Wit-blauwe kleding ter ere van Maria

Het was de keuze van mijn moeder om mij regelmatig wit-blauwe kleding te laten dragen. Vond zij dit mooi, of was er een andere reden? Na het lezen van een artikel in Dagblad De Limburger wordt het tijd dat ik te rade ga bij mijn moeder.

‘Het “Rijke Roomsche Leven” telde tot in de jaren zestig vele tradities. Eén daarvan is dat de jonge meisjes wit-blauwe kleding droegen omdat ze zogezegd “onder bescherming van de heilige maagd Maria werden gesteld”. Het kwam vrij veel voor dat zwangere vrouwen beloofden om hun kindje aan Maria, de moeder van Jezus, op te dragen en zeven jaar in het blauw te kleden. Het dragen van blauw en wit werd vaak streng bijgehouden. Er kwam geen enkele andere kleur dan wit en blauw aan te pas. Dat gold ook voor het ondergoed en de sokken. De kinderen die aan Maria waren opgedragen en wit en blauw droegen, werden Mariakinderen genoemd. Maria had er volgens de gelovigen voor gezorgd dat het kind gezond ter wereld was gekomen. De kleur blauw is de kleur van Maria. Meestal wordt zij afgebeeld met een blauwe mantel. Veel kinderen waren trots dat zij waren uitverkoren tot Mariakindje.’

33 gedachten over “Wit-blauwe kleding ter ere van Maria

  1. Interessant Berthi. Dit is nieuw voor mij. Wel heb ik een prentje bewaard wat mijn moeder kreeg bij haar kerkgang na mijn geboorte (ik ben thuis de oudste). Ook zo’n katholiek fenomeen. Hoewel er toen al de draai aan werd gegeven van voorspraak vragen aan Maria.
    was het de krant van vandaag??

  2. @ine, net als voor jou is dit verhaal nieuw voor mij. Ik vraag me af of deze traditie meer voorkwam in Limburg. In Brabant heb ik er nooit van gehoord. Wel leuk om te weten.
    Het was de krant van vrijdag 5 september.

  3. Mijn grootvader was ook een Mariakindje. In die tijd werden jongetjes als ze heel klein waren nog als meisjes gekleed. Mijn grootvader dus in witte en blauwe meisjeskleren. Hij werd trouwens geboren op 15 augustus: Maria Hemelvaart – en stierf met Kerstmis. Als dat niet katholiek is (hoewel het de omgekeerde volgorde was).
    Ik ben dan zelf wel geen Mariakindje maar heb tot mijn 18e wel een blauw en wit schooluniform gedragen. Toch houd ik nog veel van blauw – het was dus niet traumatisch 😉

  4. Maria is wel mijn derde naam. En ik heb heel veel blauw gedragen was mijn lievelingskleur, ik kan het ook niet meer vragen jammer ..
    Wat leuk om te weten…

  5. Ik weet niet of ik een Maria-kindje ben. Wel is mijn eerste doopnaam Maria. Maar erg vreemd is dat ook weer niet. Ik kom uit een gezin van twaalf kinderen en allemaal, 9 meisjes en 3 jongens hebben we (een van de) doopnaam(en) Maria. Zelfs mijn vader en moeder hadden Maria als een van de doopnamen. Misschien ook een manier om bescherming te vragen aan Maria? Trouwens blauw is ook een van mijn lievelingskleuren.

  6. Zowel mijn broer als ik hebben Maria als derde naam. Dat gebeurde in die tijd als je katholiek was.
    Ik heb veel blauw gedragen, maar heb nooit iets over een maria-kindje gehoord.

  7. Ik ken dit verhaal ook. Van horen vertellen van iemand uit Zuid Limburg. Voor en in de zwangerschap beloofd dat het een Maria kindje zou worden. Het werd een jongen. Hij heeft zeven jaar in blauwe kleding gelopen. Dat was niet altijd gemakkelijk. Maar beloofd is beloofd.
    Of de volgende kinderen uit dat gezin ook Maria kinderen waren ? Dat dacht ik van niet.
    Mijn verhaal komt van voor de oorlog. Iets van de jaren twintig.
    Ik kan het ook niet navragen.

  8. Ook bij ons hadden al de 7 meisjes Maria als een van de doopnamen.

  9. Hoewel mijn moeder haar leven lang toevlucht zocht bij Maria, heeft ze zich in 1945, toen ik geboren werd, het misnoegen van de zussen van mijn vader op de hals gehaald, door van mij geen blauw-wit dragend Mariakind te maken. Ze was ervan overtuigd dat het voor Maria niet uitmaakte welke kleur kleding een kind droeg.

  10. Vroeger stierven de baby’s wel eens jong.
    Ook een reden om tot Maria te bidden om een gezond kind.

  11. nooit gehoord, nu kom ik wel uit een streek waaar veel katholieken woonden , maar dit verhaal is zo nieuw. Leuk om te weten

  12. Dit haalt de mij bekende traditie van “roze voor meisjes en bleu voor jongetjes” helemaal onderuit!
    Ik heb trouwens in mijn jeugd veel blauw gedragen, maar dat had een andere reden. Mijn nichtje is ongeveer even oud als ik. Onze moeders kochten regelmatig kleding voor allebei. En om te benadrukken dat we geen tweeling waren één roze en één blauw exemplaar. Nichtje was veel mondiger dan ik en zorgde ervoor dat ze altijd de roze kreeg. Ik was te verlegen en te lief om hiertegen te protesteren.
    Na mijn jeugd had ik daardoor een hekel aan blauw. Toch ben ik nu weer helemaal om. Blauw is nu mijn lievelingskleur.

  13. Als “Mieke” was ik geen toch Maria-kindje. Ik kan me wel van onze buren in de jaren 50 herinneren dat ze er een hadden. Een kindje daarvóór was doodgeboren of zoiets en de moeder had de belofte van een Maria-kindje gedaan als de volgende gezond zou zijn. het blauw en rose voor jongens en meisjes is volgens mij een veel jongere traditie. Ik kan het mij van vroeger tenminste niet herinneren. Ook bij onze eigen dochters (nu 32 en 31) was het nog niet zo erg als nu!

  14. Berthi wat bijzonder om dit verhaal te lezen, ik denk dat er toen al een verschil was tussen de Roomskatholieken van boven en onder de rivieren. Wij als noorderlingen waren veel vrijzinniger dan onze familieleden uit het zuiden en ik hield van beide kanten. Deze traditie ken ik niet, maar een aantal van onze onze communieprentjes hadden wel ook die kleuren en ik herinner me met plezier de mei-aand en de oktobermaand waarin we in de kerk speciale aandacht aan onze Mariagebeden wijdden en hoe fijn vond ik het om in de meimaand de eerste pinksterbloemen bij het Marianbeeld te mogen zetten, ja ik was altijd al een vroom meisje, maar blauw-wit heb ik niet speciaal gedragen :- ))

  15. Zelf kom ik niet van katholieke huize, dus weet er ook weinig van. In het dorpje waar ik als kind woonde stond vlak bij ons huis een R.K. kerk en school. Vaak bracht mijn vader een klein tasje naar de school dat kinderen na het spelen aan het hek hadden laten hangen.
    Daar zat een alpinopetje in wat ze opmoesten als ze naar de kerk gingen.
    Wat weten wij toch weinig van onze gewoonten en gebruiken, die al verschillen boven en onder de grote rivieren.
    Hoe kunnen wij ooit iemand begrijpen die uit een ander land komt.
    Elma

  16. Ik heb net mijn moeder gesproken en ze vertelde me dat ik veel blauw droeg omdat ze dit een mooie kleur vindt. En voor mij is blauw mijn lievelinskleur, zoals bij vele anderen.
    Mijn moeder kent het bovenstaande verhaal. In Brabant waren er ook Mariakinderen. Mijn moeder dacht dat je bij de doop de belofte uitsprak om je kind zeven jaar wit-blauwe kleding te laten dragen. Op zevenjarige leeftijd deed je dan de communie en daarna mocht je andere kleuren gaan dragen.
    Ik was dus geen Mariakindje!:-)))
    @ine, bedankt voor de interessante link.

  17. Opeens ben ik terug in de tijd: jaren 50 in Scharn, St Jozefschool. Op mijn Bewaarschool zaten meerdere kinderen, die zeven jaar blauwe kleding droegen.
    Wat een herinneringen roept het op, Berthi. Leuk

  18. Moest er ergens gemeld worden dat het om een mariakind ging (pastorie) of werd dat elders vastgelegd?
    Graag reactie

  19. Ik heb nl zelf tot 7 jaar wit en blauw gedragen dat was een belofte aan Maria dat mijn vader en moeder hadden af gelegd

  20. Na twee overleden kindjes werd ik aan Maria toevertrouwd.Gedurende zeven jaar droeg ik enkel Blauw-wit. Dus in Boom was dat ook het gebruik. Ik bezit nog enkele foto’s van de jaren veertig die door de fotograaf blauw en wit werden bijgekleurd.(er bestond nog geen kleurenfotografie)

  21. Mijn moeder was resus-negatief. Had 2 kinderen, 2 doodgeboren kinderen en een miskraam achter de rug.bDe kans dat haar zesde kind gezond ter wereld zou komen was uiterst klein. Ze beloofde dat mijn zus een mariakind zou zijn, als ze gezond ter wereld kwam en dat kwam ze. Ze was ook Resus-negatief. Tot haar zevende heeft ze alleen blauw en wit gedragen! Dat had repercussies. Ze heeft jaren lang nooit iets anders mooi gevonden. Diit was in de vijftiger jaren in Brabant (Breda)

  22. Na mijn simpathie voor Lourdes en Scherpenheuvel; mijn horecazaak De Blauwe Gans in Antwerpen , mijn geschreven biografie “Blauwwitte wolken” blijf ik nu op achtentachtigjarige leeftijd mijn aantrekkingskracht tot O.L.Vrouw ondervinden.
    Ik ben geboren in Boom waarvan de vlaggekleuren Blauwwit zijn maar dat is waarschijnlijk niet in verband met O.L.Vrouw van Boom te brengen.

  23. Mijn ouders zijn 3 kinderen verloren aan de zgn rhesusfactor. Ik werd gezond geboren en uit dankbaarheid werd ik een Mariakind.
    Tot mijn zevende jaar heb ik alleen de kleuren blauw en wit gedragen.
    Ik ben nu 72 en nog steeds is blauw mijn lievelingskleur en heeft Maria voor mij een speciale betekenis !

  24. @Bea, heftig verhaal. Heel begrijpelijk dat je ouders uit dankbaarheid je kleedde in de kleuren blauw en wit, en mooi dat blauw nog steeds je lievelingskleur is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *