Donderdag lag het gratis weekblad De Trompetter op de deurmat. Ik bladerde deze krant ’s avonds door om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen in mijn eigen omgeving. Ik stuitte op het volgende bericht:
Kunstenares neemt Venloos bushokje onder handen
Venlo – Elke ruimte kan op elk moment door positieverandering een nieuwe betekenis krijgen. Elk moment kan met betrekking tot de ruimte, door het innemen van een nieuwe positie, opnieuw ontdekt worden. Dit is het uitgangspunt van het werk van Ursula Pahnke-Felder.
Een bushokje wordt door haar tijdelijk veranderd in een woonkamer, in een kunstwerk, aangepast aan zijn omgeving, waar de kijker zelf onderdeel van kan worden. In Venlo, Den Haag, Kassel (D) en Wachtendonck (D) zijn al enkele bushokjes getransformeerd. Vrijdag wordt tussen 14.00 en 16.00 uur een verlaten bushokje aan de van Coehoornstraat in de Veegtes door de Duitse kunstenares onder handen genomen. Aan de overkant bij meubelatelier René Hermanns, worden eerder gefotografeerde bushokjes tentoongesteld.
Slordig scheurde ik dit bericht uit de krant, met de bedoeling om er vrijdagmiddag eventjes naar toe te gaan. Dat eventjes werd omgezet in drie uur. Om half drie ’s middags was ik er en om half zes ging ik huiswaarts met vele mooie verhalen van de kunstenares en haar man, maar ook hoorde en zag ik prachtige ontwerpen van meubelontwerper René Hermanns. Hij bedenkt het en voert het zelf ook nog eens uit. Het zijn ontwerpen met een gouden randje.
Het bushokje rechts is omgetoverd in een woonkamer en links zie je de hondenkamer. De hond die je languit op de grond ziet liggen is van René Hermanns. René zit links in zijn eigen ontworpen en door hemzelf uitgevoerde stoel. Op de bank zie je Ursula Pahnke-Fehler samen met haar man.
Dit is bushokje 11 van de 13 die getransformeerd worden in Venlo. Na afloop van dit project (eind 2008) verschijnt er een publicatie. Helaas was er gisteren niet zoveel belangstelling als bij de andere bushokjes. Reden? De bussen reden niet waardoor er op deze plek niet veel mensen kwamen. Door het rustige geheel kreeg ik een uitgebreide uitleg van de kunstenares over dit project. En zoals met alles geldt, zodra je het verhaal er achter hoort, gaat het pas echt leven. Ik was erg nieuwsgierig hoe Ursula tot dit project was gekomen. Haar verhaal: ‘Ik woon al dertig jaar met veel plezier in Venlo. Op een gegeven moment ben ik als toerist door de stad gaan lopen en de bushokjes trokken bij mij de aandacht. Een passant vertelde mij: “Je kunt tegenwoordig wel in een bushokje gaan wonen met de vertragingen van Veolia.” ‘
Deze uitspraak zette Ursula aan het denken en zo kwam zij op het idee om bushokjes voor een paar uur om te bouwen tot een woonkamer. Ze heeft heel veel leuke, grappige, ernstige, enthousiaste reacties hierop gekregen. Zelfs de gemeente Den Haag springt hierop in en geeft haar de kans om een aantal tramhokjes te transformeren. Foto’s hiervan zijn te zien op haar website.
Zo wordt het aangenaam wachten op de bus. Klinkt er ook nog een muziekje?
Busje komt zo?
Behalve in het Noorden, door de busstaking rijden er al een tijdje geen bussen.
Hier kun je dus alle bushokjes gebruiken voor gezellige huiskamertjes en hang(zit)plekken.
Op de scholen is het ook een puinhoop, welwillende ouders brengen hun kinderen naar Groningen.(35 km). Vaak zitten er 3 leerlingen in de klas voor een toets,dat haalt van docenten en leerlingen alle motivatie weg.
Elma
Elma beschrijft een situatie die voor veel mensen moeilijker (en niet alleen vervelend) is dan de bij de staking betrokken partijen waarschijnlijk beseffen.
Maar die bushokjes? Grandioos, het idee alleen al en dat die mevrouw en haar man het ook uitvoeren is helemaal super. Vaak komt het in het leven op kleinigheden aan om er wat kleur in te brengen. Leuk hé, Berthi, zo’n ontmoeting?
Oh, dit vind ik zo’n leuk project. En wat een ontzettend gave retrostof voor die stoelen.
Wat betreft de staking: voor mijn studenten is de maat langzamerhand vol. Er zijn onderdelen waar ze aanwezig moeten zijn, maar als de bussen niet rijden is dat vaak lastig. Er wordt veel gefietst (gezond!, stoer!) of pa/ma en de auto zijn de klos.
Een leuk project. Ik hoop alleen dat mensen het zo laten en niet dingen gaan vernielen.
Door de ellende van de busstaking vergeet ik te vermelden wat voor een leuk object ik dit vindt. Ook ideaal voor 14 juni WERELDBREIDAG.
Elma
Als ze de bushokjes allemaal zo zouden aankleden, dan gingen er misschien meer mensen met het OV (als de bussen zouden rijden natuurlijk).
Ik hoop maar dat er snel een eind komt aan de stakingen, want er zijn nu veel mensen de dupe, die zich geen auto kunnen veroorloven.
Alhoewel … dan zouden er zwervers gaan zitten/leven/slapen waarschijnlijk… in ieder geval wel in Heerlen …
@Dijn, voor de muziek mag je zelf zorgen!:-)
Maar misschien is dit een mooie tip voor Ursula om bij het volgende bushokje toe te passen.
@Elma, ik was gisteren op het station en er was geen enkele bus te bekennen en dat is al een hele poos zo. Te lang!
@MaRia, het was zeker een erg leuke ontmoeting en dan ook nog eens de verhalen te horen. Ursula schrijft veel op in haar notitieboek om later het een en ander te gaan gebruiken voor de publicatie.
@yvonnep, ik weet bijna zeker dat de meubels van René Hermanns jou aanspreken. Hij heeft een prachtige zaak met schitterende ontwerpen. Absoluut de moeite waard!
Gistermiddag ging ik Eline van het station halen en ik viel zowat over de fietsen. Overal, echt overal stonden fietsen waar ze normaal niet staan.
@Annelies, een bushokje is slechts van 14.00 tot 16.00 uur ingericht als huiskamer. Daarna wordt het weer opgeruimd. Als je het zo zou laten staan, dan vraag ik me af, of er de volgende ochtend nog iets terug te vinden is van de huiskamer.
@Saskia, met name ouderen zijn van deze staking de dupe. Dat zou toch niet mogen!
Ik meen al ergens eerder over een dergelijk project gelezen te hebben .
Ik vind het prachtig .
Ik denk wanneer ik daar zou zitten wachten op de bus ik misschien de bus maar zou laten voorbij gaan .
J.L. Dinsdag een auto besteld bij het vrijwilligers vervoer , dat moet altijd een dag van te voren .
Heb staan wachten en rondlopen en ben uiteindelijk maar weer naar boven gegaan .
Ik had een vrije middag , geen boodschappen en geen gekapt hoofd .
Toen zou zo,n aangekleed bushokje wel wat geweest zijn .
Ik kon er pas de volgende ochtend over bellen . Het is me nog niet eerder overkomen . Er is iets misgegaan , helaas .
De vrijwilligers bieden hun excuus aan en ik zei , och bij de NS gaat ook nog wel eens wat mis . Gelukkig had ik geen boodschappen gepland met dringende noodzaak .
Maar deze aangeklede bushalte laat maar weer zien , dat we moeten proberen ons leven nog veel meer sier te geven en zorgen voor een mooie aankleding .
Want heus daar kunnen we zelf heel veel aan doen .
Berthi je hebt werkelijk een leuk tijdje daar doorgebracht . Je had het zeker niet willen missen en hadden wij er nu niet over na kunnen praten
Berthi wat een leuke ontmoeting, wat zul jij genoten hebben van die verhalen van haar, Wat fijn dat je ons hiervan mee laat genieten.
Enig dank je wel. Laat de bussen nu maar weer rijden, met al die examens Ik was van de week ook al mijn auto een dag kwijt hier door.
Wat moet dit voor de mensen zijn die van de bus afhankelijk zijn.
Die komen nergens. Moet maar gauw afgelopen zijn. Wat kost dit niet.
ja geweldig, nu ook nog op de treinstations: met terrasverwarming tegen de kou!
leuk project en gezellig !! en ja, dat kan tegenwoordig niet blijven staan ……
en dan die bussen … ik ben nu afhankelijk van anderen om op mijn werk ( en weer thuis) te komen. van narrigheid heb ik afgelopen week al 2x naar het dichtstbijzijnde station gelopen (half uur !)
in zo’n bushokje is het niet erg om lang op de bus te wachten …
ja alles staakt toch ,is t niet??
wat heb je lekker veel geschreven ,heerlijk allemaal….frankrijk en italie waren heerlijk….weinig gelzen ,maar het lot van de fam meijer was de moeite waard (nu 15 euro grrr bij eci)…
Berthi ik las je boek bespreking over de Klederdrachten uit Overijssel .
Ik had nog niet gezien dat het van jouw hand was en ik heb het al op m,n verlanglijstje staan .
Wat wil je een Oma die ook in dracht was , de dagelijkse muts en de andere muts met hoedje voor de Zondag .
Ik zie haar nog staan , en tegen Opa , Beernd wil ie mie effn helpn . Dan moest Opa de bandjes strikken .
Er was ook nog een oud tante in dracht en onlangs had ik haar foto nog in de hand en was er zo verbaasd over dat haar man als een echte heer gekleed was in driedelig costuum en een horloge ketting bungelend op zijn wat te dikke buikje .
Ze hadden vroeger meen ik een hotel in Holten . Ik kan mij haar man eigenlijk niet goed meer herinneren , maar ze woonde met haar dochter lange tijd samen in een prachtig huis en daar ging ik met m,n moeder vaak op visite . Het huis was zo proper en alles zo keurig en heel gezellig om er te komen . Ik zie het zo weer voor me , soms zaten we wel eens in de keuken . En tante , ze was een zus van mijn andere Opa droeg thuis wel haar klederdracht maar dan geen muts .
Mijn tante zal ik nog eens het een en ander vragen , de enige tante die ik nog heb , de jongste zus van mijn moeder . Ze weet wellcht nog wel iets .
Mijn moeder had van een van haar neven , in de keuken gebreide witte pannenlappen hangen . Tante leerde haar zonen breien want het was een druk huishouden met een hotel . Ik had altijd veel belangstelling voor het pannelappenverhaal dat ze door een jongen gebreid waren, was toch heel bijzonder .
Het is nu wel even een ander verhaal dan in een aangekleed bushokje wachten , maar ja dit verhaal is er weer nu ik de mooie uitgave van ons geliefd handwerk blad heb ingekeken . Al het prachtig kantwerk we zijn er weer heel wat uurtjes mee bezig . En zo fijn met bladen je kunt ze zo gemakkelijk even oppakken op een verloren ogenblik .
@Gerrie, het is heel goed mogelijk dat je eerder over dit project hebt gelezen, b.v. in een Haagse krant. Dit project is in Venlo ontstaan, maar ook uitgevoerd in Den Haag in 2007: Den Haag Sculptuur 2007. Acht tramhokjes waren onverwachts veranderd in een woonkamer.
http://www.denhaagsculptuur.nl/
@Gerrie, het boek zal je zeker aanspreken omdat jij de streek zo goed kent, maar ook voor diegene die de streek (nog) niet zo goed kennen is dit een prachtig naslagwerk. En voor iedere kostuumliefhebber een onmisbaar boekwerk.
Leuk om weer een mooie herinnering van je te lezen, Gerrie. Het is beslist de moeite waard om met je tante te praten over lang vervlogen tijden. Wie weet wat dit aan onschatbare informatie geeft.
@Hilly, fijn dat je er weer bent en ik ben heel benieuwd naar je vakantieverhalen!
15 euro voor Het lot van de familie Meyer… jammer dat ik geen lid ben van de ECI!
Wat een superleuk idee, ik hou zo van mensen die “doodgewone” dingen tot een buitengewoon object maken. Ik vind de stoel echt geweldig!