Vandaag is het 4 mei. Een dag om stil te staan bij de mensen die zoveel voor de medemens hebben gedaan.
De inwoners van Vught hoorden verschrikkelijke verhalen over de gevangenen in het kamp. Zij wilden hulp verlenen. Er kwamen inzamelingsacties, allerlei goederen werden ingezameld: etenswaren maar ook textiel, zoals rode zakdoeken van Vlisco. Deze rode zakdoek mocht niet als hoofddoek dienen. Hiervoor was een blauwe zakdoek met witte noppen het voorschrift. Voor de rode zakdoek vonden de vrouwen al snel een ander doel: laat je vrienden en vriendinnen uit het kamp hun naam met potlood op de zakdoek schrijven en borduur zelf over deze lijnen. De zakdoek droegen de vrouwen altijd bij zich, zodat die niet verloren kon gaan. Het symboliseerde een verbondenheid met elkaar.
Een aantal van deze zakdoeken is bewaard gebleven, enkele hiervan bevinden zich in het Vughts Historisch Museum.
In Handwerken zonder Grenzen nummer 130, april-mei 2005, schreef ik een artikel over deze zakdoeken.
Zelf borduurde ik een herinneringszakdoek naar aanleiding van de special 60 jaar bevrijding van HzG.
Vorig jaar besteedde ik aandacht aan het gedicht Ode op het bed en in 2006 kwam het verhaal Herinneringslapje ‘Zweeds Wittebrood’ aan bod.
ik vind het heel boeiend om die verhalen uit het verleden te lezen! ik ga vaker je weblog bezoeken
Zoveel jaar na dato toch nog steeds zo aangrijpend.
Borduren om verbonden te blijven, zelfs tot in de dood.
Een mooie Zondagochtend , de zon schijnt en het is nog zo stil overal .
We zullen op deze dag weer gedenken , vijf jaren bezetting van ons land .
Het lijkt alweer zover achter ons .
Maar vergeten nooit , we dragen dit als een last met ons mee .
Voor velen is het een grote last en blijft het moeilijk om er over te praten .
Ik stuurde net een mailtje naar mijn zus in Amerika om even wat herinneringen op te halen , een plukje over een bange tijd van vijf jaren .
Ze heeft onlangs in enkele schoolklassen verteld over haar belevingen in de oorlogs tijd . De Amerikaanse kinderen waren erg onder de indruk en velen schreven haar later een brief .
Straks zullen we weer even stil staan en denken aan allen die voor onze vrijheid hun leven gaven .
Het is goed Berthi , dat je ook op je eigen web-log plek even aandacht schenkt aan al de oorlogsellende van toen .
En het prachtige bevrijdings nummer van handwerken zonder grenzen is mij zeer dierbaar even als het bevrijdings boek uit mijn geboortedorp .
Elk jaar maak ik een programma rond 4 mei en ditmaal is het op 3 mei uitgezonden op Radio 5. Ik gebruik ieder jaar een andere invalshoek en dit jaar stond dan naast de Shoah ook het 60 jarig bestaan van Israël centraal. Twee jaar geleden mocht ik twee portretten gebruiken van Kamp Westerbork en ik koos voor twee vrouwen.En het is diep ontroerend want ze komen onder je handen en door je tekst tot leven. En dat zegt het verhaal zolang wij ze niet vergeten bestaan ze nog. Zes miljoen Joden zijn uitgeroeid op een werkelijk ongekende wijze en daar kun je alleen maar doodstil bij worden vandaag.Ani Maämin , wachtend op de komst van de Messias is een lied wat velen zongen onderweg naar de douches die geen douches waren.Door dit te blijven gedenken hoop ik dat we onze vrijheid zullen koesteren en haat gevoelens en andere dingen die er niet in thuishoren zullen proberen uit te bannen. Fijn Berthi dit log dank je wel
blijven gedenken, en niet allen de 5 jaar, maar nu ook al die jonge mensen die daarna ,GOd weet onder wat voor omstandigheden zijn omgekomen voor de vrijheid van anderen, Toch een fijne dag gewenst,
blijven gedenken, en niet allen de 5 jaar, maar nu ook al die jonge mensen die daarna ,GOd weet onder wat voor omstandigheden zijn omgekomen voor de vrijheid van anderen, Toch een fijne dag gewenst,
Goed te blijven gedenken !!
Helaas blijft dat nu nog steeds nodig !
Ontroerend telkens weer de handwerken uit de oorlog(en).
Dit gaf hoop en kracht.
@inge, fijn om te horen dat je het waardeert. Ik probeer zoveel mogelijk afwisseling te brengen in de logs, zowel het heden als het verleden komen aan bod.
@tijm, ik pakte gisteravond de special van HzG en dan komen de verhalen weer naar boven die de mensen tegen mij vertelden. Ze vertelden het alsof het gisteren was gebeurd.
Ik ben op dit moment het boek van Anna Boom aan het lezen:
http://berthi.web-log.nl/berthi/2008/03/anna-boom.html
@Gerrie, veel waardering voor je zus die haar belevenissen doorvertelt. Dat is heel belangrijk.
@Simone Hopman, heel fijn dat jij elk jaar weer veel tijd vrijmaakt voor zo’n bijzonder programma.
@basje, jazeker, laten dat ook niet vergeten!
@marian’ne m, handwerken gaf afleiding, verbondenheid, kracht, moed, hoop en vertrouwen voor de toekomst! Een goede manier om te proberen de nare tijd door te komen.
Dank voor je log. We blijven herdenken. He tis goed om af en toe een moment te hebben om te overdenken….
@Marijna, … en zo moet het blijven!
Het lijkt wel of het in deze tijd nog meer nodig is dan anders om te blijven gedenken , overal oorlogen spanningen , poe ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die zeggen in deze tijd wil ik geen kinderen opvoeden.
Wij hebben ook vandaag de vlag halfstok hangen , een beetje tegen de principes van mijn ega , maar ik heb gezegd -de oorlog stopte ook niet op zondag- , herdenken is brood en brood nodig , morgen mogen we weer vieren , de kerk begint op een ander tijdstip zodat men voor 8 uur thuis kan zijn.
Herdenk met respect en vier morgen in blijdschap.
Marlies
Fijn Berthi dat jij ook aandacht hebt besteed aan deze herdenking en ik was erg geraakt door het Herinneringslapje Zweeds Wittebrood en alles wat erbij geschreven was. Dezelfde verhalen heb ik ook van mijn moeder gehoord, zij heeft ook tulpenbollen gegeten en honger geleden. Ze was één van een gezin van 11 kinderen. Wittebrood was bij ons thuis dan ook een enorme luxe en omdat het kon aten we dat ook altijd. Niet echt gezond, maar onze ouders wilden ons het allerbeste geven en dat was toch echt wittebrood. Ze heeft tijdens het eten van een witte boterham met hagelslag ook vaak gezegd: “Dit is lekkerder dan een gebakje!”
Wat Marijna zegt: dat overdenken, vind ik een heel goede omschrijving. Dat is eigenlijk wat we gisteren hebben gedaan. Mijn moeder was bij ons en we hebben het gehad over een aantal dingen die in de oorlog zijn gebeurd. Vooral de vraag: hoe kon het toch zo ver komen hield ons weer bezig. Zij is in de oorlog geboren en heeft die dus niet bewust mee gemaakt. Later kwamen we tot de conclusie dat het dus niet alleen om die 2 minuten gaat maar dat mensen, al is het maar op één dag in het jaar, af en toe stil staan bij de gebeurtenissen.
@Hannah, … hoe kon het zover komen… dat geldt helaas nog steeds voor heel veel plaatsen in de wereld. Komt er een tijd dat we met z’n allen in vrede kunnen leven?