 vertelt Jurianne Matter hoe zij op dit idee is gekomen. Jurianne Matter: ‘Het idee kwam toen ik een jaar na de tsunami in Frankrijk was en daar een goede vriendin en haar moeder wilde herdenken die tijdens de ramp waren omgekomen. Ik wilde “iets” doen, maar wist niet goed wat. Een van mijn zoons zei toen: “Waarom vouwen we geen papieren bootjes en laten we die morgen op de rivier varen?” Dat leek me een prachtig symbolisch idee. De jongens moesten me echt even helpen met het vouwen van het bootje, want dat lukte niet meer zo goed. Even later stond er een hele vloot witte papieren bootjes klaar. Ik kwam op het idee om ze uit te vouwen, te betekenen en beschrijven en daarna weer in elkaar te vouwen. Zo schreef ik alle mooie herinneringen aan haar leven en nare herinneringen aan haar dood op. De dag erna stond ik met mijn gezin langs de rivier en keek hoe de bootjes langzaam wegdreven. Een heel emotioneel moment. Ik vond het zo’n mooi ritueel, ik had er echt steun aan, dat ik dat anderen ook toewenste. Zo zijn de wensbootjes ontstaan. Om te herdenken, maar ook om te vieren: een geboorte, bruiloft of verjaardag.’